Hoe lang nog Bob?
Bob Dylan is de man die ik haat lief te hebben. Ja, ik weet dat ik mij als Dylan-fan in een zeer slecht gezelschap bevind. En ja, ik ken alle schampere opmerkingen over die pseudo-poëtische teksten die nog nauwelijks te verstaan zijn. Maar toch… het is wel de man die Desire, Street Legal en Blood on the Tracks heeft gemaakt. En Highway 61 revisited en toch ook Blonde on Blonde. Dat was natuurlijk allemaal lang gelee toen de KVP nog groot was en Den Uyl dacht dat niemand misbruik maakte van sociale voorzieningen. Een nieuwe CD van de heer Zimmermann is dan ook een beetje hetzelfde als Hans Wiegel op televisie commentaar zien geven op de hedendaagse politiek. Niet erg relevant dus.
Toch, zo eens in de zoveel jaar probeer ik het nog een keertje met zo’n nieuwe Dylan-cd. De laatste keer was geloof ik ten tijde van de Big Lebowski waarvoor Bob de soundtrack had gemaakt (modern times heette die CD meen ik). Na het zien van Wiegel bij Pauw en Witteman besloot ik dat het er ook dit jaar maar weer eens van moest komen. Had die nieuwe CD ook niet vijf sterren in de Uncut, Mojo, Volkskrant en Vrij Nederland gekregen? Werd niet gesproken over de beste CD sinds Street Legal?
We moesten het maar weer eens proberen met die nieuwe Dylan….
Bovendien duidde de titel van de CD –Tempest – er volgens een dylanoloog op dat het wel eens ’s fenomeens laatste zou kunnen zijn. Shakespeare’s laatste toneelstuk heette immers ook The Tempest, vandaar.
Tja, wat zullen we er na enkele luisterbeurten over zeggen.
Dat de nummers ongeveer net zo spannend zijn als de paralympische dressuur voor manke paarden… Zelfs in de Alpen bestaan beekjes die minder kabbelen.
Dat de teksten wederom blijk geven van een scherpe observaties van de desillusies van het Amerikaanse leven anno 2012, althans als je ze kunt verstaan.
Dat de stem van Dylan inmiddels de regionen heeft bereikt van een keelkanker-patiënt met astma die op de wachtlijst staat voor transplantatie van een nieuw strottehoofd.
Dat de gemiddelde recensent ofwel een overdreven respect heeft voor ouderdom (wat in strijd is met de rock’n roll ideologie) ofwel het kritisch vermogen bezit van een CDA-lid dat in Sybrand Buma de ideale lijsttrekker zag.
Mijn advies aan Dylan-haters luidt dan ook: geef jezelf een compliment, luister deze CD.
Comments
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
4 Responses to Hoe lang nog Bob?