LGW Fuzzbox: groots met een luchtje eraan
Er zullen niet veel Le Guess Who-bezoekers zijn die zich het optreden in Tivoli van de ooit gehypete Engelse meidenband We’ve Got a Fuzzbox and we’re gonna use it zullen herinneren, al is het alleen maar omdat die band eventjes heel hip was (rond 1986) toen het merendeel van de bezoekers nog gewoon bij vader in zijn verrekijker zat! De band verkortte de naam al snel tot Fuzzbox, maar dat was niet meer nodig, de hype was net zo snel voorbij als dattie gekomen was.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Wn7W-QRGNX8]
Afgelopen zondag gaf LGW in Tivoli voluit de ruimte aan een nieuw sub-concept: ‘Fuzzbox’, met heel veel garagerock + dito dj’s. Of men met deze naam op die 80’s-band doelt óf op de bijbehorende hype, blijft in het ongewisse. In ieder geval, het oordopjes- en verpleegstertjespubliek van de voorgaande dagen maakte als vanzelf plaats voor een bonte verzameling stoere zeebonken en doorleefde landrotten. Geweldig concept hoor, om op verschillende plekken in één en hetzelfde gebouw bands strak achter elkaar te laten spelen. Als publiek krijg je bijna geen ademruimte, bands wisselen elkaar af in een moordend tempo waardoor je in een soort flow raakt. Iets wat ik alleen ken van Gonerfest in Memphis, en ooit ook van Ein Abend in Wien en Pandora’s Music Box, twee legendarisch festivals van jaren terug in De Doelen Rotterdam (remember Nirvana in De Doelen?).
Tivoli had beneden in de zaal een extra podiumpje geïmproviseerd & daar spatten de vonken vanaf. De gruizige Grieken van ACID BABY JESUS bijvoorbeeld, maken een verdomd goeie beurt, met snelle, enthousiaste en authentieke psych-punk. Constructie door deconstructie, usances gaan door de mangel, een grote verrassing! Ook hun titelloze debuut-LP op Slovenly Records (“produced by John Vulgaris”) is scherp, er staan een paar akelig goede, slepende nummers op.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=bjHm2FhNcn4]
De zondag beginnen we we al vroeg in de middag, lurkend aan een flesje Chocomel om de kater van de vorige dag weg te pesten. Het is al meteen druk bij JACCO GARDNER. Hij en zijn band spelen in de Spiegelzaal van Tivoli. In feite heeft hij niks te schaften met het concept Fuzzbox, maar deze man (meer een jongentje nog, type Justin Bibber met debiel hoedje op) uit Hoorn is de neder-buzz van het moment, met goeie pers bij NME en Pitsjfork. Knap hoor, hoe ze een volle zaal stil weten te krijgen met fraaie,analoge, ingetogen en integere sixties-liedjes. Komt klasse over, houen zo!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Us9DyoKnR18]
(Hoewel: de klipjes die ik later bij thuiskomst bekeek, met daarop wat fake 8 mm-beelden, geven je al snel het idee verzeild te zijn geraakt in een aflevering van Spoorloos. De ontnuchtering slaat dan snel toe. Ik zeg: niet meer dan een Spa Rood-versie van (de door hem zo bewonderde) Syd Barrett, deze Jacco.)
Voor Jacco speelde nog Sam Agostino met zijn band BRAT FARRAR. We kennen Sam natuurlijk al door en door van zijn andere acts Digger & the Pussycats en Kamikaze Trio, en muzikaal lijkt het daar ook veel op. Ze zijn die ochtend vroeg uit Karlsruhe komen kachelen, 500 km door de sneeuw om maar op tijd te zijn om in Tivoli het spits af te bijten. Andere bands zouden in zo’n geval de organisatie vanwege autopech afbellen, om zich vervolgens in een Raststätte uitgebreid tegoed te doen aan een paar goedgevulde borden met Bratwurst. Zo niet Sam want hij is Australiër, en die lui verzaken NOOIT!
