Een Crackbaby Met Een Waterhoofd
“Use it, don’t lose it…”
Geen hippe eendagsvlieg uit Brexitanië of undergroundsensatie uit New York deze post, maar een stelletje knuppels uut Meppel, genaamd Holy Beggars. Knuppels in de zin dat in mijn hoenderhok de veren in het rond vliegen.
Dat heeft ook te maken met het label waarop hun nieuwe plaat is uitgekomen, te weten Milkcow Records, waarvan één van de bazen ook weer in Holy Beggars zit. Milkcow Records heeft onlangs een al iets oudere parel uit de Nederlandse muziekgeschiedenis opnieuw uitgegeven, dus dubbel feest!
Ik heb het over deze, het muzikale equivalent van een crackbaby met een waterhoofd: Sound Of Imker! Bij het label zelf was ie binnen twee weken alweer hopeloos uitverkocht. Op het interweb zwerven nog kopietjes rond.
Docuverslagje!
En wat te denken van deze nederbietkneiter:
Toen ik één van de Milkcow-opperhoofden Peter Kroes ooit vroeg waarop hun releasebeleid was gebaseerd, gaf hij het volgende even geniale als liefdevolle antwoord: “Omdat ik ‘m zelf graag wil hebben, maar originelen zijn niet te betalen of niet te vinden.” Het is een beetje zoals met die monniken die vroeger bijbels overschreven. Spellingscontrole geeft aan dat bijbel met een hoofdletter moet. Religie in mijn computer…
Alle reissues komen legitiem en met toestemming tot stand, al moeten ze Johnny Kendall daarvoor opsporen in Zuid-Amerika. Mooi label, met het hart op de juiste plek.
“If love is a fire then why aren’t we burnin’…”
“Maar die Holy Beggars-plaat, hoe zit het daar nou mee, ouwehoer dat je d’r bent.”
Nou, dat zal ik je vertellen. Holy Beggars maakt van die rockmuziek, weet je, waarbij ze overduidelijk naar ome Neil en Buffalo Tom hebben geluisterd.
Het is wat het is wat het is, en dat doen ze erg goed. Mooi ook. De mannen kunnen liedjes schrijven; u weet wel, zo’n combinatie van geluiden die naklinkt wanneer ze voorbij is en die je mee kan neuriën dan wel zingen.
Tekstueel verschuilen ze zich niet achter nietszeggende woordcombinaties die er in het Engels nog wel kek uitzien, maar eenmaal vertaald vaak niet meer om het lijf hebben dan de gemiddelde plens diarree.
Het zijn stevige keutels die ze uitpoepen. His Bobness zonder de vrije associaties, ome Neil met minder politiek bewustzijn. Het rasperige, bij vlagen ijle, klaagzingen van Jan Teekens krijgt een stevige schop onder de reet mee van de muziek. Aan zelfmedelijden hebben Holy Beggars een broertje dood.
“There’s a happy place in my mind. I’d like to take you there some time…”
Holy Beggars bestaat uit Jan Teekens (zang, gitaar, toetsen), Peter Kroes (bas) en Dennis de Lange (drums). Vóór de Beggars speelden ze, al dan niet samen, in een shitload aan andere bands, allemaal even goed: No-Goods, Keefmen, Modern Suicidals, Low Point Drains, een Nederlandstalige 70’s punkband waar ik de naam niet meer van weet, Pine Needle Miners en weet ik wat nog meer. Van electropunk tot bluegrass zullen we maar zeggen.
Als je hun muzikale verledens een beetje kent dan zou je kunnen zeggen dat het volwassen klinkt, maar voor dat soort fantasieloze éénzinners moet je op de 3voor12-site zijn.
Alsof ik bij een kampvuur sta, in een winderig weiland ergens boven Zwolle.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
