Madchester in Glasgow deel 2, Revenge of the dansvloerknuffelaars
Na vrijdagavond de nasmaak van Happy Mondays weggespoeld te hebben in King Tut zunne Wah Wah Hut (dank voor de tip, Frank) was het zaterdag weer fris op. En het was tijd voor een plan. Bij het bezoek aan de O2 viel ons op dat het ernstig schortte aan het toiletaanbod. Een snelle som leerde dat de toiletdichtheid in het gebouw ongeveer 1 op 200 bezoekers is. Daarenboven zijn de sanitaire voorzieningen dermate slecht gesitueerd, dat je met een bezoekje aan de plee je goede plaatsje vooraan verspeelt. Omdat we dat juist bij het concert van deze avond wilden voorkomen, was strategische vochtregulatie ons primaire doel van de dag. Daarom gingen wij op zoek naar het enige café met trappistenbier in Glasgow: Brel. Daar bleek overigens dat sanitaire eigenaardigheden van structurele aard zijn in Glasgow. Zij het dat het hier van een andere orde was. De binnenhuisarchitect had namelijk bedacht dat het mooi zou staan om de houten vloer door te trekken naar de toiletruimten. Mooi was het zeker, maar geen feest voor de neus. Maar genoeg daarover.
Na wat gezworven te hebben door de sfeervolle straatjes rond het imposante universiteitscomplex van de stad en een voedzame halalmaaltijd, was het tijd voor het main objective van onze reis: de heren en dame van New Order (of Niae Ehrrderr, zoals ze lokaal bekend staan). Ruim op tijd en met een zorgvuldig geleegde blaas stonden wij op de juiste plek om optimaal te kunnen genieten van het zaalgeluid. Vanaf die plek constateerden wij dat ik gisteren ten onrechte de geluidsman heb beschuldigd van het beroerde geluid. Deze avond hingen er namelijk state-of-the-art speakertjes in de zaal. De geluidssoep van gisteren was dus de schuld van de heren Mondays zelf, die blijkbaar liever hun geld besteden aan dure merkkleding en zonnebrillen, dan aan fijn geluid voor de forsbetalende bezoeker.
Als voorprogramma traden Jez Kerr & The Family Bizarre op. En dat was verrassend goed. Jez Kerr is de bassist van ACR en zijn band maakt een soort dansfunk zoals ze alleen in Manchester kunnen maken. De gitarist had voor de gelegenheid een t-shirt van de Beastie Boys aan. Een mooi gebaar dat verwees naar het grote verlies van afgelopen week. Het publiek negeerde deze band – ten onrechte – geheel. Zelf voor covers van Shack Up van ACR en 24 Hours van Joy Division gingen de handjes maar aarzelend op elkaar. Ondertussen stroomde de zaal vol met het gemêleerde publiek dat je in Groot Brittannië standaard aantreft bij concerten van New Order: frivool geklede studeermeisjes van alle leeftijden, jongensstudenten met dito bril, dikke hooligans op leeftijd en een enkele hipster (m/v). Na Jez draaide de DJ nog wat Haciendaklassiekers en toen ging het los.
Een heldenonthaal viel de band ten deel. En vooral de wat bleue Gillian, die in bijna geen twintig jaar met de band heeft opgetreden, werd vanaf minuut een vrolijk toegezongen. Dat maakte haar zichtbaar ongemakkelijk, wat natuurlijk de bedoeling was. Na wat opwarmnummers brak vanaf Ceremony de verwachte pogo uit. En daarin bleek de Schot te verschillen van de Brit. Terwijl Britten (en trouwens alle andere dansnaties) hun enthousiasme uiten door wat tegen elkaar aan te duwen en te springen, heeft de Schot een voorliefde voor knuffelen. Armen gaan om schouders en zo wordt uit volle borst meegezongen. Schotten delen hun plezier graag. Dat was even wennen, maar uiteindelijk best overkomelijk. Dat de Schot van nature emotioneel is en niet bang zijn gevoelens te uiten, bleek toen vlak voor ons een jongen in tranen uitbarstte omdat hij zijn helden eindelijk eens in het echt kon aanschouwen. Na een workout van anderhalf uur, met – net als altijd – Temptation als absoluut hoogtepunt was het gedaan en verlieten wij nog nazingend, met vrolijke gezichten en wat vochtige kleren het gebouw. (Setlist voor de liefhebber)
Viel er dan niets te kniesoren? Nou, misschien twee dingetjes. Was New Order ooit een grillige, onvoorspelbare band, die per concert varieerde in repertoire en kwaliteit, nu is de band een geoliede professionele machine die constante kwaliteit biedt. In het begin had Barney wat last van feedback in zijn oortje (iets waar ikzelf overigens pas een dag later last van had). Dat was vroeger reden genoeg om nukkig met gitaren en microfoonstandaards te gaan gooien. Nu trok hij wat bekken, maar ging onverstoorbaar door met het programma. Ergelijker was dat de band blijkbaar behoefte heeft aan publieksparticipatie. De gitarist nodigde het publiek tot twee keer toe uit om (godbetert) mee te klappen. Het is dus wat gelikt, maar ik zie het door de vingers. De nummers zijn er te goed voor en in tegenstelling tot de avond tevoren zagen we een band die er wel zin in had.
De volgende dag hebben we de stad nog wat nader verkend. Om de hoek van Brel bleek een fijne platenzaak te zijn waar ik nog een leuke Schotse klassieker heb gescoord. Daarna hebben we op het vliegveld onze laatste ponden besteed aan single malt en lokale ale. In het vliegtuig konden onze medepassagiers van onze gezichten aflezen dat wij een heerlijk weekeinde hebben gehad in een stad waarvan we de inwoners voor altijd in ons hart gesloten hebben.
EINDE
Comments
Related Posts
Teenage Fanclub in De Helling: nachtegaaltjes zonder pretentie →
Thurston Moore zo goed als lid van onze koninklijke familie →
Nederlanders deden goede zaken op het Factory-label →
4 Responses to Madchester in Glasgow deel 2, Revenge of the dansvloerknuffelaars