De puta madre! Los Undertonés en Valarés
Wat doe je als je toevallig in Galicië bent en The Undertones daar ook blijken te spelen? Dan pas je je reisschema aan en ga je kijken natuurlijk! En zo kwamen wij terecht op het alleraardigste V-de-Valarésfestival dat gevierd werd op het prachtige strand van Valarés op een uurtje tuffen van La Coruña.
De Spaanstalige festivalsite beloofde veel goeds: een dagvullend programma en graties kamperen bovendien voor een alleszins schappelijke prijsje. Daarenboven konden we dus ook nog eens de hele dag gebruikmaken van het strand aan een schitterende baai van de Costa de Muerta. We vielen dus weer eens met de neus in de mantaquilla.
Altijd fijn als er goede vrienden bij zijn
Behalve The Undertones en Triangulo De Amor Bizarro zei geen enkele naam op het affiche ons verder iets en wij stelden ons dus open om ons in een klap up to date te laten brengen van de hedendaagse Spaanse muzieksien. Die bleek retegevarieerd, maar niet bijster origineel. Vrijwel iedere band klonk als een middelmatig aftreksel van een Angelsaksische voorbeeld. Gelukkig was er het enthousiaste Jägermeisterpromotieteam om ons er op moeilijke momenten doorheen te trekken. Enige echte uitschieter van het lokale aanbod was het duo Crudo Piemento, dat onder begeleiding van een ukelele en ouderwetse skifflebas (bezem met touw op een emmer) met een gruntstem Mexicaanse traditionals bracht. Je moet het gezien hebben om het te geloven.
Gruntband
Ondanks de wisselde kwaliteit leek iedere band er bij de lokale hipsters in te gaan als queso de tetilla. Voor ons was het toch een beetje aftellen tot The Undertones aan de beurt waren. Om een uurtje of een in de ochtend was het zo ver. Voor hen een Spaanse folkprogband met Jan, Piet , Joris en Corneel, die nota bene een hoempacover van Pink Floyds Wish You Were Here speelden. Precies het nummer dat aanleiding was voor de oprichting van The Undertones. Ironie is nooit ver te zoeken voor degenen die er oog voor hebben.
Sunglasses at night
De Ierse Ramones zelf kwamen, zagen en overwonnen. Tussen opener My Perfect Cousin tot afsluiter Jimmy Jimmy nam de band ons mee op een achtbaanritje langs louter hoogtepunten. De helft van het jeugdige publieke had weliswaar geen idee wie ze voor zich hadden, maar dat weerhield ze niet om het feestje uitbundig mee te vieren. Na drie nummer gingen bij de band de zonnebrillen af en bij de eerste tonen van Teenage Kicks ging bij het publiek de stier volledig los.
Freaky Dancing
Zanger Paul MacLoone is een charismatische frontman die het publiek lekker opzweept en bij elk nummer danst alsof hij het voor het eerst hoort. Echt punk werd het nog even toen een jeugdige onverlaat het nodig vond om wat stenen naar het podium te gooien. Onder luid gejuich nodigde MacLoone de stenengooier in niet mis te verstane bewoordingen uit om hem na de show even op te zoeken op de parkeerplaats om een en ander uit te praten. Na een stijf uurtje verliet de band het podium en kwam, ondanks een luidkeels gescandeerd otras! otras! niet meer terug. Weggaan als het feestje op zijn hoogtepunt is: zo hoort het.
Na The Undertones bleven we nog even hangen om naar onze oude vrienden van Triangulo De Amor Bizarro te kijken. De laatste keer dat ik de band aan het werk zag opende ze op klaarlichte dag en nuchtere maag het Primaverafestival. In het holst van de nacht komt de band beter tot zijn recht. De bandnaam doet een nauwe verwantschap met New Order vermoeden, maar het zijn toch echt The Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine die deze band heeft laten zien waar de moster zich bevindt. Een lekker toetje op een geslaagde festivaldag. Moe en tevreden gingen wij naar bed. En de rest van de vakantie blijven wij Here Comes The Summer neuriën.
