TREME (Going back to New Orleans, part 2)
Nee nee nee!! Jarenlang moest ik er niks van hebben, van die dvd-boxen met TV-series erop. Van die Seasons One tot en met Six, waar iedereen zo gek van is. Waar iedereen hele zondagen voor in bed blijft, om die shit vervolgens tot uit ten treure te gaan bediscussiëren op feestjes enzo. Nee niks voor mij! “Meer iets voor uitgelulde stelletjes,” pleeg ik dan heel wijs te zeggen terwijl ik opzichtig mijn neus ophaal. Maarrrr…. een mens is veranderlijk nietwaar, en die stugge houding van mij veranderde als sneeuw voor de zon, uitgerekend in het broeierige New Orleans. Ik hoorde ze daar praten over een nieuwe HBO-serie genaamd TREME (spreek uit Truh-Mee), een must-see zeiden ze daar, het zou de ziel blootleggen van die hele boeiende rotstad daar aan the Muddy River.
Maar…eerst even fast-rewind naar maart 2012 in NOLA. Op de laatste avond dat we daar waren besloten we naar Vaughan’s te gaan, want volgens kenners en reisgidsen is dat een kroeg waar je geweest móet zijn, al is het alleen maar omdat jazz-trompettist Kermit Ruffins daar zijn vaste hang-out heeft. Wisten wij veel dat Vaughan’s zo’n beetje het epicentrum is van die hele buurt die TREME heet…. Want ja, zoals een stel onnozele toeristen betaamt hadden we eerst wat doelloos rondgelopen daar in die buitenwijk. De houten huizen stonden er hier en daar nog verlaten en dichtgetimmerd bij, en dat dik zes jaar na Katrina. Als rasechte Hollanders wierpen we een bezorgd oog op de levees (de dijken dus) die er nog steeds – betonnen muurtjes op verhoginkjes- tamelijk knullig geconstrueerd uitzien. Na eerst nog wat gekaand te hebben, gingen we vervolgens naar Vaughan’s om daar tot zeker 23 uur de Lonely Planet te vervloeken, want wat een tip van niks leek dat, er was geen zak aan in die kroeg. Maarrrr… rond middennacht kwam de boel zowaar langzaam maar zeker tot leven. En naarmate we dieper weggezogen werden in het holst van de nacht kwamen uit alle hoeken en gaten mensen aanzetten, soms ook per fiets (en dat in Amerika), taxi’s reden af en aan. Het hele kruispunt buiten stond op een gegeven moment vol met pimpelende party people. En dat in Amerika, waar op straat drinken normaal gesproken overal verboden is.
Kermit in Vaughan’s
Die Kermit Ruffins beklom inderdaad het podium om daar een uurtje of vier later pas weer vanaf te stappen. Ik moet zeggen, ik had wel eens vaag van die gast gehoord, maar niet meer dan dat. Hij bleek zeker een aardig partijtje te kunnen blazen, dat wel, maar het blijft wel jazz hè… Zo authentiek als boerenkaas met peterselie weliswaar, maar evenzogoed “Hans Dijkstal-muziek,” zo hoorde ik laatst iemand zeggen. Wel mooi om daar totaal onverschillig oog in oog te staan met deze “living legend,” terwijl de gemiddelde North Sea Jazz-bezoeker waarschijnlijk bijkans zou stikken in het kwijl bij zo’n buitenkansje… Afijn, toen Kermit eenmaal wat muzikale zijpaden begon in te slaan en een setje Lee Dorsey inzette, draaide ik aardig bij, een goeie muzikant. Die Kermit bleek overigens ook een heuse chick-magnet, het wemelde er van de mooie vrouwen. (zegt reisgenote L. twee maanden na thuiskomst plotseling: “Het waren hóeren, ik weet het zeker!”).
Maar goed, pas in Vaughan’s begon het te dagen bij mij… die hele onverwoestbare, onverzettelijke wijk TREME was er met vereende krachten weer bovenop gekomen. Als een soort Baron von Münchhausen had het zichzelf bijna letterlijk aan de haren het moeras uitgetrokken. You can take the people out of New Orleans, but you can’t take New Orleans out of the people, zo heet het. Die lui van HBO hadden het goed gezien, mijn respect hebben ze & ik begon ter plekke nieuwsgierig te worden naar die serie..
Onlangs kwam de Nederlands ondertitelde dvd-box-versie uit, en vanaf dat moment was ik niet langer te houden, al was het alleen maar om die verrekte vakantie te herbeleven. Ik deed alles wat ik een paar maanden ervoor bij anderen nog zo vervloekt had. Ik douwde de ene na de ander schijf in de gleuf en bleef het hele weekend in bed liggen rotten, het kon me allemaal geen hol meer bommen. Verslavend, zo’n serie die gaandeweg epische proporties aanneemt…. Alle tien de episodes zijn ook nog eens doorspekt met muziek. En in New Orleans betekent dat: veel vet groovende klanken, met veel blazers erbij en altijd live in kroegen gespeeld. Mooi ook, om allerlei lokale helden voorbij te zien komen: Dr. John, Kermit Ruffins (in Vaughan’s natuurlijk), Irma Thomas, Allen Toussaint, Lloyd Price, enzovoorts. De muzikale apotheose is in aflevering 10 als in een chique setting the queen of soul Irma Thomas ten tonele wordt gevoerd (ze ziet er voor haar 70 jaar nog fantastisch uit), begeleid door o.a. Allen Toussaint op piano en door de al even legendarische (geboren in 1920!) Dave Bartholomew op trompet, ontroerend !
De gebeurtenissen in de TV-serie vangen aan drie maanden nadat Katrina haar destructieve werk heeft gedaan: de hele stad ligt in puin, iedereen is druk doende om – zo goed en kwaad als het kan- de draad van zijn/haar leven weer op te pakken, enzovoorts…. Tussen acteerkanonnen als John Goodman en Mellissa Leo loopt ook onze Michiel ‘Zwartboek’ Huysmans rond, ook wel bekend van de verfilming van de Utrechtse streekroman Phileine Zegt Sorry (ik zeg sorry wat een kutboek). En hij speelt niet zomaar een rolletje, neen een heuse hoofdrol! Zijn Amerikaans is zeer goed, maar ja, hij schijnt er dan ook al een paar jaar te wonen met zijn gezinnetje. Ik denk, hij gaat er vast wel komen, eindelijk een waardige opvolger van Rutger wellicht.
Hey Michieltje! (in Treme als straatmuzikant)
Ondertussen zag ik van de week bij Plato in de etalage de box van het tweede seizoen TREME al liggen, dus… Tegelijkertijd hoop ik stilletjes dat Treme niet een al te groot succes wordt hier, ik vind: laat ze het maar niet op TV gaan uitzenden. Want stel je eens voor, het zou een stroom oranjetoeristen op gang kunnen brengen, dat zou mijn mooie New Orleans pas echt voorgoed verpesten!
Vaughan’s: 4229 Dauphine Street, New Orleans
One Response to TREME (Going back to New Orleans, part 2)