Winnen we met Stuart Murdoch de Oorlog?
![screen-shot-2014-10-14-at-10-19-27-am[1]](https://i1.wp.com/www.dekettingzaag.nl/wp-content/uploads/2015/01/screen-shot-2014-10-14-at-10-19-27-am1.png)
Met de Grote Oorlog der Beschavingen voor de deur is het maken van populaire muziek geen onschuldige bezigheid meer. Anderhalf miljard Moezelmannen staan te trappelen om ons Avondland onder de voet te lopen en om een einde te maken aan ons fundamentele recht op alcoholische versnaperingen, varkenskarbonaadjes, topless vrouwen op het strand en huishomo’s die ons ontlasten als mevrouw de vriendin wil gaan shoppen. Zulk een tijd van tucht en strijd vraagt om andere muziek. Geen decadente dansdeuntjes of navelstaarderig gitaargetokkel maar inspirerende klanken die ons weerbaar maken en ons vervullen van Trots op onze Cultuur.
Met dit nieuwe gehoorapparaat ben ik het aanbod van de eerste weken van 2015 gaan beluisteren. En het valt warempel niet mee wat de heren en dames muzikanten ons voorschotelen in deze Historische Tijden. Geen enkel gevoel van urgentie, geen enkel geluidstrillinkje dat ook maar enigszins inspireert tot het verrichten van grote daden, geen enkele notie dat ook de muziek een taak heeft. Het is alles hedonisme en decadentie dat de klok slaat.
Zo stuitte ik op de nieuwe CD van de alom bekende Schotse formatie Belle and Sebastian, genaamd Girls in Peacetime want to dance.
Die titel intrigeerde mij omdat zij de vinger inderdaad op de zere plek heeft gelegd. Zullen onze meisjes ook na de Grote Strijd nog kunnen dansen? Of zien we al onze Annebellen, Eva’s en Silke’s in de toekomst ook in zwarte gewaden door de Lidl schuifelen? Natuurlijk kende ik de reputatie van Belle and Sebastian als typische vrolijke jongens en meisjes-band met dito liedjes. Ik wist dat zanger Stuart Murdoch het type hopman van Youth for Christ is, een vegetaria die kruidenthee drinkt en die zingt over dat ‘ie een beetje gek is en dat ie ineens denkt dat ie doodgaat en of je een liedje voor m wil zingen. Zo’n man dus… Als ik zijn muziek beluisterde verscheen op een of andere manier altijd de tronie van Wouter Bos op mijn netvlies.
Maar goed, mensen kunnen veranderen en het kan verkeren en ook een CD blijft rond. En heeft de geur van de Strijd niet menig naïeve ziel reeds doen veranderen in waakzame medeburgers, immer bereid tot het tekenen van een cartoon van de Profeet?
Op de nieuwe CD van Belle and Sebastian is niets te merken van enig besef van het aanstaande, alles beslissende Treffen der Culturen. Sterker nog, Stuart Murdoch heeft het voor de verandering behaagd om nog vrolijkere liedjes te schrijven. Niemendalletjes over bloemetjes, bijtjes en huppelende kleuters in de mooie maand van september is wat de man ons te melden heeft op het moment dat duizenden moslim-terroristen klaar staan om ons ritueel te slachten. Zelfs de wufte discodreun wordt niet langer geschuwd door onze Schotse fratsenmaker en één keer meen ik zelfs een Griekse sirtaki te hebben gehoord. De literariërs onder de luisteraars krijgen het zielige zelfmoord-dichteresje Sylvia Plath voorgeschoteld, in plaats van Michel Houellebecq of, nog beter, Hans Jansen.
Als het aan Stuart Murdoch ligt zullen onze meisjes kortom niet lang meer dansen in vredestijd. Met deze muziek gaan we de Oorlog niet winnen.
One Response to Winnen we met Stuart Murdoch de Oorlog?