X RAY EYEBALLS dan. Na onlangs de K-Holes in Db’s, nu opnieuw een band die voortkomt uit de NYC-oerband Golden Triangle (zie K-Zaag van 2 november). Om de een of andere reden staan ze op het grote podium, niet echt passend. The Eyeballs werken keihard en als je heeeeeeeeeel goed luistert dan kun je horen dat ze heel wat in hun mars hebben. Maar godskolere, wat een fucking drama qua geluid. De bas staat keihard & de twee gitaristen zijn nauwelijks hoorbaar. En het drumstel klinkt – om met Buizen Berend te spreken- als een pantoffel in de wasmachine. Ongelooflijk eigenlijk, als je je bedenkt dat Tivoli dit bekende euvel na 30 jaar nog steeds niet heeft weten te tackelen. Wat dat betreft mogen we een collectief gat in de lucht springen wanneer de verhuiswagens in 2014 eindelijk de gracht op komen rijden. Gezamenlijk jubelen we dan ook in ons beste Spaans: Viva el Muziekpaleis!
Dan is het tijd voor de PAUL COLLINS BEAT. Deze exponent van de 70s maakte deel uit van een kwalitatief zeer sterke USA-golf met zogenaamde powerpop-bands, zoals the Romantics en the Knack, direct aansluitend op de punkstorm die toen woedde. Hoewel Paul Collins Beat niet de grote hitparade-successen van eerder genoemden wist te behalen, had hij toch een reeks bescheiden hitjes hier. Die werden in Tivoli allemaal gespeeld, met centraal een hese opa Collins die alles gaf wat hij uit zijn ouwe donder kon persen. R.E.S.P.E.C.T.!.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=emy5mA8Ixtc]
Even tussendoor een POPQUIZ. Essentieel weetje: voordat Paul Collins zijn Beat opstartte maakte hij deel uit van The Nerves. Van The Nerves is de originele Hanging On The Telephone (uit 1976), je weet wel, dat powerpop-hitje van Blondie (en later ook o.a. van Catpower, Davila 666 en L7). Nog een wist-je-datje dan: Blondie is geen bestaand Amerikaans woord, neen het was de naam van het hondje van Adolf Hitler! En hoe heette het hondje van Jimi Hendrix? Prince natuurlijk!!
Het optreden waar ik het meest naar uitkeek was van the ALLAH-LAS. De hoop was gevestigd op een zegetocht zoals zeg maar The La’s uit Liverpool, op hetzelfde podium zo’n 20 jaar geleden. Maar helaas, de band doet zijn best maar het geluid is klote, zeker aan de zijkanten van de zaal. Stukken zang en gitaar vallen zomaar weg, waardoor het optreden nooit het niveau haalt van de betoverende debuutplaat. De middag ervoor speelden ze in de The Village koffiebar aan de Voorstraat (helaas niet bijgewoond) en daar kwamen ze stukken beter tot hun recht:
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Gwi6aN4IDpw]
Hier nog een leuk fotootje van the Allah-las, genomen in Plato Utrecht en gepikt van facebook (Pic: Jeroen V.)
Aan de zijkant van het podium bij de Allah-las zit hun producer NICK WATERHOUSE onopvallend een stukkie mee te meppen op tamboerijn. Jaja, die Nick, eigenlijk een veel betere producer dan muzikant, als je het mij vraagt. Als zijn eigen optreden begint wijken we – indachtig het brave Ekko optreden van een half jaartje terug- dan ook snel uit naar de Surinaamse broodjeszaak next door. Die lui daar doen blijkbaar goede zaken want wat dacht je wat? Alle broodjes op!!! Ja, zo maak je de gekste dingen mee in zo’n weekend, Utrecht wereldstad!
