New Beat, de Cro-Magnon van de EDM
De uitzending van Belpop over New Beat katapulteerde mij maandagavond rechtstreeks naar het begin van mijn formatieve jaren. Zo’n jaar of tien na de dood van disco was het voor het eerst dat ik geconfronteerd werd met dansmuziek als serieuze muziekstroming, met eigen kleding, eigen dansjes en eigen drugs. Niet dat ik daar allemaal actief aan deelnam, hoor. Integendeel: ik durfde nog geeneens een voet te zetten in de lokale club (met de illustere naam De Swing), laat staan dat ik af zou reizen naar het New Beat mekka Boccacio in Destelberge. Maar het had zomaar gekund. Na glam, prog, disco, punk en new wave was ik eindelijk oud genoeg om me aangesproken te voelen door de heersende trend.
Ik kan me nog goed herinneren dat er destijds her en der in kranten en op de televee (zal wel Fa. Onrust van de de VPRO zijn geweest) verhalen verschenen over de hedonistische taferelen van vlak over de grens. Ik herinner me levendig beelden van een parkeerplaats vol met Opel Ascona’s en zichtbaar gedrogeerde zuiderburen naast de wat boertige club waar het allemaal gebeurde. Het had wat mysterieus, maar vanwege de korte afstand was het tegelijkertijd erg tastbaar. Dat de licht exotische (want Vlaamse) DJ Luc Janssen de bijbehorende muziek ook nog eens draaide op mijn nieuwe favoriete woensdagavondradio versterkte de beleving: er gebeurde wat spannends.
Met dit slome plaatje schijnt het te zijn begonnen
De opwinding die de New Beat op mijn zolderkamertje veroorzaakte heeft zijn sporen nagelaten. Ik vermoed dat de Belgodance, samen met de Britse Acid-muziek die net iets later volgde, de kiem legde voor mijn latere interesse in dansmuziek. In geleerde boekjes over dansmuziek is New Beat niet meer dan een voetnoot in een bredere stroming, maar voor mij dus bepalender dan grondleggers in Düsseldorf, Detroit en Chicago.
Zo klinkt het toch veel beter?1?1!
Op de keper beschouwd is er trouwens niet zo veel spannends aan de New Beat. De levensloop van deze muziekstroming vertoont het bekende patroon: een kleine subcultuur ontwikkelt zich in een geheim hoekje, breekt door naar de mainstream en eindigt uiteindelijk in cynische zakkenvullerij en meligheid.
Bij de New Beat ging dat zo: Halverwege de jaren 80 zou DJ Dikke Ronnie op zijn clubavond in de Antwerpse Ancienne Belgique per ongeluk de single Flesh van het Vlaamse EBM-band A Split Second op 33 toeren per minuut en de pitch op +8 hebben gedraaid. Het nummer bleek een floorfiller van jewelste en zette Vlaamse artiesten aan om met eindelijk betaalbare computertechnologie iets vergelijkbaars in elkaar te zetten. Het recept: donkere beats in combinatie met duistere electronische klanken. De rest is, as they say, geschiedenis.
Kijk, daar ging het om
In 1987 brak New Beat flink door in België en in 1988 werd het land (en de rest van de wereld) overspoeld door New Beat plaatjes. Er schijnen in een jaar tijd ongeveer 500 New Beat maxi-singles verschenen te zijn. Het aantal artiesten dat ze maakte was veel kleiner, omdat de meesten verschillende “projecten” onder verschillende namen uitbrachten.
De Milli Vanilli van de New Beat
Muzikaal had het allemaal niet veel om het lijf. Die slome beat dus (100 tot 115 slagen per minuut), wat flauwe sampletjes en melige of puberale teksten in meestal nogal amechtig Engels. Maar dat deed er niets toe. De muziek was vooral bedoeld om de dansvloer in beweging te krijgen. En dat lukte.
Klaar, uit
In 1988 brak New Beat door naar de mainstream. En hoe! Novelty act Confetti’s (vier trekpoppen met twee muzikale genieën op de achtergrond) verkocht binnen en buiten Europa meer dan tien miljoen exemplaren van een aantal zeer onbenullige singles. New Beat werd big business. De totale meltdown van het genre kon niet uitblijven en volgde kort na het verschijnen van de opgewarmde New Beat remix van nummer Marina van charmezanger Rocco Granata. In de aflevering van Belpop van afgelopen maandag vertelt Serge Ramaekers, een van de mannen achter Confetti’s, dat hij die remix maar gemaakt heeft omdat Rocco er steeds over aan zijn kop bleef zeuren. Het werd de bestverkochte single ever van Rocco. De plaat ging internationaal miljoenen keren over de toonbank. Maar New Beat was wel voorgoed de nek omgedraaid. Early adopters hadden hun buik er natuurlijk al lang vol van en bij het grote publiek was het nieuwtje er ook vanaf. Alleen bejaarden zongen en dansten nog vrolijk mee met hun Rocco.
Ray en Anita in een flipperkast, een paar Belgen achter de knoppen
Toch laat New Beat tot op de dag van vandaag zijn sporen na. Uit het genre vloeide op natuurlijk wijze de eurohouse voort, die eind jaren tachtig moderne elektronische dansmuziek voorgoed op de kaart zette. Dezelfde Serge R. van Confetti’s scoorde vanaf 1989 opnieuw vele wereldhits met Technotronic. Zijn partner in die band was een andere grootheid uit de New Beat: Patrick de Meyer. Patrick was het genie achter een paar van mijn absolute New Beat favorieten: Tanzen! en Klatsche in die Hände van Tragic Error. Patrick verdiende in de jaren negentig weer een leuke boterham met 2Unlimited en is eeuwig onsterfelijkheid door de compositie van het rave anthem Anastasia onder de naam T99.
Fenix en as enzo
Zo zie je maar dat die hele New Beat niet voor niks is geweest. Het was zekers te weten geen misser in de muzikale evolutie. Geen Neanderthaler dus, die New Beat, maar de Cro-Magnon van het moderne dance-genre, die zich ontwikkelde tot de Homo Sapiens die tegenwoordig EDM heet en zich mag rekenen tot de hoogst ontwikkelde der muzieksoorten. Wauw, dat klinkt zo mooi, dat moet bijna wel waar zijn. Geen speld tussen te krijgen.
Comments
Related Posts
Hoe zit dat nou eigenlijk met Stakker en Humanoid? →
Leipe bassen uit Nederland →
Ssst, niet doorvertellen: Italo is hip →
3 Responses to New Beat, de Cro-Magnon van de EDM