Dag 1 van Le Guess Who: effe er nog inkomen hoor!

Is Le Guess Who misschien over zijn hoogtepunt heen? Hm, deze prangende vraag spookt nou al een tijdje door mijn vogelhoofdje, zeker als ik weer eens een Tivre-roltrap bestijg of afdaal want dat is altijd het perfecte moment voor overpeinzingen. Dat ik veel vrienden en kennissen zie afhaken voor dit festijn zie ik als teken aan de wand, evenals het ‘m smeren van LGW-opperhoofd Johan Gijssen. En daar komt het gevaar van een makkelijk invulbaar formatje nog bij. Want neem alleen al de locaties: voorheen kon je elk jaar weer uitgaan van spannende nieuwe plekken. Industrieloodsen, grachtenkelders of watertorens, niets was de organisatie te gek. Maar dit jaar is het allemaal weer back to the geijkte plekken, naar de begane paden. Verder veel vertrouwde LGW-rituelen: het gekmakende blokkenschema, het afhalen der polsbandjes, de lange rijen voor de Janskerk, de vele OV-fietsers die zich met gevaar voor eigen leven door de regen spoeden, de net iets te vriendelijke security-guys… Of qua muziek het beste er ook af is hoor je mij niet zeggen. Daar kom ik nog op terug… eerst eens even het hele festival ondergaan, ja!

Lange rijen voor de Janskerk ja. Het begin meteen al op de vroege donderdagavond bij BRIGHDE CHAIMBOUL, een mij totaal onbekende Schotse doedelzakkiste (zeg je dat zo?). Van achter uit de kerk te zien haalt ze duivelse toeren uit op de zak en de doedels van haar instrument. Sonisch vertaalt zich dat tot lang uitgerekte drone-achtige bastonen waar overheen ze karakteristieke, Keltisch aandoende melodieën zaait. Tussen de nummers door voorziet zij ons -uiterst schuchter- van nuttige brokjes achtergrondinfo. Okay, in zo’n kerk heeft 90% van het publiek slecht zicht op het podiumgebeuren maar dat wordt weer goedgemaakt door een uitgekiende lichtshow, want reken maar dat er in godshuizen eer te behalen valt voor de lichtjongens en –meisjes. In ieder geval, een staande ovatie is zomaar haar deel!

Wijs geworden blijf ik lekker zitten in die Janskerk, zodat ik bij het volgende optreden helemaal vooraan zit. JOANNA STERNBERG heet de volgende patiënt. Persoonlijk dacht ik er vooraf een vrouwelijke Daniel Johnston in te horen, maar een maat van me zegt smalend er eerder een vrouwelijke Billy Joel in te horen. Toch maar effe live uitchecken. En wat blijkt? Ik heb gelijk! Lekker onhandig, met zichzelf kibbelend en worstelend, legt zij haar zielenroerselen zonder scrupules op het altaar. Ze begeleidt zichzelf heel simpel en puntig op de akoestische gitaar. Al met al komt dit flink in de buurt van ‘outsider art.’ Op zijn best is dit ontroerend en op zijn minst is het wat wij kleinkunst noemen. Had zij in het Nederlands gezongen dan lagen de associaties met een Maaike Ouboter of een Brigitte Kaandorp voor het oprapen. Een beleefd applaus is haar deel. Gek hoe dat werkt: grote emoties worden in zo’n kerkomgeving als het ware extra uitvergroot, terwijl kleine emoties onder de grootsheid der kruisgewelven alleen maar nietiger lijken te worden…

*Joanna Sternberg* *(foto; Annemarie van Rijn)*

In de Ronda staat het Britse veteranenorkest AFRICAN HEAD CHARGE. ‘Psychedelic dub’-reggae heet het, maar dan met een Adrian Sherwood /On U Sound-twist. Hun oude werk (beginnend in 1981) ken ik eerlijk gezegd nauwelijks, maar ondanks dat gemis wordt al snel duidelijk: dit is onschadelijke voortkabbelreggae, ontbloot van elke vorm van geldingsdrang, experimenteerdrift of ziel, laat staan dat de hash-dampen er vanaf slaan. Het publiek voelt dit goed aan en slaat massaal aan het babbelen of waagt hier en daar een olijk dansje. Het personeelsavondje van een lokaal HEMA-distributiecentrum is er niks bij. “It’s so great to be in Belgium!’ roept de bongo-speler/rasta-zanger nog op het eind. Ach ja, de plank misslaan is ook een kunst, zullen we maar zeggen.

*2 x African Head Charge (foto: Annemarie van Rijn)*

Rotterdam in da house! Je mot wel onder een hele dikke stoeptegel geleefd hebben als je niet inziet dat Rotjedam momenteel rockcity nummero uno is. Dus sorry Tilburg, Mokum en Groningen! Het Left of the Dial-festival, Rotown, Motel Mozaique, Tramhaus, Rats on Rafts en Lewsberg, dat zijn de maasstedelijke troefkaarten natuurlijk, en daaronder bubbelt van alles. Ik drop effe wat namen: Smudged, The Sweet Release of Death, Iguana Deah Cult, Neighbours Burning Neighbours, Libary Card… die laatste twee zijn komende zaterdagmiddag/avond (gratis) te zien in Leen, dus sla je slaggie! Ook voor de techno-scene in die stad heeft LGW oog. Een interessante act bijvoorbeeld is ANIMISTIC BELIEFS die donderdagnacht in Ekko optreden. Lekker buitenissig gekleed (sorry lieve lezers, het was te pikkedonker voor een fotootje) staan twee jonkies, ik geloof dat ze een setje vormen, achter een tafel vol apparatuur uit hun dak te gaan. Zij is van Vietnamese afkomst en hij van Molukse afkomst, en die roots doen ertoe want invloeden uit die oorden weten ze knap verweven in hun hardcore techno. Zo bespeelt zij een mij onbekend, oriëntaals ogend blaasinstrument. Klinkt te gek! Yep, jonge gasten die blindelings en voor 100% gáán voor de muziek waar ze in geloven, da’s altijd al een basisvoorwaarde geweest voor urgente en bezielde kunst. Tot morgen!

Kopfoto gepikt van facebook / Maarten Mooijman