Een avond met Geert
Soms heb je van die vrijdagavonden dat je eens iets anders wilt dan het geijkte concertje, het bekende gezuip in de kroeg of het duffe dvd-tje met de voetjes op tafel. Dat je denkt, ik wil eens iets echt zinnigs doen, een stukje geschiedenis meemaken, werkelijk interessante mensen tegenkomen (no offense..). Op zo’n moment is een avondje PVV absoluut een uitkomst! Afgelopen vrijdag in Ahoy trad de formatie rondom de charismatische voorman Geert Wilders eindelijk weer eens op en uw verslaggever was erbij.
Dat had wel enige voeten in de aarde, voordat we erin kwamen. Voeten die bovendien in stoute schoenen gestoken waren. Zo moest er eerst een uur lang gewacht worden om door de beveiliging te komen: een uur waarin uw verslaggever menig interessant gesprek heeft mogen opvangen:
‘Bij mij op kantoor zitten ook van die linkse geitewolle-sokken mensen. Maar ja, het blijven mensen’
‘Het probleem is, hun hebben allemaal oogkleppen op, allemaal blind. En je kunt er niet mee praten, met die mensen. Ze zien het niet.’
‘Nee, en ze luisteren nooit naar je argumenten, die geitewollensokken.
‘Als ze maar niet denken dat ze bij mij kunnen onderduiken dadelijk. ‘
Is er een juist etiket voor het type mensen dat aanwezig was? Er waren jonge mannetjes met veel gel in het haar en krijtstreeppakken, oudere, bozige uitgerangeerde kantoorklerken, gekke types met kaal hoofd en lang haar, grimmig kijkende dames met getoupeerd haar, maar ook een paar Hindoestaanse grietjes, studentikoze figuren en vriendelijk kijkende bromsnorren.
Eenmaal binnen mocht ik het persvak plaatsnemen samen met Ferry Mingelen en andere muskieten. Een coverband speelde het onvolprezen You’ll never walk alone en Let me entertain you en Fleur Agema danste alsof haar leven er van afhing. Het massaal uitgelopen PVV-volk (maar liefst 250 mens sterk) zwaaide enthousiast met Nederlandse vlaggetjes. Er was kortom een uitstekende sfeer; ik kan niet anders zeggen. Fleur stelde de kandidaten voor en er was vooral veel applaus voor Ridder Dion, de man die naar verluidt eigenhandig muizenvallen van de wandelgangen van het Binnenhof verwijderd.
En toen waren daar die imponerende begintonen van Eye of the Tiger. En daar was ie dan, de grote Leider zelf vergezeld door zijn escorte zware jongens. Hysterische taferelen, flauw vallende dames, toestanden, beste mensen, toestanden. De speech van de frontman was al gelekt naar GeenStijl dus we konden allemaal luidkeels meezingen.
Na de speech nam de frontman een bad in de menigte en gaf hij omringd door camera’s, microfoons, bodyguards en opdringerige journalisten antwoord op vragen van Nederlandse, Vlaamse, Engelse ,Duitse en Spaanse journalisten.
En toen was het voorbij: de coverband speelde nog een keer You’ll never walk alone. Waarop ik geheel alleen naar huis reed.
Het was een historische avond en dat was het.
Comments
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
2 Responses to Een avond met Geert