Tussen alle hectiek door ook nog even naar EKKO gescheurd om daar een stukkie DIIV mee te pikken. Voor zover mogelijk dan, want er staat natuurlijk weer een fikse rij voor de deur & binnen is het stampvol. Geweldige plaat, goeie band dat DIIV, maar live vallen de subtiliteiten weg. In plaats daarvan worden wij simpele zielen geheel overbodig blootgesteld aan spierballengeluid, stinkrook en (die eeuwige) stroboscopen.
Gauw naar Tivoli maar weer dan. O ja, ook TY SEGALL speelde nog. Van de charmante indruk in Ekko van een jaar of twee terug (toen nog lekker ongedwongen punken, samen met the Strange Boys) is weinig meer over. Ook het ongedwongen speelplezier van zijn laatste langspeler Hair (samen met Tim Presley van WHITE FENCE) blijft achterwege. Ty weet soms nog een snaar te raken, maar kiepert alle nuances overboord en grossiert nu in het betere beukwerk, waarbij in elk nummer wel een razende gitaarsolo voorbij komt. Ook vanwege het vele lange haar en het houthakkershemd op het podium, krijg je de indruk beland te zijn in oorden waar voorheen bands als Alice in Chains/Soundgarden /Pearl Jam regeerden. Neo-grunge dus. Door alle media-aandacht eromheen krijg je een beetje dezelfde opgeklopte en opgefokte sfeer erbij als ten tijde van het Paradiso-concert van Nirvana in ‘91. Kortom, uiteindelijk is er vooral niets nieuws onder de zon. Ty Segall live anno 2012 is er meer voor de neo-metalheadz.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=yqpf5GftwtE]
Neo-grunge
Tja mensen, dat is wat er wringt met Fuzzbox. Het gaat hier om opportunisme en trends en dan is argwaan altijd op zijn plaats. Bedenkelijk is het dat de garagerock nu plots als het nieuwe ding wordt neergezet. De kongsi Volkskrant/VPRO/Excelsior/st. Paul/ Tivoli is daar actief in, waarschijnlijk daarin opgepord door de buitenlands media die op hetzelfde spoor zitten. Maar waar waren al deze gasten de afgelopen pakweg 20 jaar vraag ik me af. De gouden jaren van de garagerock eigenlijk. Om even in Utrecht te blijven: de vele gedenkwaardige kleine concerten van bands als the Dirtbombs, Cheap Time, Mr Airplane Man, Reigning Sound, Lost Sounds, Oblivians, Fatals, Headcoats, Boston Chinks, Magnetix, etc etc . De tijden dat Meg White nog als anoniem vriendinnetje mee was met the Soledad Brothers toen deze in de Moira speelden, en ze met verbaasde ogen de Sinterklaasintocht bij de Bemuurde Weerd bekeek…. De tijden dat the Black Lips verscheurd door wanhoop over de gebeurtenissen thuis hun ‘O Katrina‘ schreven in de kleedkamer van Db’s ….
Gijsbert dropt in zijn 2-pagina Volkszeitung-artikel voorafgaand aan LGW ineens allerlei namen van bands die hun beste tijd allang achter zich hebben (Cheater Slicks, Oblivians, Dirtbombs). Mag zellfs zelfs helemaal naar LA vliegen voor een miniscuul interviewtje met Segall en Larry Hardy van In The Red Records, terwijl dat label toch al vanaf de early 90s actief is. Je kan dit zeuren noemen, maar volgend jaar ontdekt men weer een nieuw speeltje en dan wordt het hele garagegebeuren weer net zo makkelijk door de plee getrokken. Garagerockend Nederland mag dan met hetzelfde gemak weer terug naar af, terug naar de eh… garage. De kernvraag is wat mij betreft dan ook: wie wordt hier voor wiens karretje gespannen?
Comments
Related Posts
Ty Segall live op het strand van Zandvoort, 17-08-2022 →
Flat Worms slaat je om de oren, maar geeft je ook netjes een hand →
Goede timing en slechte timing: Bdrmm en Wet Leg in Utrecht →
6 Responses to LGW Fuzzbox: groots met een luchtje eraan