Le Guess Who, dag 3: de levenslust van ESG maakt indruk

Met een speciaal Brits LGW-logeetje in huis duik ik pas om een uur of 05.00 in de ochtend in mijn mandje. Dat betekent dat we meteen na het ontbijt goedgeluimd terug binnenstadswaarts kunnen keren. In zaaltje LEEN speelt NEIGHBOURS BURNING NEIGHBOURS. Terwijl Tramhaus op toernee is in Japan (heel Shocking Blue vind ik dat) en Lewsberg net terug is uit de USA zou NBN wel eens het volgende Rotjedamse exportprodukt kunnen worden. De muziek van deze 2 dames + 2 heren mag er wezen namelijk. Kundige muzikanten, dat sowieso, en met een lekkere underground-vibe er overheen kun je moeilijk om ze heen. Met hun zuigende en compromisloze gitaarrock-dynamiek waan je je af en toe in een woeste draaikolk. Ik zeg je, dit heeft beslist trekken van Sonic Youth, maar evenzogoed valt er genoeg dwarsige eigenheid in te ontdekken. Een debuutalbum komt eraan. Zeer benieuwd of dat net zo’n nederpopklassieker gaat worden als die van Tramhaus!

*2 x enkele leden van NBN, hier zijn ze eerder op de dag aan het kijken naar statdsgenoten Library Card, waarin de gitarist dubbelt. Dit is ook in LEEN. Foto’s Anne-Marie van Rijn*

*3 x foto’s van Library Card, ook al uit Rotjedam! Foto’s zijn van Anne-Marie van Rijn*

Dat goeie popmuziek helemaal niet ingewikkie of pretentieus hoeft te zijn bewijst ESG maar weer eens. Met simpele baslijntjes, een bak assertieve percussie, een strakke drummer en een enthousiaste zangeres-op-leeftijd met een enorme gunfactor kun je zomaar een hele zaal op zijn kop zetten, zo bewezen deze levende legendes gisteren in de Ronda maar weer eens. Voor het eerst, en hoogstwaarschijnlijk ook voor het laatst, zijn ze voor een eenmalig optreden naar het vasteland van Europa gehaald. En nou ja, levende legendes zei ik, eigenlijk is alleen frontlady Renee Scroggins de enige original. De rest van de band bestaat uit een dochter (op bas), een neefje (druk dansend met percussie in de weer) en een ingehuurde drummer. Begin jaren ’80 was in ESG nog een onbekende zusjesband uit de boogie down Bronx. In (hele) kleine kring waren ze even de bom met hun even simpele als opgewekte funky latin crossover, dat niet veel later door hele volksstammen hiphoppers gesampled zou worden. Tony Wilson (God hebbe zijn ziel) had ze destijds ‘ontdekt’ en naar de UK gehaald, alwaar ze met behulp van Martin Hannett (God hebbe ook zijn ziel) plaatopnamen zouden maken. Ook speelden ze tijdens het openingsfeest van Wilson’s nachtclub The Haçienda in 1982, zie het clipje. Uit die gouden tijd is alleen genoemde Renee Scroggins nog over. Ze oogt dan wel alsof ze te kampen heeft met veel lichamelijk ongemak, maar toegejuicht door het publiek lijkt ze voor even de geest te krijgen en boven zichzelf uit te stijgen. Haar wat kinderlijke stem is gelukkig intact gebleven, en die past weer uitstekend bij de oersimpele ESG-teksten. Kortom: ontroerend, ontwapenend en memorabel!

Maar het is niet alleen maar feest tijdens LGW hoor, als publiek moet je soms over flink wat doorzettingsvermogen beschikken en af en toe teleurstellingen voor lief nemen. Het BILL ORCUTT QUARET bijvoorbeeld, daar had ik goeds over gehoord. Maar in de galmbak van de Jacobikerk winnen hun vier-elektrische-gitaren weefsels allerminst aan impact en zeggingskracht, in tegendeel eigenlijk, het is komt niet echt opbeurend over. Bovendien, de klanken van het zittende viertal resoneren als de tering en je ziet geen reet.

Over de Jacobikerk gesproken, in 2017 was dit het decor voor het uiterst gedenkwaardige solo-optreden van de heer Phil Elverum, alias MOUNT EERIE. Een jaar eerder was hij zijn geliefde vrouw hem ontvallen, ze was ten prooi gevallen aan die akelige kankerziekte. Een heel uur lang maakte hij het publiek deelgenoot van zijn gevoelsleven met hemeltergende, door de ziel snijdende, kippenvel bezorgende rouwverwerkingsliedjes. Check de dubbel-LP ‘After ‘dat vervolgens zou verschijnen. ‘Live in the Jacobikerk’ dus!

Nu zes jaar later lijkt zich een soort van herhaling van gebeurtenissen voor te doen want wat is het geval? Van de ‘slowcore’ band LOW overleed eind 2022 mede-oprichtster drummer/zangers Mimi Parker, ook al aan K. Een paar maanden eerder had LOW hun LGW-optreden tot teleurstelling van velen moeten afzeggen. Maar dat zij er zó erg aan toe was had niemand kunnen bevroeden, haar dood kwam dan ook aan als een regelrechte shock. En nu, tijdens deze editie van LGW, staat haar echtgenoot en LOW-medeoprichter ALAN SPARHAWK in de Jacobikerk geprogrammeerd zodat ook hij zijn muzikale leed (althans dat is de verwachting) met ons kan delen. Maar sorry jongelui, ik heb het effe gehad met droefmakende mineur-akkoorden in een galmkerk, en haak effe af. Ja best wel laf, ik weet het. Ik hoor later wel ‘hoe het was.’

*3 x Alan Sparhawk, o.a met zijn zoon Cyrus. Deze foto’s zijn van Anne-Marie van Rijn.*

*Deze ‘spoken word’ artieste speulde ook op LGW. Geen idee wie het is, het fotootje werd me zomaar toegestuurd. Picture by E. Bouwhuis*

Het nachtelijk uur heeft al geslagen als de mij totaal onbekende MC YALLAH het Pandora –podium betreedt. Ze is Kenyaanse van afkomst en opgegroeid in Oeganda. Niks geen stoer gedoe bij haar, daar is ze veels te relaxed Oost-Afrikaans voor. Gestoken in een Vermeer-blauw kruippakje, geitenleren kaplaarsjes met gemene naaldhakken, met daarboven lekkere grofmazige netkousen, kunnen mijn maten en ik onze ogen er maar moeilijk vanaf houden, wat mankeert ons toch? En dan die enorme afro, en die enorme innerlijke rust… Als haar dj effe een pauze nodig heeft om wat techniek op orde te brengen gaat ze doodleuk heel kalm en geduldig over de dj-booth leunen, alsof ze in zonnig Nairobi over een schutting geleund staat en even een praatje maakt met haar buuf. En steeds als ze applaus krijgt moet ze even giechelen en zegt ze tegen het publiek ’Hihihi, you’re so cute!’ Om smoortjeverliefd op te worden! En wij gezonde Hollandse jongens houden maar niet op met fotootjes maken. “Had mijn vrouw maar één zo’n bovenbeen,” hoor ik A. tussen twee nummers door naast me prevelen. En oh ja, dan is er ook nog haar muziek. Volgens de website mogen we die kenschetsen als ‘futuristic cyber rap.’ Nou daar kan ik wel leven hoor, maar evenzogoed zijn het gewoon pure, aanstekelijke, levenslustige feelgood-songs. En daarmee is ze in goed gezelschap van ESG, that’s for sure..