De Wet van Everly. Broedertwisten in de popmuziek

Als vader van twee zoontjes heb ik vele angsten over wat er wel niet met ze kan gebeuren (enge ziektes, ongeluk in verkeer, internetpedo’s..). Maar de allerergste angst is toch wel dat ze ooit samen een band gaan vormen.
Als de popgeschiedenis namelijk één wetmatigheid kent is het dat broertjes in een band altijd – maar dan ook altijd – slaande ruzie krijgen. Ik noem het altijd de Wet van Everly, naar de Everly Brothers. Phil Everly verbrak ooit live op het podium de samenwerking met zijn broer door zijn gitaar naar hem te smijten. Ook de gebroeders Davies van the Kinks gingen regelmatig live op de vuist en ook de broertjes Reid van de Jesus and Mary Chain vochten hun hooglopende ruzies on stage uit. Andere befaamde broedertwisten zijn de broertjes Gallagher van Oasis en de jongens van Gibb (Beegees), Wilson (Beach Boys) en Followil (Kings of Leon). Ook de broertjes Fogerty (CCR), Allman (Allman Brothers), Bolland (Bolland en Bolland) en Berninger (The National) kunnen niet meer door één deur. En dan vergeet ik er vast nog wel een paar.

Het ‘mooiste’ verhaal zag ik echter afgelopen week in een documentaire bij het Uur van de Wolf over UB40 , de band die was opgezet rondom de gebroeders Campbell. Hoewel de muziek zeker na Food for Thought niet bepaald overhield, was de relatie tussen de broertjes aanvankelijk zeer goed. Het leek toch te kunnen, broertjes in een band die geen ruzie krijgen. Enkele jaren geleden ging het dan toch mis: iets met royalties, afspraken en soloprojecten. En meteen ging het ook goed mis. Niet alleen maken de twee heren elkaar publiekelijk voor rotte vis uit, ook claimen zij beiden de naam UB40. Alistair Campbell (die slome zanger met die lijzige stem) vormt samen met rastaman Astro en de drummert de ene UB40, terwijl zijn broer Robin met de overige UB40 leden aangevuld met zijn andere broer Duncan eveneens als UB40 rondtourt. Zelfs op de begrafenis van hun vader konden beiden niet tegelijk aanwezig zijn.

Vraag natuurlijk is waarom broertjes altijd ruzie krijgen in bands. Het antwoord zal denk ik iets te maken hebben met de hiërarchie die vanzelf ontstaat in een band. Er is er altijd één die toch iets meer talent heeft voor het schrijven van liedjes of iets meer aandacht krijgt van de pers. Die nieuwe hiërarchie is vaak een andere dan die er thuis was. De minder talentvolle van de twee kan de nieuwe situatie moeilijk accepteren en heeft minder remmingen om dit te laten blijken omdat het nu eenmaal broers zijn. Zoiets.
Maar aan de andere kant, misschien is dit wel familiepsychologie van de koude grond. Kortom, kan iemand niet eens een mooi proefschriftje over broedertwisten in de popmuziek schrijven?