Jon Spencer: nog steeds meer attitude dan inhoud?
En ja hoor, daar is hij weerrrr, JON SPENCER! Als een getergde veteraan is hij op een never-ending heilige missie om de wereld te tonen hoe de èchte blues op een vitale manier gespeeld moeten worden, als een ware punky bluesexplosion dus. Vanavond in Maastricht, morgen in De Helling, op 25 juni op het Kliko Fest in Haarlem en op 26 juni in Rotown. Dit keer speelt hij onder de naam Jon Spencer and the Hitmakers, met drummer Bob Bert (ex-Sonic Youth, echte naam Robert Bertelli) opnieuw in de gelederen. Onlangs kwam het eerste album van dit combo uit, ‘Spencer Gets It Lit!’ heet het, het verscheen op het vermaarde In The Red-label.
Ook onlangs liet heer Spencer in een interview weten dat de Jon Spencer Blues Explosion nu echt definitief tot de verleden tijd behoort. Duh!, dat hadden wij hem ook wel kunnen vertellen want van die band is al jaaaaaren niks meer vernomen. Maar ach, begrip hebben we ook wel voor zijn aarzelingen want het was nogal een emotionele beslissing voor hem en dat heeft er vooral mee te maken dat andere gitarist Judah Bauer een rottige ziekte onder de leden heeft wat verder functioneren erg lastig maakt.
Tja Jon Spencer, hoe jeugdig hij ook moge ogen, met zijn 57 levensjaren is hij natuurlijk zo onderhand hét meubelstuk van de internationale alt-scene geworden. Gaat maar na: al halverwege de 80s begonnen in Washington DC met Pussy Galore, toen naar New York verhuisd en als onderdeel van de ‘noise-scene’ een paar klassiekers afgescheiden zoals Right Now!, Groovy Hate Fuck en Dial M for Motherfucker, daarna oogsten wat gezaaid was met Jon Spencer’s Blues Explosion (inclusief theremin als krankzinnig instrument!) en vervolgens op heftige herhaling met Boss Hogg, met Heavy Trash, en dan nu met The Hitmakers.
De vraag die we ons dan ook zo onderhand mogen stellen is hoe we The Hitmakers moeten zien. Als de zoveelste incarnatie van een duivelskunstenaar of gewoon als ouwe wijn in nieuwe zakken? Jij mag ’t zeggen! Afijn, toen ik van de week in een bui van gore nostalgie die eerste plaat van Pussy Galore nog eens ging opzetten toen rolde er zomaar een ouwe recensie uit de hoes, geschreven door good old Nicoline Baartman, ook al zo’n eighties icoon. Sowieso geinig en interessant om terug te lezen, en een andere vraag die je je bij Spencer altijd mag stellen wierp zij destijds ook al verhuld op: is het nou meer attitude dan inhoud bij hem ??? Jij mag ‘t zeggen!
