De populairste kutband van Utrecht
Toen ik van de week uit kantoor kwam reed ik langs de Veemarkt en daar zag ik twee typetjes rondscharrelen. Eerst sloeg ik er geen acht op, maar hey verrek zeg, plots herkende ik ze, het waren de vroegere gitarist en zanger van Coitus Int! Ze liepen daar met een of andere doos te zeulen, járen niet gezien die lui! Hoewel Coitus Int nu natuurlijk alweer een eeuwigheid uit elkaar is, zien ze er anno nu nog verbazingwekkend goed en kwiek uit, moet ik zeggen, vooral die zanger.
En vooral van een afstandje, moet ik erbij zeggen, want toen ik toeterde kwamen ze op me af lopen, haha. Ze bleken naar Austerlitz onderweg -één van die knakkers woont daar- dus kon ik ze mooi een lift aanbieden. Het bleek dat ze bij een postagentschap ofzo waren langs geweest om een zending uit Frankrijk af te halen. Ze zeiden dat hun eerste LP een maand of twee terug al ge-reissued was door een Amerikaans label en nu is toevalligerwijs hetzelfde aan de hand met hun tweede LP (‘Sex for the Wealthy,’ 1985). Die laatste is nu dus door een Frans label (Desire Records) opnieuw uitgebracht.
Ach Coitus Int, ik wil er verder buiten blijven, maar ik weet nog wel…. ze zaten op een gegeven moment zo vaak in Café De Vriendschap dat mensen ze als vanzelf Coitus Pint gingen noemen. Qua muziek waren er altijd wel peoples die hunnie konden diggen, maar er was ook altijd een zwijgende meerderheid die een tegenovergestelde mening was toegedaan., “De populairste kutband van Utrecht” hoorde ik laatst nog iemand zeggen, nou dan weet je het wel. Afijn, ieder zijn meug is mijn hoogstpersoonlijke mening. En die gasten zijn verder best wel okay hoor. Als dank voor de lift kreeg ik prompt een exemplaar van die plaat in mijn knuistjes gedouwd. Kijk, bij deze nieuwe persing is het vinyl nogal rood uitgevoerd.
De gitarist wist erbij te vertellen dat blaadje Oor ooit een recensie over die plaat had geschreven, maar vanwege ’ruimtegebrek’ was die nooit geplaatst. Hij had wel ooit een kopietje van die getypte recensie geritseld. Toen ik een beetje begon te gniffelen over waarschijnlijk weer zo’n blufferig mislukte-muzikantenverhaal begon hij nogal rood aan te lopen en beloofde me dat stukkie subiet op te sturen. En wie schetste mijn verbazing, toen ik thuiskwam lag dat stukkie al gescand en wel in mijn in-bakkie te kwispelen! Dus okay, ik plaats ‘m hier maar meteen, dan gaat het in ieder geval niet verloren voor het nageslacht:
(Heel gek, als je klikt op de afbeelding wordt ie vanzelf groter)
Best wel aardig zo’n recensie, vind ik. Vanaf dat moment begon ik wat nieuwsgierig te worden en aangezien ik zelf geen platenspeler heb zocht ik ‘m op op Spotify. En ja hoor, daar is diezelfde plaat gewoon te vinden.
O ja, die twee zeiden er nog bij dat mensen die hun platen graag op vinyl willen hebben gewoon even bij Plato Utrecht naar binnen moeten zwalken, want daar (als enige retailer van de Nederlanden) ligt-ie waarschijnlijk. En zo niet, dan moeten ze daar gewoon net zo lang gaan zeuren en treiteren tot ze ‘m wel in huis hebben. Ik geef ’t bericht hier alleen maar door hoor, ik wil er verder vanaf zijn…
4 Responses to De populairste kutband van Utrecht