Nabihah Iqbal is van vele markten thuis

Al sinds het voorjaar beleven we op de redactie van De Kettingzaag veel plezier aan Dreamer, de tweede langspeelplaat van de Londense Nabihah Iqbal. Helaas was het ons tot op heden nog niet gelukt om haar op een podium aan het werk te zien. Dat ligt niet aan Nabihah hoor, want ze speelde dit jaar al op Pukkelpop, Lowlands en Into the Great Wide Open. Die festivals hebben we dit jaar overgeslagen, dus gelukkig was er in het najaar ook nog een clubtour. Het concert in Bird te Rotterdam, afgelopen donderdag, was de feestelijke afsluiting daarvan.

Dreamer is niet zonder slag of stoot tot ons gekomen. Nabihah was al in 2018 begonnen met het opnemen ervan. Toen de plaat in 2020 zowat af was, ontvreemdden inbrekers haar computer uit haar studio. Er was geen backup van de opnamen, dus Nibahah moest weer van voren af aan beginnen. En toen was er nog ineens Covid ook en kreeg haar Pakistaanse opa een hersenbloeding. Vlek op vlek! Nabihah reisde naar Pakistan, waar ze strandde en besloot om even een tijdje geen muziek te maken. Ze bracht haar tijd door met het onderzoeken van lokale kruidengeneesmiddelen, die ze documenteerde op haar instagramaccount. Dat leverde nogal wat volgers op. En verlichting bij allerlei kwalen, zo nemen wij aan. Daarnaast bestudeerde ze het werk van Thomas Hardy. Dat zijn nog eens coronahobby’s! Maar Nabihah is sowieso een bezig bazinnetje. Ze geeft college, ze deejayt, ze schrijft artikelen en ze maakt radio-uitzendingen. Haar CV past met moeite op een behangrol.

Flinke dosis reverb
Terug in Groot-Brittannië besloot Nabihah om toch maar dat album opnieuw op te nemen. Ze werkte er er op diverse plekken in Groot-Brittannië aan als “artist in residence”. In 2023 verschijnt de plaat dan dus eindelijk. Net als haar debuutplaat Weighing Of The Heart bevat Dreamer nummers die stuk voor stuk op hun eigen manier raken aan shoegaze, elektronische dansmuziek en dreampop. Het verbindende element tussen alle nummers is een flinke dosis reverb op minimaal een van de instrumenten. Op het titelnummer en op hitsingle This World Couldn’t See Us galmt de gitaar als die van Kevin Shields of Neil Halstead, op floorfillers Gentle Heart en Sky River echoën en dronen de synths je in een acidtrip en op het verstilde Sweet Emotion klinkt Nabihah alsof ze in de badkamer staat te zingen. Met al die effecten ben je als luisteraar natuurlijk nieuwsgierig hoe dat allemaal dan in een concertzaal klinkt. Nou, heel goed, kunnen we je alvast verklappen.

Perfecte opbouw
In de studio bespeelt Nabihah alle instrumenten zelf (okee, op een paar nummers op de plaat speelt een drummer mee). Op het podium bestaat haar band uit drie personen. Die blijken helemaal prima op elkaar ingespeeld. Aan het einde van een toer verwacht je natuurlijk niet anders. De gitarist laat de reverb in zeer ruime mate van de muren en het plafond afdruipen. Hij kan zo solliciteren bij My Bloody Valentine. De bassist en drummer zorgen voor een soepele groove en swing. Nabihah zelf is overduidelijk de frontvrouw. Daarbij straalt ze een charmante mengeling van zelfverzekerdheid en onzekerheid uit. De setlist heeft een perfect opbouw: aan het begin de poppy nummers om het publiek in de juiste stemming te brengen, daarna afsluiten met de dansnummers. En tussendoor nog twee covers. Een van Deftones, speciaal ingestudeerd voor het Amerikaanse deel van de toer en A Forest van The Cure. Die laatste zorgde uiteraard voor flink wat extra enthousiasme bij het danslustige publiek.

Maatschappijkritiek
Wat vooral opvalt is dat Nabihah nogal praatgraag is. Ieder nummer leidt ze in met een verhaaltje over de ontstaansgeschiedenis ervan of met een korte anekdote of een leestip. Zo gaan wij binnenkort naar de boekwinkel om de briefwisseling tussen een stervende John Keats in Rome en zijn vriendin in Londen aan te schaffen. We komen ook te weten dat Nabihah gelukkig getrouwd is en dat haar man (heel lief) de merchstand bemant. Ook leren we dat je in Poitiers naar bands kan kijken in de snackbar van het lokale vliegveld. En er is maatschappijkritiek. De dag voor het concert in Rotterdam speelde Nabihah in De Melkweg. Dat was verkiezingsavond en ze had rond een uur of negen allemaal beteuterde gezichten in het publiek gezien. Zijzelf gaf te kennen ook niet blij te zijn met de uitslag van ons feest van de democratie. Dat is aanleiding voor de gitarist om “Fuck PVV” te roepen, hetgeen op flink wat bijval van het publiek kan rekenen. Aan het eind van de set complimenteert Nabihah ons met grote aantal Arafatsjaals in het publiek. Ze blijkt de Palestijnse zaak een warm hart toe te dragen. Niet gek als je weet dat Nabihah in een vorig leven óók nog mensenrechtenadvocaat is geweest. Nou ja, voor de gitarist is het roepen van “from the river tot the sea…” dan natuurlijk een inkoppertje. Het publiek maakte de leus gretig af.

Na afloop blijft Nibahah nog lang plakken in haar eigen winkeltje achter in de zaal. Voor iedereen die haar opzoekt is er een vriendelijk woord en een brede glimlach. Met al haar slimheid en charme is Nabihah een artiest die je snel in je hart sluit en die je gewoon het allerbeste toewenst. Wij denken dat het niet lang duurt voordat ze weer ergens in de buurt opduikt. Zoveel talent vindt vanzelf zijn weg. Zelfs in een land waar binnenkort de cultuur ondergronds gaat.