Junge, komm bald wieder: Dee Dee Ramone

Zo, vanmorgen even wat ouwe zooi in de papiercontainer gekieperd. Wat rúimt dat toch heerlijk op. Vooral die ouwe Tivoli-posters werden een blok aan mijn been. Ja de doffe plof onderin die papierbak bracht in mijn lichaampje meteen een zucht van verlichting teweeg. De grote voorjaarsschoonmaak is wat mij betreft nu al begonnen, het lijkt wel lente!

Toch eerst nog even snel een fotootje gemaakt van twee exemplaren Dee Dee Ramone uit de early 90s. Het ene optreden ging wel door, het andere niet. Weet ik veel hoe het precies zat, interesseert me ook niet meer. Begeleid door een paar anonieme Limburgers schreeuwde Dee Dee zich een weg door het korte optreden, alsof hij met zijn gedachten al bij de verdiensten na afloop was, bij de shotjes die hij daarmee zou kunnen zetten. Al met al maakte het optreden dan ook weinig indruk, maar ja, wel weer eventjes in de nabijheid verkeerd van een legendarisch figuur natuurlijk. Even zelfkritisch: wat is dat toch voor een pervers verschijnsel, dat mannen daarvan opleven? Zelfs jaren nadien nog?

Ik vond ook nog ergens een ongedateerd artikeltje uit het Duitse tienerblad Bravo (1978 denk ik). De journalist was een dagje met Dee Dee in Berlijn op stap geweest. Dee Dee had daar namelijk het grootste deel van zijn jeugd doorgebracht, als zoon van een Ami militair en een Duitse moeder. Nach elf Jahren sah er seine alte Heimatstadt wieder. Samen bezochten ze het ouderlijk huis aan de Klopstockstrasse 44-46, in de gegoede wijk Zehlendorf, vlakbij S-Bahn-Station Linderthaler Allee. Ook gingen ze nog even naar zijn ouwe school, de Berlin American High School. Daar was het tijd voor versterking van de inwendige mens: Dee Dee isst zwei Curry-Würste -die erste seit elf Jahren. “So etwas gibt es in ganz New York nicht. Am liebsten würde ich den ganzen Stand mitnehmen,” lacht er.

Een jaar of 15 later keert hij terug naar Duitsland waar hij voor de TV in brabbelduits een interviewtje geeft. Dat was dus ten tijde van bovenstaande posters. Hij is op dat moment al behoorlijk afgegleden, zit daar een cd-tje te promoten dat dan nog niet eens uit is. En dan die ultracoole Germaanse presentators…. Dat cd-tje heb ik toevallig ook liggen: Recorded at Klank Studio, Tegelen/The Netherlands in February, 1994. Produced by Gert-Jan van Avesaath. … Ja ja die Dee Dee, peins je dan. Had hij inderdaad maar dat curryworstkraampje meegenomen, dan was hij misschien wel van de heroïne afgebleven.

Ook kwam ik nog een ouwe 12 inch van Dee Dee tegen, destijds in de 80s uitgegeven onder de naam Dee Dee King. Dee Dee had zich even met verve op de hiphop gestort met alle desastreuze artistieke gevolgen vandien…. De plaat staat dan ook bekend als one of the worst records ever made, iets wat ik bij deze volmondig kan beamen want ik heb het vanmorgen nog even gecheckt. Wat weer wel leuk is aan die plaat is de hoes, een zomerse tekening van James Rizzi met mensen die zich aan het vermaken zijn in een park, we herkennen er met gemak het Washington Square Park in Manhattan in. Die James Rizzi had een paar jaar daarvoor al hoezen gemaakt voor the Tom Tom Club, zoals we weten was dat wél een geslaagd hiphopperig zij-project, in dit geval van Tina en Chris van the Talking Heads. Ook voor de Tom Tom Club had Rizzi een animatie-clipje gemaakt van het nummer Genius of Love, is nog steeds prima te pruimen.

(click to enlarge)

Die James Rizzi overleed overigens niet zo lang geleden, eind 2011. Nog jaren was hij doorgegaan in de voor hem kenmerkende, naïeve en vrolijke popart-stijl. In Braunschweig, Duitsland staat misschien wel zijn bekendste werk, het James Rizzi-huis

Ok jongens, dat was het weer voor vandaag, de papiercontainer roept…. Om toch nog een beetje opgeruimd te eindigen hierbij klassieke opnames van the Ramones op hun hoogtepunt, oudejaarsavond 1977 in Londen. Zet ‘m op, Dee Dee!