Ten onrechte genegeerd: The Knitters
Van de week even gezond gespijbeld van mijn werk en bij Plaatboef Rotterdam naar binnen gesneakt. Mijn God, wat een geweldige sortering tweedehands LP’s hebben ze daar toch (trap op!) aan de Nieuwe Binnenweg. En wat dacht je wat, binnen een paar minuten liep ik al tegen deze LP ‘Slash Cuts’ aan, een bijzonder leuk verzameldingetje van het USA-label Slash Records uit 1985. Voor slechts 5 euries verwisselde hij vlotjes van eigenaar.
Even mijmeren, Slash Records…. dat label was met name gedurende de de vroege jaren ‘80 actief en deed van zich spreken op een moment dat LA aan het exploderen was met bands die op zijn Amerikaans inhaakten op de punkrock-stroming. Opgefriste en opgevoerde rootsrock zouden we nu zeggen, cowpunk zeiden we toen. Onbenullen als ik kenden Slash Records destijds voornamelijk van de eerste twee platen van de oerpunkers van X. Daarbij bijna over het hoofd ziend dat het label een complete artiestenstal aan zich verbonden wist waarvan het kwijl nog steeds uit de neushoeken druipt. Op deze plaat bijvoorbeeld werk van The Del Fuegos, Rank and File, Los Lobos, Violent Femmes (hier live met Steve ‘Stooges’ MacKaye op sax), The Blasters, Green on Red…. stuk voor stuk class-acts die hun tijd tekenden.
X staat dan weer niet op deze verzamelplaat, ongetwijfeld omdat ze toen al lang en breed bij Elektra zaten. Toch kunnen we (met het voordeel van de heldere terugblik) wel stellen dat van alle bands die Slash de wereld in slingerde, X de band is met (okay okay, samen met The Gun Club, zij debuteerden op Ruby Records, een sublabel van Slash) het meeste uithoudingsvermogen en bestaansrecht. Zelf kan ik van X -inclusief solo-dingetjes- zo negen LP’s uit de kast trekken, stuk voor stuk prachtig spul & zwaar verslavend, tot op de dag van vandaag!
Trouwe K-zaaglezers weten zich natuurlijk nog goed een matig geschreven lofzangetje op X te heugen. We hadden het er toen over dat X zich van het kaf onderscheidde door het sterrenechtpaar John Doe (bss/vox) en Exene Cervenka (vox), hij de lange all-american boy, zij het levensgevaarlijke, halflijpe kruidenvrouwtje. Dankzij hun goddelijke doch onheilszwangere samenzang (en ondanks hun vrij traditioneel gespeelde punky rock) behoort X volgens mij met gemak tot het boeiendste wat de popmuziek de laatste decennia heeft voortgebracht, jawohl!
X in 1981 tijdens de opnames van hun tweede plaat ‘Wild Gift.’ Hier in de klassieke line-up met John Doe, Exene Cervenka, de immer goedlachse glamgitarist Billy Zoom en drummer DJ Bonebrake. In de gebrilde gnoom achter de knoppen herkennen wij onmiddellijk vaste X-producer, wijlen heer Ray Manzarek.
Maar eigenlijk wou ik het hebben over THE KNITTERS, een zowat vergeten band. Ze staan ook op de verzamelplaat en ik werd er kankeraangenaam door getroffen. Wie zijn The Knitters dan wel, hoor ik je mompelen? Simpel: zij zijn een zij-project van X en brachten in 1985 een goeddeels vergeten LP uit, ‘Poor Little Critter On The Road’ geheten (ook op Slash Records dus). Drie van de vier leden van The Knitters zaten/zitten ook in X en de enige die er niet in zat/zit, Billy Zoom, mocht het boeltje produceren. Verder wordt de band aangevuld met Dave Allen (The Blasters, ook ooit even lid van X) en stand-up-bass-player Johnny Ray Bartel.
Van X naar The Knitters: een punk-band die het in het heetst van de strijd waagt om het volledig over de semi-akoestische boeg te gooien, wow! Fraaie, luchtige, pretentieloze country-achtige liedjes leverde dat op, waarbij stijlvol gelaveerd wordt tussen swing, rockabilly en folk. Net als bij X domineren ook bij The Knitters de male/female vox van onze twee nachtegaaltjes. Maar The Knitters gooien het meer op het coveren van ouwe traditionals (‘Rock Island Line’, Walkin’ Cane’), plus van country-classics als ‘Someone Like You’ (Don Williams) en ‘Silver Wings’ (Merle Haggard). Ook worden nummers van X in een nieuw jacquetje gestoken zoals‘The New World’ en “Burnin’ House of Love’ Al met al een prachtplaat die volkomen achteloos en volledig ten onrechte als verwaarloosde zuigeling door het vondelingenluik der popmuziek gekieperd werd.
O ja, en dan komen The Knitters in 2005, twintig jaar na hun debuut dus, doodleuk nog eens aankakken met een opvolger, ironisch getiteld “The Modern Sounds of The Knitters.’ Alles geheel volgens hetzelfde recept en de band nog steeds in dezelfde samenstelling. Opnieuw een plaat waar helemaal niks mis mee is en opnieuw een plaat waar hier geen hond naar omkijkt. A crying shame, part 2!
2014: The Knitters (en ook X,) bestaan nog steeds, hier coveren ze X met “Burnin’ House of Love”
Okay klasgenoten, tot zover mijn opstel. Een pleidooi voor de muziek van THE KNITTERS dus. Luistert er eens naar als jullie straks gaan korfballen. Of beter gezegd: als je iets van ze kan vinden…
