Oh oh oh, die drummer van The Police toch!
Laten we het vandaag eens – zonder enige aanleiding- hebben over Stewart Copeland, die lange dunne blonde van The Police. In het begin van zijn carriere leidde hij een tijdjelang een shady schaduwbestaan als onwaarschijnlijke popster, als een gemaskerd type genaamd KKK, oftewel KlarK Kent. Bekijk svp om te beginnen eens het fotootje hieronder, het is zo’n beetje de volledige discographie van Klark Kent!
Het ging allemaal van start in het verre Amerika. Stewart Copeland zag het levenslicht in West-Virginia als zoon van een agent die werkte voor een dienst die later de CIA zou gaan heten. Een goed begin is het halve werk! Na een gelukkige jeugd in het Midden Oosten (zoiets is tegenwoordig moeilijk voorstelbaar) besloot hij al op 15-jarige leeftijd zijn geluk in Engeland te beproeven. Voordat hij samen met ene Sting het bandje The Police zou oprichten deed hij eerst wat roadmanagerswerk voor een prog-band genaamd Curved Air. Ook drumde hij een tijdje in die band. Curved Air had in 1971 een NL-hitje met ‘Back Street Luv,’ maar toen was hij er nog niet bij betrokken. Overigens, met de zangeres van die band is hij nog tot in de jaren ‘90 getrouwd geweest.
Kijk hem daar zitten, midachter
The Police is natuurlijk het schoolvoorbeeld van een stelletje “bandwagon-jumpers,” in de meest pure zin van het woord. Alle drie de leden namelijk waren anno 1976/1977 technisch begaafde muzikanten, alleen vonden ze zichzelf nog niet beroemd genoeg. De punkrage bracht uitkomst, één keertje flink meeraggen op die gitaren en je naam is gevestigd, moeten ze gedacht hebben. Fall Out / Nothing Achieving heet de debuutsingle van The Police uit 1977, die moet je voor de gein eens horen (maar niet hier):
V.l.n.r: Sting, Stewart Copeland, Henry Padovani (kort daarop vervangen door Andy Summers)
Het zou tot de derde single van The Police duren voordat ze hun eerste, felbegeerde hitnotering in the UK te pakken hadden (Can’t Stand Losing You in 1978. Hun tweede ‘Roxanne‘ werd er geboycot vanwege de tekst over een prostituee van lichte zeden). Die onzekere beginperiode benutte de drummer door er een curieus zij-project op na te houden: Klark Kent dus. Alle instrumenten werden door hemzelf bespeeld. Zijn inspiratie haalde hij uit een stripverslaving die hij tijdens zijn jeugdjaren had opgelopen.
De naam Klark Kent had hij van het stripfiguur Clark Kent, naar het bekende alter ego van Superman. Of beter gezegd: Clark Kent was de burgermansdekmantel van Superman. Als goed journalist was Clark Kent namelijk immer als eerste ter plekke bij zowel heil als onheil. Als heldendaden dan vereist waren dan dook hij steevast een telefooncel in en kwam er vervolgens plop!, als Superman weer uit.
You know i’m fooling with my fake I.D.
So you don’t need to check my history
You know I’m something it ain’t easy to be
There isn’t anyone who I’d rather be
Stewart Copeland vond het kennelijk een geinig idee om ook een beetje te spelen met identiteiten. Daar gaat zijn machtige eerste single Don’t Care dan ook over. Dat niemand destijds wist wie er achter de gemaskerde creatie Klark Kent zat, leverde de nodige publiciteit op (sommigen dachten zelfs dat Johnny Rotten het brein erachter was). Mede daardoor had Klark Kent al een UK-hitnotering te pakken voordat zijn eigen band The Police daarin slaagde!
Lekker punken in de studio (met in de begeleidingsband ook Sting en Andy Summers)
De zes plaatjes (vijf singles en een 10 inch) van Klark Kent in de periode 1977-1979 werden immer uit groen vinyl uitgebracht. Hey, maar waarom op groen vinyl, was daar soms een reden toe? Jawel, daar was een reden toe. Zoals je ziet kwam ‘Don’t Care’ uit op Kryptone Records, het eigen platenlabeltje van Copeland. Kryptonite was de naam van het ultra-gevaarlijke, groenkleurige metaal dat Superman tijdelijk deed uitschakelen. Zodoende kun je dus wel stellen dat de act Klark Kent niet alleen een fun-act was, maar met een beetje goede wil ook conceptuele kunst met een knipoog, gebaseerd op een comic, daarbij popconventies en wetmatigheden op zijn kop zettend.
Pas nou op Superman! Gevaarlijk goedje!
De carrière van Klark Kent kwam eind jaren ’70 vlot ten einde. Ja, want ten eerste was de lol er al gauw vanaf gegaan. Ten tweede werd The Police verontrustend snel populair en ten derde begonnen de erven van de tekenaar van Superman met gerechtelijke stappen te dreigen… Stewart Copeland ben ik sindsdien uit het oog verloren, al mag hij voor mijn part trots zijn op de getrommelde soundtrack van FF Copolla’s Rumble Fish uit 1984.
Klark Kent’s tweede single. Achteraf lullen is makkelijk, maar wij herkennen hier onmiddellijk de drummer van The Police in natuurlijk.
Tot slot: Stewart Copeland had ook nog een broer, Miles Copeland. Deze was behalve manager van The Police ook nog de oprichter van IRS Records (Cramps, Gogo’s, REM, etc.). Dat IRS was weer een Amerikaans zusterlabel van het Engelse Illegal Records, het label waarop die eerste Police-7 inch verscheen. Kennelijk een warme familie: Miles bomardeerde eind jaren ’80 de eerder genoemde originele Police-gitarist Henri Padovani tot vice-president van het IRS-label!
