Leipe bassen uit Nederland
Echte ontwikkeling in muziek is er pas als muzikanten een genre tot de basis ontleden. Dat heb ik zelf niet bedacht, dat is een stelling van Simon Reynolds, een van ’s wereld beste muziekwetenschappers. Voorbeeldjes? Punk kleedde rock + roll uit tot het geraamte, waarna er ruimte was voor brede experimenten van post-punk. Een vergelijkbare ontwikkeling zie je in de dansmuziek. Hardcore bracht het genre eind jaren 80 terug tot een harde beat, een harde bas en primaire agressie. Daarna was er ruimte voor ontwikkeling. Grime, dubstep, dance hall, gabber, happy hardcore. Nu is het tijd om al die subgenres weer aan elkaar te plakken. In Zuid-Afrika is Die Antwoord daar al een decennium mee bezig, maar Nederlandse artiesten geven het beslissende zetje.
We weten natuurlijk allemaal dat Nederland toonaangevend is in de wereld van de EDM. We kennen allemaal de Tiësto’s, Armin van Buurens , Afrojacks en Martin Garrixen. Maar kennen we ook Boaz van de Beatz? Ja? Houden zo en stop maar met lezen! Nee? Mis je toch wat.
Wil je drinken met een hagedis?
Boaz de Jong (hij heet vast gewoon Bas) werd in december 1988 geboren. Acid en house waren toen in de clubs op hun hoogtepunt en drongen zelfs door in de mainstream. In zijn geboortemaand waren Big Fun van Innercity, Jack To The Sound Of The Underground van Hithouse en The Party van Kraze gewoon top -40-hits. Boaz groeide daarna op met breakbeat, hiphop, happy hardcore en David Guetta.
Op zijn 20ste startte hij het samenwerkingsverband (en platenlabel) Nouveau Riche en maakte nummers met onder andere Mr. Polska, Jebroer, Negativ en Ronnie Flex. Het verzamelplaatje Alziend Oor uit 2011 geeft een mooi overzicht van het resultaat daarvan. In 2012 produceert Boaz de eerste single Nooit Meer Slapen van Yellow Claw, als snel gevolgd door het retesuccesvolle Krokobil, met Mr. Polska op de rap. Daarmee veroveren zoals Boaz en Yellow Claw Nederland. De wereld zou snel volgen.
Yellow Claw breekt door met Mr. Polska (en wie al niet?)
De laatste drie jaar overspoelen Boaz en Yellow Claw die wereld namelijk met hun niets ontziende mix van breakbeat, house, dubstep, hiphop en grime. De nummers zijn uit duizenden herkenbaar door hun snoeiharde “drops”: de opzwepende verandering van ritme binnen een nummer die zo verslavend werkt. Bij Boaz en Yellow Claw gaat dat steevast gepaard met chaos, gierende synths en leipe bassen die zelfs lieden met een dwarslaesie aan het dansen zetten.
Thematiek van de teksten is zonder uitzondering de wens een ster te zijn, te feesten zonder limiet, slecht te gaan als een dolle, brak te zijn als Obama en de geneugten van geslachtsgemeenschap tussen man en vrouw te genieten. De begeleidende video’s doen er kwa felrealisme nog een schepje bovenop (meestal met uitgekiend productplacement van Jägermeister trouwens). Kortom: je reinste hedonistisch escapisme allemaal. Subtiliteit is ver te zoeken, maar daarvan hebben we in het echte leven al genoeg last.
Thunderdome in mijn hoofd, wasmachine in mijn maag: poëtischer kan bijna niet
De samenwerkingsverbanden van artiesten uit de Nouveau-Richestal en Yelow Claw (en daarbuiten) zijn inmiddels niet meer bij te houden. Alleen in 2015 al heeft het gezelschap in verschillende samenstellingen minimaal drie Nederlandse radiohits te pakken. Maar daar houdt het succes niet op. Yellow Claw heeft de boel met Engelse teksten grootser aangepakt en is bezig met een oneindige strooptocht langs steeds grotere internationale podia. Boaz van de Beatz gaat ook de landsgrenzen over. Hij werkt samen met Diplo, Major Lazer, Nicki Minaj en Madonna. Begin deze maand verscheen Boaz’s vette EP Horse Force, die met de afwezigheid van Nederlandse teksten duidelijk voor de internationale markt bestemd is. Mooi zo, de dansmuziek kan weer een jaar of vijf vooruit!
Comments
Related Posts
Hoe zit dat nou eigenlijk met Stakker en Humanoid? →
Sorry, Robin Albers →
Tering, je zou maar in Utrecht wonen! →
One Response to Leipe bassen uit Nederland