Dag 2 van LGW: Palestina brengt de boel in beroering

Dag 2 begint met iets wat ik wel vind passen bij LGW: de film ‘ Hardcore Never Dies’ van regisseur Jim Taihuttu is net uit en draait in het Louis Klaplooper Komplex, dus die mot ik zien! De film draait om in pillen handelende criminelen, en de vroege jaren ’90 gabbercultuur van Rotterdam is een mooi decor daarbij. Grappig en verrassend is dat Jordy Dijkshoorn (de zanger van De Likt dus) een substantiële bijrol speelt. Nog grappiger is dat men veel moeite getroost heeft om de film er zo authentiek early 90s mogelijk uit te laten zien, maar dat de deelnemende authentieke gabbers (ze krijgen alle 250 een naamsvermelding op de titelrol!) inmiddels flink ouder zijn geworden natuurlijk, waardoor je, haha, als niets vermoedende kijker de indruk krijgt dat gabber een subcultuurtje van louter veertigers was!

Okay, daarna snel door naar LGW. Het schrijnende van LGW is steevast dat aan de ene kant alles op het podium in het teken staat van diversiteit, inclusiviteit, multiculturaliteit en bruggen slaan tussen culturen terwijl aan de andere kant het publiek vrijwel uitsluitend bestaat uit blank en goed opgeleid, en vaak ook nog eens mannelijk en 40+ of 50+ is. De enige mensen van kleur die je er tegenkomt zijn ofwel verdwaalde artiesten ofwel schoonmaak- en beveiligingspersoneel van TiVre. Nee, wennen doet dat nooit. Oogkleppen maar weer op dan, en net doen alsof zoiets normaal is, ja toch?

NINO DE ELCHE (letterlijk: zoon van Elche, en Elche is een stad zuidelijk van Barcelona gelegen) is het prototype van de temperamentvolle Spanjool, hij heeft zich ooit op de flamenco geworpen en daar ook nog eens, net zoals zijn world famous landgenote Rosario, allerlei andere invloeden aan toegevoegd. In de live-setting van de Jacobikerk klinkt hij evenwel -samen met een flamenco guitarist- tamelijk traditioneel. Maar dan wel met maximale zeggingskracht. Want heule krachtige, flamboyante en emotioneel geladen power-flamengo is wat we voor onze kiezen krijgen De kerk is slechts halfvol maar staat zowaar op zijn kop!

Met de Palestijnse vlag prominent achter zich over de dj-booth gedrapeerd, stapt MIKE het Pandora podium op. De NYC-rapper is pas een jaar of 24 oud maar oogt al als een volwassen vent. Al twee dozijn platen en mixtapes heeft hij op zijn naam staan en in zijn thuisstad staat hij daarnaast al jaren bekend als een inspirerende scene-maker. Zijn dj legt een bodem van gelaagde geluidstapijten, waarbij we flarden reggae, soul, psych en drum n bass voorbij horen komen. Mike is er eentje van de positive vibrations en van de spiritualiteit, want ondanks die vlag wordt het bij hem nooit politiek. Knap gemaakte, diepe hiphop van een plezierige gast, op den duur werkt dat aanstekelijk. Vorig jaar werd ‘Cheat Codes’ van Black Thought & Danger Mouse door de verzamelde NL-pop-pers tot Plaat van het Jaar verkozen, en precies in dat soulvolle geluidsdomein begeeft ook Mike zich.

Tot mijn schaamte moet ik toegeven dat de ouwe hiphopband ANTIPOP CONSORTIUM destijds straal langs me heengegaan is. Begin deze eeuw schijnen ze een paar behoorlijk legendarisch platen gemaakt te hebben en ik wist van niks! Voortaan beter opletten dan… Op het grote Ronda-podium kan je moeilijk geen ontzag hebben voor hun lef en enorme experimenteerdrift. Ja, dit is totaal andere shit dan de geijkte hiphop. Vier ‘muziekarbeiders’ die gebogen staan over zwart aangeklede tafels. Af en toe gooit er eentje een sprankelende rap uit, om daarna ijlings weer terug te keren naar zijn werkplaats. Sommige van mijn maten vinden het maar niks en lopen obstinaat de zaal uit, maar jippie, met mij hebben ze er een fan bij!

*Antipop Consortium (Foto: Anne-Marie van Rijn)*

Dan is het tijd voor SPECIAL INTEREST uit New Orleans. Goh, even wennen hoor, wat is dit voor een amorfe sound? Die is verdomme al net zo moddervet als de Mississippi-rivier die door hun hometown de zee in stroomt. Queer digital punkdisco-glampunk of zoiets? Hoe dan ook, langzaam maar zeker krijgen ze de Pandora op hun knieën. En dat ondanks het feit dat de bassist er niet bij is vandaag. Opmerkelijk is het akkefietje waar de zangeres over begint en wat ze graag even goed wil uitleggen: Special Interest was speciaal naar Europa gekomen om het voorprogramma van Sleaford Mods te verzorgen. Grote optredens betekent dat inmiddels, want met gigs in het National Stadium in Dublin, en het Alexandra Palace in London zijn de Mods huge geworden. Maar in Madrid ging het mis. Tot drie keer toe had een fan een Palestijnse vlag op het podium geworpen en toen was voor de Mods de maat vol, ze besloten ermee te kappen. Want ze mogen dan wel uitgesproken working class en sociaal bewogen zijn, met politiek willen ze dan weer niks te maken hebben. Okay zand erover een doorgaan zou je denken. Maar Special Interest kon zich met zoveel ruggengraatloosheid niet verenigen en besloot zich terug te trekken als support-act. Want legt ze uit, als een black american woman was deze ervaring voor haar ‘extremely hurtful.’ Al met al toch een geintje dat hen duizenden euro’s heeft gekost want nu moeten ze een serie Europa-optredens op eigen kracht doen. Yep, typisch zo’n geval van principes die niet te koop of onderhandelbaar zijn, daar kun je (ook als blanke, goed opgeleide man van een zekere leeftijd) alleen maar respect voor hebben!

Fun-fact: Special Interest meest recente album kwam uit op Rough Trade Records, en Rough Tradebaas-sinds-jaar-en-dag Geoff Travis is ook in het publiek aanwezig bij deze show! Geoff is ook al zo’n principieel figuur, hij betaalt altijd zelf zijn kaartjes, nooit wil hij op een gastenlijst!