Lowlands 2009. De recensie

Het afgelopen weekend – het kan niemand zijn ontgaan – stond het Lowlands-festival op het programma. Dus togen wij wederom naar de Flevopolder voor een bezoek aan het enige festival dat de zeebodem als zijn thuis kent.

De weergoden waren het stijf uitverkochte festival gunstig gezind. De onverbiddelijke koperen ploert zorgden ervoor dat vele inwendige mensen op zoek gingen naar vele gele rakkers. Alras was menigeen aldus verworden tot een speelbal van het rijkelijk vloeiende goudgele vocht met alle gevolgen van dien. Ik zal u de details besparen. Maar ook dat was Lowlands 2009.

Vanzelfsprekend kende ook dit festival zijn – met alle respect- mindere goden die om des keizers baard een optreden weggaven. Velen van deze –met alle respect – b-artiesten speelden alsof hun leven ervan af hing onder het motto ‘de dood of de gladiolen’. Sommigen van hen wonnen zeker enige sympathie van het gunstig gezinde publiek, zoals de Mongools-Chinese formatie Hanggai, het inmiddels onvermijdelijke Nederpopbandje De Staat en de Amsterdam Klezmer Band. Laatstgenoemde bleek bijzonder populair bij fleurig geklede, aankomende studentes Culturele Antropologie met een wereldreis of jaartje kibbouts in hun niet geringe geestelijke bagage. Ook dat was Lowlands 2009.

Maar Lowlands 2009 was ook de Amerikaanse formatie Wilco van de wispelturige frontman Jeff Tweedy. Niet alleen had deze een slordige negentien gitaren meegenomen, de dikwijls als geniaal maar ook nors omschreven Tweedy liet het niet na om op al deze gitaren eveneens een deuntje te spelen. Het maakte het optreden van Wilco tot een onvergetelijk spektakel dat zeker en vast de annalen zal ingaan.

En Lowlands 2009 was het festival van de nieuwe wereldmuziek van een Beirut –waarachter een keurig geknipte verzameling Amerikanen schuilgaat, een Babylon Circus –Frans ensemble in de beste traditie van Les Negresses Vertes en Mano Negra- en een Vampire Weekend die met hun Orchestra Baobab-sound een prachtig concert weggaven met enkele nieuwe nummertjes die doen uitzien naar hun in september uit te brengen nieuwe CD.

Lowlands 2009 kende ook zijn inmiddels ook onvermijdelijke, al dan niet bebaarde barden, waarbij ik denk aan een Tallest Man on Earth, die tijdens zijn concert lastiggevallen werd door een van de eveneens talrijk aanwezige wespen, een Bon Iver, die uiterlijk gesproken mij wat deed denken aan Graham Chapman ten tijde van the Life of Brian. Fijne muziek voor de gevoelige ziel. Ook dat was Lowlands 2009.

En dan waren er vanzelfsprekend de oudgedienden, de veteranen van het peloton, degenen die de hete adem van de jeugd in de nek voelen hijgen. Ik denk dan aan een Calexico, de Texanen die een wat tegenvallend optreden verzorgden, een Grace Jones, die mij in de tien minuten dat ik toekeek niet vermocht te bekoren, een Snoop Dog, die ik aan mijn linkerkant liet spelen en natuurlijk de verrassingsact van Josh Homme, David Grohl en John Paul Jones. Daar ik niet hou van verrassingen en nog minder van bovengenoemd drietal liet ik gaarne aan anderen (lees: het hele festival) het genoegen deze surprise te openen.

Lowlands 2009 was ook de wedloop tussen het meest gepeste jongetje en het meest over het paard getilde jongetje. Ik heb het- u raadde het al – over de Whitest Boy Alive en de Arctic Monkeys. Zoals dat gaat in de mooiere kwaliteitfilm die Lowlands 2009 ook is, won het gepeste jongetje ruimschoots. Het optreden van het Noors-Berlijnse stel riep herinneringen op aan van die lome voetbalwedstrijden voor de Africa Cup en was daardoor om in te lijsten. De Arctic Monkeys konden de druk niet aan en vielen over het paard heen door de mand.

Rest mij nog te melden voor de avantgardistische liefhebber van bandjes die alleen goed zijn als nog niemand ze kent dat Little Boots een soort Ellen ten Damme met synthesizer en aardige liedjes is, dat Tommy Sparks het type Rietveld-kunstacademie heaumeau is, dat Alberta Cross geinige maar ook niet zeer originele Neil Young-achtige nummertjes speelt, dat the Airborne Toxic Event zeker potentie heeft en dat Health en Juan Maclean volgens insiders erg goed waren. Ik was daar helaas niet bij.

Conclusie; de thuisblijvers hadden dit jaar (in tegenstelling tot vorig jaar) ongelijk. Lowlands 2009 was – ik mag dat zeggen! – een uitstekende editie.