Le Guess Who, Dag 4: is Model/Actriz de nieuwste rock-sensatie?

Damn, alweer de laatste dag van Le Guess Who! ‘Het leven is als een neus, je moet eruit halen wat er in zit,’ is mijn levensmotto en dus spring ik al snel na het ontwaken en met de ontbijtkoek nog achter de kiezen op mijn opgevoerde fatbike. Op jacht naar nóg meer muzikale kicks!

Jazz staat dit jaar tijdens LGW centraal las ik in de Volkskrant, de krant die altijd weer trends denkt te zien waar ze niet zijn. Maar ik geef toe, IRREVERSIBLE ENTANGLEMENTS is iets bijzonders. Normaal gesproken moet ik niks hebben van het academische fröbel-genre dat zich ‘free-jazz’ noemt, noch van de opgewarmde prakkies waarmee men de gloriedagen van dit voorbije muzieksoort wil laten herleven. Maar de Entanglements hebben de goede smaak om het niveau van intensiteit flink op te krikken. De muzikanten gaan er vol in, behoorlijk up-tempo, met assertief koperwerk en een lekker zware staande bas, van het soort dat ooit heavy gesampeld werd door Eric B & Rakim ten tijde van hun ‘Don’t Sweat the Technique.’ Maar het is vooral de zangeres die opvalt. Met teksten als bezwerende, sjamaan-achtinge mantra’s waar ooit types als The Last Poets, Johnny the Selfkicker en Patti Smith het patent op hadden, laat ze zien dat punk en hiphop heus niet de enige bruikbare vehikels zijn om gevoelens van wrok, woede en frustratie te uiten. Als jazz vol overtuiging en met veel geestdrift en power gespeeld wordt dan kan het effect precies hetzelfde zijn. Gaaf dit!

Aan een band als STEREOLAB brand ik mijn vingers liever niet. Ik voel me als het ware niet bevoegd om hierover te gaan babbelen. De Britse band is een instituut tenslotte, ze hebben een lang en diep verleden dat teruggaat naar de vroege jaren 90. Bij de Kettingzaag lopen gasten rond die dit optreden perfect zouden kunnen duiden, maar ja, dan motten ze er wel effe tijd voor vrij willen vrijmaken. Ikzelf ken de band nauwelijks en wordt er in de Ronda ook niet echt door geraakt. Hun pop klinkt vooral verzorgd en wat gewoontjes in de oren. ‘Psychedelica voor beginners,’ schampert een bekende van me. En inderdaad, het is goedgeluimde pop waar je je moeilijk een buil aan te vallen Maar ja, wat zegt dat nou?

*Nog 3 x Stereolab door Anne-Marie van Rijn*

Door naar de Pandora. De slungels van MODEL/ACTRIZ spelen in de klassieke gitaar-bas-drums-bezetting en zien er uit als een ultrastoere 80s hardcoreband. De zanger daarentegen lijkt van een heel andere planeet te komen. Hij oogt als Freddy Mercury in zijn gaydisco-jaren (pet, snor, verdacht goed gevuld kruis, borst hanig naar voren, kontje hoerig naar achteren) met een snufje Morrissey-flair (nippend van een goed glas rode wijn, met lippenstift in de weer). De muziek van de band is bij tijd en wijle loeihard, met subliminale bassen en keiharde beats, maar ook open en zonder vieze scheurgitaren of solo’s,. ‘Post-punk dance noise’ lees ik ergens. Een mengeling van Gilla Band, Ditz, Nine Inch Nails, LCD Soundsystem, Big Black en Frankie Goes To Hollywoord, zoiets?

*Nog 3 x Model /Actriz, door Anne-Marie van Rijn*

Zonder veel moeite heeft Model/Actriz het in zich om de hele godverdomse klerezooi in minder dan geen tijd in een dampende moshpit om te toveren. Alleen: in een dergelijk ‘goedkoop’ succes lijken ze totaal niet geïnteresseerd. Zij hebben een andere missie en daarin staat de zanger centraal. Zodoende krijgen we veel inzak-intermezzo’s te verwerken, waarbij Cole Haden (zo heet hij) alle ruimte krijgt om zijn vocale en tekstuele escapades kreunend en croonend ten toon te spreiden. Het zijn de teksten van een borderline-binnenstadsnomade die bijna maniakaal het maximale uit het leven probeert te halen, en daarbij snakt naar de intiemste intimiteiten, voor zover die te vinden zijn op Grindr….. Omdat het zaallicht is uitgeschakeld en er nauwelijks licht is en de zanger zich zeker driekwart van de tijd onder het publiek begeeft, treedt er alom verwarring op. Want waar is dat jong toch? Ergens achterin de zaal misschien? En waar luisteren we nou eigenlijk naar? In ieder geval was dit een zeer gedenkwaardig optreden, wie weet wordt de term ‘legendarisch’ er ooit nog eens bijgehaald. En ook leuk dat zoiets nou eens in Utrecht plaatsvindt in plaats van in dat eeuwige kut-Paradiso.

*En nog 3 x en alweer van Anne-Marie van Rijn!*

Afijn, als alle optredende acts op zondagnacht eenmaal uitgespeeld zijn blijkt er in de Pandora-foyer nog een dol after-festijn aan de gang te zijn. Achter de draaitafels treffen we zowaar de lieftallige LAETITIA SADIER aan, de (van oorsprong) Franse zangeres/gitariste van STEREOLAB. Ze heeft een koffertje vol platen meegenomen, alles in het betere discogenre. Heel gezellig wordt het zo nog! Maar rond half 4 komt er ineens een stel jongemannen gekleed in lichtblauwe truitjes aanlopen. Aha, een vulploeg van Albert Heijn? Nee helaas, het is de leegveegploeg van TiVre. Kundig knikkeren ze de laatste gasten de zaak uit. Crowdmanagement, wat een vies woord is dat toch… Maar betekent dit ook dat er verder niks meer uit deze zondagnacht te peuren valt? Moeten we onze Italiaanse en Britse gasten dan zomaar achterlaten in de kille Utrechtse nacht? Allerminst, want gelukkig is de foyer van het Moxy-hotel nog open. Het bier smaakt er goed en de dienstdoende nachtreceptionist vindt het helemaal niet bezwaarlijk als we via Spotify nog een stel luidruchtige hoogtepunten uit 70 jaar popmuziek door hun JBL-party speakers jagen. Ook heel gezellig!