Yamasuki forever!
Het Giorgiovirus heeft hard toegeslagen op de burelen van de Kettingzaag. Niet zo gek, want Hansjörg uit Zuid-Tirol blijkt zijn stempel te hebben gedrukt op zo’n beetje elk muziekgenre sinds The Beatles hun haar lieten groeien. Maar: overdaad schaadt. Tijd dus om het besnorde genie eens een weekje op vakantie te sturen. Dacht ik. Niet dus: herr Snoei kwam gisteren met een obscuur werkje van Giorgio op de proppen en in dit stukje over The Yamasuki Singers waart ook al de geest van the godfather of dance rond.
Hoe dat zit? In een interview tijdens de International Music Summit te Ibiza vertelde Giorgio vorig jaar dat hij door Daft Punk gevraagd is om in hun studio te vertellen over zijn leven. Het resultaat daarvan kunnen we ongetwijfeld beluisteren op de nieuwe plaat van het gehelmde duo die dit jaar verschijnt. Giorgo had nog een leuke anekdote. Hij vertelde dat de de mannen van Daft Punk drie verschillende microfoons gebruikten om zijn verhalen op te nemen. Een vintage 60s mic voor als Giorgio over de jaren 60 vertelde, een vintage 70s mic voor als het over de jaren 70 ging en voor de jaren 80 hetzelfde. Giorgio moest daar een beetje om lachen, want wie hoort dat verschil nou? De technicus zei daarop dat hij gelijk had, maar dat de mannen van Daft Punk het vooral voor zichzelf deden. Hoe nerd kun je zijn?
Vangarde aka Bangalter
Maar wat heeft dat nou met die Yamasuki Singers te maken? Nou, alles! The Yamasuki Singers komen namelijk niet uit Japan, zoals je zou kunnen vermoeden, maar zijn een studioproject van Vlaming Jean Kluger en Fransoos Daniel Vangarde. De echte naam van die laatste is Daniel Bangalter. Dan weet je genoeg: dat is de pa van Thomas Bangalter, de linkerhelft van Daft Punk.
Jean Kluger is trouwens ook geen kleine jongen in muziekland. In de jaren 60 had hij zijn eerste hit met Hutje op de heide, uitgevoerd door Bobbejaan Schoepen. Kluger was ook de man achter de successen van Will Tura. Het schijnt dat de jonge Thomas B. graag kwam kijken bij de optredens van Will. Kijk: een onvermoede inspiratiebron.
Hup oranje!
We kunnen Daniel trouwens niet alleen letterlijk als de vader van Daft Punk beschouwen, maar ook figuurlijk. Maar daarover later meer. Le Monde Fabuleux des Yamasuki, het eerste en enige album van The Yamasuki Singers, verscheen in 1971. In de liner notes van de heruitgave op cd wordt het album omschreven als: “a fuzzed-out-educational-multi-cultural psych-rock-opera…. proto-psychedelic hip-hop with overweight drum beats and basslines”. Tsja, beter kan ik het zelf natuurlijk niet samenvatten.
Vangarde en Kluger leerden speciaal voor deze plaat Japans, lieten een kinderkoor de nummers in het (fantasie-)Japans inzingen en huurden een Japanse judogrootmeester in om er af en toe wat doorheen te schreeuwen. Kom er maar eens op. Het resultaat is verbluffend, om niet te zeggen: hallucinant. En dan nog even een nutteloos feitje voor de popkwis: een van de Belse muzikanten die meespeelden op de Yamasukinummers was niemand minder dan Raymond van het Groenewoud.
Klassiekertje
Er verschenen twee singles van het album. Een daarvan, Yamasuki, werd in Groot-Brittannië uitgebracht op John Peel’s Dandelion-label. Gek genoeg trok Aieaoa, de B-kant van die single de meeste aandacht. In 1975 werd het met succes gecoverd (als A.I.E. A Mwana) door het Belgische gezelschap Black Blood, die de teksten verswahiliseerden. Kluger had daar de hand in, dus eigenlijk is het meer een remake dan een cover. In 1981 was Aie A Mwana de eerste single van Bananarama en in 2010 werd het nummer nogmaals opgewarmd, maar nu door Safri Duo met Velile. Dit is ongetwijfeld de bekendste versie, want Helele was het officiële lied van het WK voetbal in Zuid-Afrika.
Net als Oranje: net niet
Vangarde en Kluger zouden verderop in de jaren 70 trouwens nog veel grotere successen hebben met Ottawan (je weet wel: D.I.S.C.O.) en The Gibson Brothers (je weet wel: Que sera mi vida). Stuk voor stuk nummers waar meisjes graag met hun billen op trillen. En zo is pa Bangalter dus onmiskenbaar een van de wegbereiders voor het succes van zoon Thomas en zijn maatje. Want we weten allemaal: zonder disco, geen dance.
Maar wat was nou de aanleiding voor dit stukje Leo-Blokfluitisme? O ja, eigenlijk vooral dat de Japanse kunstenares Shishi Yamazaki onlangs een oogstrelende film heeft gemaakt bij Yama Yama, het hoogtepunt van die plaat van The Yamasuki Singers:
Weinig op Spotify van dit meesterwerkje, maar toch…
[spotify id=”spotify:user:1133311069:playlist:5qF8NprEM893cXCmr1Ihau” width=”300″ height=”380″/]
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
Toen Giorgio bas speelde bij de Rolling Stones →
Sparks zetten Pandora in de fik →
5 Responses to Yamasuki forever!