De vieze man in Rotjeknor

Op 15 januari 2015 overleed Kim Fowley, God hebbe zijn ziel.
Onderstaand stukkie is van 20 april 2012, naar aanleiding van zijn laatste optreden in Nederland.

Filmpie staat nu onderaan dit stukkie.

Summertime’s here kitties And It’s time to take a trip, to take a trip This world’s so bad, you feel so sad You gotta take a trip, into a world so glad A world of frogs, and green fountians and flying dogs, and silver cats, and emerald rats and purple clouds, and faceless crowds and walls of glass, that never pass And pictures hanging upside down You won’t ask, where you are, It’s another world You and your girl, and all your friends, will all be there Oh Yeah Let’s take a trip, let’s take a trip TNT, SOS, HOB, TOP, It’s tough, it’s tough Hey here we go now, let’s climb some mountains everybody Get on your walking shoes, it’s time to climb some mountains Here we go Let’s take a trip, let’s take a trip And start to dream, let’s close your eyes it’s groovy now, yeah! Soakin’, As I’m swimmin’ in beauty, it’s all around let’s take a trip, right from the ground Oh, a-Oh Yeah Let’s take a trip, it’s really hip No-one will know, what goes on Just you and me, and the dreams we see Come on baby, you’re doing it right, just put your head back

(Kim Fowley, The Trip, 1965)

De sixties, dat was ook de tijd dat de Witte de Withstraat in Rotterdam nog een rauwe krantenstraat was, het Vrije Volk zat er lange tijd, het Algemeen Dagblad en het NRC. Ik las laatst eens een stukje in een lokaal blad waarin een ouwe buurtbewoonster zich nog herinnerde dat er ook dubieuze bars zaten. De hoeren legden dan een knot wol met een naald erin gestoken voor het raam, als teken dat er daar (ik leg het maar even uit) genaaid kon worden. Tegenwoordig is de Witte de Withstraat al weer geruime tijd één van de plekken waar hip Rotterdam zich verpoost, met een steeds wisselende samenstelling aan sate-bars, kroegen, tattoo-shops, design restaurantjes, enzovoorts.

Sinds een paar maanden zit ook WORM in de Witte de Withstraat, in het pand waar voorheen het Fotomuseum huisde. Daarvoor zat de Nieuwe Rotterdamse Courant (NRC) er, getuige ook de prachtige gedenkplaat in de hal. Een mooie en originele recycle-aankleding is de WORM-jongens wel toevertrouwd (ouwe vliegtuigpanelen aan plafond en muur). Ook bijzonder: een inpandige cultvideotheek. Een half jaartje terug in oktober bezocht een Kettingzaag-delegatie nog de opening, verricht door o.a. Peter Hook van Joy Division/New Order. Nu begint WORM warm te draaien, het publiek weet deze nieuwe locatie al een stuk beter te vinden, zeker nu veel andere Rotterdamse muziektenten het loodje hebben gelegd (WATT/Nighttown, Exit, Waterfront, Heidegger).

Gisterenavond hoog bezoek uit Californië: KIM FOWLEY, de goeroe uit The Trip en de vieze man uit Animal Man. Kim Fowley had Rotterdam al eerder aangedaan, tijdens het Primitive Festial van een paar jaar terug. Dit keer heeft hij, inmiddels 72 jaar (!), zijn vriendinnetje Snow Mercy meegenomen die zo’n beetje de helft van de vocalen voor haar rekening neemt. Een vijfkoppige begeleidingsband (met o.a. iemand van Rats on Rafts) staat op het podium, terwijl hij en zij er vóór staan. Samen zijn ze een beetje the beauty and the beast, hij is de Methusalem van de rock, een opmerkelijk lange en mank lopende bejaarde, zij een in het zwart gestoken vamp. Voor elk nummer heeft hij een vies rijmpje paraat, en zij blèrt er dan steevast wat vals gezongen one-liners doorheen, zoals ‘my pussy’s on fire!’

Van de minimaal 783 artiesten met wie Kim in de afgelopen 50 jaar heeft samengewerkt, als producer, tekstschrijver, componist, impresario, scene-maker en/of publicist, pikt hij vanavond Herman Brood eruit. Ja, want in 1980 waren Kim en Herman vriendjes geworden, voor de plaat Go Nutz –opgenomen in Hollywood- schreef Kim twee nummers (Go Nutz en Born Before My Time) En nu, 32 jaar na dato, betreurt hij nog steeds de dood van onze knuffeljunk. Hij heeft er zelfs een liedje over gemaakt: Herman Brood Died For You, heet het, vanavond wordt het met veel overgave gebracht. Beetje pathetisch wat mij betreft hoor.

Onze Herman, een dame en Kim, in Amsterdam 1980

Een geïmproviseerd optreden is het, af en toe geeft Kim vocaal aanwijzingen aan zijn begeleidingsband, of sticuleert naar de band achter hem dat er een muzikale omslag gemaakt moet worden. Maar ja wat wil je, een ingehuurde band met Rotterdamse coniferen, ze hadden kort tevoren een instructie mp3-’tje gekregen. Gistermiddag heeft men vlak voor het optreden nog even geoefend met Kim, die alles op het laatste moment natuurlijk weer omgooide.

Halverwege het optreden krijgt Kim plots de geest en slingert vervaarlijk met zijn wandelstok (echt waar!). Beleefd doet het publiek een stapje naar achteren. Van het aangekondigde “Kim Fowley interacts with the audience in a Question & Answer Monolog Structure” komt niets terecht. Na afloop poseren hij en Snow Mercy gewillig voor de Kettingzaag-camera, dat dan weer wel.

Natuurlijk was het een waardeloos optreden, maar daar gaat het helemaal niet om. Het gaat erom dat we Kim Fowley, de levende legende nog één keer in levende lijve hebben mogen aanschouwen. Hij heeft namelijk KANKER, zo staat er in het persbericht te lezen. Of zoals hij het zelf stelt: “Death is my next Long Term Project. This will possibly be the last chance for anyone in the Europe to see me Alive in Overdrive & On Stage in their lifetime. Bring your camera’s so your Grandchildren can behold the Magical Movement of a Future Dead Man’s Lips”.

Vanavond staat Kim Fowley in Keulen. Vanmiddag is hij daar dus weer een andere lokale begeleidingsband aan het instrueren. Dan moet je dus wel een hele sterke geldingsdrang hebben wil je jezelf dit als zieke 72-jarige nog aandoen. Het geeft te denken.