Hey hey, we were The Gories!

Nog een maandje slapen, dan komt-ie uit, de vierde LP van The Gories. Is dat bijzonder? Ja lul, dat is heel bijzonder, ja!! We hebben het hier toevallig over een van de meest primitieve, meest gemene, meest onderschatte garage-acts van de afgelopen 185 jaar!

Dit is ‘m, numero vier

Wanneer de gedachten richting The Gories afdwalen dan poppen er in Huize Snoeyschaer meteen twee data tegen het dak van de hersenpan: 13 mei 1992 en 8 juli 2009. Het zit zo:

Die zaterdag in mei 1992, dat was de dag dat Ajax de UEFA-cup finale speelde tegen Torino. De finale bestond toen nog uit een uit- en een thuiswedstrijd. In Turijn was de utslag in 2-2 geëindigd en dus was het zaak om in het Olympisch Stadion orde op zaken te stellen. Dat lukte aardig want het werd 0-0, zodat Ajax won op doelpuntensaldo. De euforie was groot natuurlijk en na afloop toog het hele zootje naar de binnenstad, alwaar een zogenaamde balkonscene volgde op het Leidseplein. En terwijl Louis van Gaal zijn karakteristieke bralpartijen uitbraakte over de hoofden van de 15.000-koppige meute, toen speelde op een steenworp afstand in de Melkweg een legendarische band: THE GORIES !

Postertje he…

En het erge was: er kwam geen hond op af! Slechts een psychopaat of 30 bleek die avond de weg naar de Melkweg gevonden te hebben, de rest hing thuis laveloos voor de treurbuis of op dat pleintje aan de lippen van De Tulpengeneraal… En nu we het er toch over hebben: waar was jij eigenlijk, huh?

Posing in front of the Milky Way…

Yep, in een tijd dat de garagerock weer eens op sterven na dood was, toen stond in Detroit, Michigan weer eens een groepje gelijkgezinden op. Niet gehinderd door enige instrumentaal-technische kennis zouden zij – okay, samen met Billy Childish in Europa- uiteindelijk weer eens de redding voor het genre betekenen. Bijzonder waren de vette blues-invloeden en de basloze bezetting, waardoor The Gories meteen over een uniek, eigen geluid beschikten. We hebben het nu over de jaren 86/87. Dat was dus op het moment dat elders in Motor Town ene Eminem net zijn eerste schaamhaartjes aan het ontdekken was, en weer elders in Detroit ene Jack White als 11-jarige voor het eerst in zijn jonge leven een bluesplaatje hoorde.

The Gories brachten een vuistvol singles en drie fenomenale Lp’s uit: House Rocking (’89), I Know You’re Fine, But How You Doin (’90) en Outta Here (’92). In 1992 deden ze een Europese tournee, die hen op 13 mei 1992 dus ook in Amsterdam bracht. Die tour bleek meteen ook meteen hun laatste, want de band implodeerde kort erna. Kwestie van teveel talent per vierkante centimeter, dat krijg je dan he.

Ook hele fijne 45s

Geheel nutteloos bleek hun bestaan niet te zijn geweest (understatement) want na het uiteenvallen van The Gories a) startte Mick Collins (de donkere jongen van het gezelschap) The Dirtbombs b) startte Dan Kroha The Demolition Doll Rods en c) begon drumster Peggy O’Neill ook iets. Daarnaast – en d) belangrijker nog- waren de Gories van grote invloed op het ontstaan van een bandje als de White Stripes.

De nestor en de jonge honden. De VPRO kreeg er ook lucht van dat er in Detroit iets bijzonders gaande was en zond een reportageteam richting USA om de scene daar in kaart te brengen. Te zien is hoe Gories-voorman Mick Collins achter het White Stripes drumstel kruipt. Unieke beelden!

Op 2009 kwamen de Gories nog éénmaal bijeen voor een reünie-tour, samen met die andere early 90s legendes, The Oblivians uit Memphis. Op 8 juli van dat jaar was Vera, Groningen de enige logische plek voor een eenmalig en gedenkwaardig Nederlands optreden.

3 x Vera. Als opener speelden ze een cover van ‘Everything That’s Mine’ van Nederbeat-helden The Motions. Let ook eens op het FC Groningen shirt. (pics Adolf Corbijn)

Anyway, we hadden het over de nieuwe Gories plaat. Echt helemaal nieuw is die niet natuurlijk, want het zijn ouwe live-opnames die nu voor het eerst uitgebracht worden. En het mooie is: de plaat komt uit op Third Man Records, het privé-vinyl-label van Jack White! Diezelfde Jack White is dan ook niet te beroerd om een goed woordje voor ze te doen, onderaan een bijbehorend persbericht: The best garage band in America since the ’60s. Very primitive…they made people with Les Pauls and Marshall amps look like idiots.” – Jack White.

En zo is het cirkeltje weer helemaal rond, zogezegd

Op 26 november verschijnt-ie. Hier ook nog even de tracklist. Met veel niet eerder verschenen nummers! 1. Nautiloid Reef (the Nautiloids) / 2. Leavin’ Here (Eddie Holland) / 3. I Think I’ve Had It / 4. To Find Out (The Keggs) / 5. Boogie Chillen (John Lee Hooker) / 6. Real Cool Time (The Stooges) / 7. Charm Bag / 8. Sovereignty Flight / 9. Again & Again (The Iguanas) / 10. Thunderbird ESQ / 11. Hate (The Stoics) / 12. Train Kept a Rollin’ (Tiny Bradshaw) / 13. I Just Wanna Make Love to You (Willie Dixon) / Give Me Love