Nieuwe platen vliegen om mijn oren
Januari is traditioneel de maand waarin de minste nieuwe platen uitkomen. Als je goed wilt verkopen zorg je er natuurlijk voor dat je plaatje ver voor de sint en kerst in de platenbak staat. Dan profiteer je optimaal van kerstbonussen die in zakken branden. De eerste maanden van het nieuwe jaar is de spaarpot leeg. Minder geld dus om aan de platenboer uit te geven. Bovendien word je vaak vergeten voor de jaarlijstjes als je plaat zo vroeg in het jaar uitkomt. Beter wachten tot maart dus. Gelukkig zijn er artiesten die deze redenering beantwoorden met een dikke vette AMMEHOELA. Daardoor zijn er nu al op zijn minst twee plaatjes om treurnis rond de gevreesde blue monday (aanstaande maandag) weg te luisteren.
Hee, wat een leuk bruggetje, want de eerste daarvan is Lost Sirens van New Order. Eigenlijk is het een opgewarmd prakkie, want het zijn de leftovers van de sessies van Waiting For The Sirens’ Call uit 2005. Meestal zet de band die extra nummers als b-kant op de singles, maar dit keer wilden ze de fans eens verrassen met een snel vervolgplaatje. Het afmixen van die nummers deed de band zonder Peter Hook, want die zat zijn alcoholprobleem op te lossen in een of andere kliniek. Toen hij daaruit terugkwam en zich bij de band voegde bleek dat hij nuchter zijn collega’s, en vooral Barney, niet kon luchten of zien. Hij schopte meteen ruzie en verliet de band. Daar kreeg hij later toch weer spijt van, maar voor de details van dat verhaal moeten we zijn volgende bio afwachten. Hoe dan ook: door alle onenigheid binnen de band bleef Lost Sirens bijna acht jaar op de plank liggen.
Everything cook and egg
Lost Sirens is dus vooral bedoeld voor de fans. Toch is er tussen de acht nummers (zes splinternieuwe, een een beetje nieuwe en een remix) ook voor de neutrale luisteraar een handvol aardige nummers te bespeuren. De kwaliteit zit hem niet in de teksten van Barney. Die worden met de jaren eigenlijk alleen maar tenenkrommender. Nee, de verrassing zit hem in de composities.
De eerste vier nummers van kant 1 (de plaat is fysiek vooral uit op vinyl) vormen samen een best leuke EP. I’ll Stay With You is met zijn anthemachtige refrein geschreven voor de terrasses. Het belachelijk getitelde, maar aanstekelijke Sugercane, had niet misstaan op de laatste plaat van Saint Etienne, het exotische Recoil heeft zo’n fijn weemoedige Hooky baslijn en op Californian Grass blijkt Barney over een bas (ik bedoel natuurlijk zijn stem) te beschikken die ik nog nooit gehoord heb. Vooral met die laatste twee nummers wijkt de band af van de betreden paden. De inspiratie was dus nog niet helemaal op. Dat maakt het extra jammer dat dit dus de laatste plaat is met Hooky. Hoewel: ik blijf natuurlijk hopen op een Nigel-Tufnelachtige reünie bij het 40-jarige jubileum van Movement in 2021.
Over naar numero dos. Volgende week maandag verschijnt Anything In Return van Toro Y Moi. Maar dankzij de luisterpaal van de Pisvork is de plaat nu al heulemaal te beluisteren. Dat heb ik dus gedaan en mijn conclusie is: hij is vet.
Was Causers Of This uit 2010 nog redelijk experimenteel, op zijn derde zet Chaz Bundick de lijn van Underneath The Pine door. Chaz rijgt opnieuw moderne electronica en arrenbie aan oude funk en disco, met hier en daar een bossaritme. Maar dan nog beter! Door zijn experimenteerdrift en genrebending krijgt hij steeds meer iets van een Beck voor de jaren 10.
Veel nummers op Anything In Return zijn onweerstaanbaar dansbaar. Bij mij gaat het erin als koek. Het zal nog wel een aantal draaibeurten vragen om alle nuances van de nummers te doorgronden. Daar ga ik snel aan werken, zodat ik volgende week donderdag alles kan meezingen als Chaz zijn dingetje doet in het MC Theater te Amsterdam.
Comments
Related Posts
Toen Joy Division bij ons op theevisite kwam →
Thurston Moore zo goed als lid van onze koninklijke familie →
Nederlanders deden goede zaken op het Factory-label →
Pingback: Hipsters dansen op Toro Y Moi | KETTINGZAAG