Sappig Stones-schnabbeltje in De Doelen
De Doelen in Rotterdam is een verdraaid mooi gebouw, dat staat buiten kijf. Maar wat heeft het ons muzikaal nou opgeleverd in de loop der jaren? Hmm, niet zo heel veel ben ik bang. Als ik mijn innerlijke prijzenkasten langsslenter dan ontwaar ik slechts twee bekers waar het woordje ‘Doelen’ in gegraveerd staat. En daarmee doel ik natuurlijk op de twee festivals die daar in de 80s/90s plaatsvonden, respectievelijk Pandara’s Music Box en Ein Abend in Wien. Twee zeer geruchtmakende evenementen waren dat, durf ik wel te zeggen. Ik zal me inhouden en hier niet uitweiden over al die geweldenaars die er toen optraden.
Maar verders? Nou toch nog wel iets hoor, want zo aan het einde der jaren 60 van de vorige eeuw, vlak nadat de tent in ’66 hoogstpersoonlijk door Juliana werd geopend (ja, dat staat er op een plaquette te lezen), toen vierde De Doelen zijn jeugdjaren nog uitbundig met –naar verluidt- klassieke gigs van o.a. Aretha Franklin, Led Zep en Pink Floyd. Zowaar niet de minsten!
Binnenhoesfragment
Maar verder was er eigenlijk al die jaren verdomd weinig te doen, althans niets wat tot mijn verbeelding spreekt.
Of was er toch meer? Daarvoor moeten we met de teletijdmachine even terug naar het jaar 1975. Want wat wil het geval? In hun hele 54 jaren omvattende bestaan hebben The Rolling Stones welgeteld één nummer in Nederland opgenomen, en wel in De Doelen! ‘Melody’ heette dat ene nummer, afkomstig van hun 1976 LP ‘Black and Blue.’ Wacht, ik leg ‘m even voor je op de draaitafel:
Typische album-track, beetje jazzy en loom, duurt zowat zes minuten
Het nummer werd op de band gezet in de Eduard Flipsezaal om precies te zijn (ligt vlakbij het Willy Dobbeplantsoen waarschijnlijk…). Mick en zijn maten waren er neergestreken met hun destijds als uiterst handig beschouwde ‘mobile studio.’ De opname van ‘Melody’ kon kennelijk de toets der zelfkritiek doorstaan, het belandde niet voor niets op de LP.
Waar het sindsdien blijvend bivakkeert, als een soort stille getuige van de karige reputatie die Nederland heeft als opnameland. Alle andere nummers van die plaat werden immersbijvoorbeeld opgenomen in Giorgio Moroder’s Musicland studios in München.
Vintage beelden uit 1973 , The Stones arriveren bij het Rotterdamse Hilton en bij De Doelen. Wie zei er daar dat fans geen vervelende muggen zijn?
Het was met name de heer Billy Preston die zijn stempel drukte op het nummer. Billy Preston, de enige musicus op aarde die zowel met de Beatles als met de Stones heeft samengespeeld! Billy was – om in de terminologie van die tijd te blijven- een ware toetsenwizzard. Maar ja, hij had als zwarte Amerikaan dan ook al een hele carrière achter de rug, alles diep geworteld in de gospel, R&B en soul. Als je zijn jaren ‘60 solowerk terugluister dan hoor je de coutouren van ‘Melody’ er als het ware al ingebeiteld zitten.
Was dat dan de enige keer dat de Stones in De Doelen hun kamp opsloegen? Nee joh, twee jaar daarvoor was dat ook al het geval. Ter voorbereiding van hun Europese tournee van 1973 (o.a. in Ahoy) hebben ze er een tijdje geoefend. Kennelijk naar tevredenheid, want anders kom je er niet terug.
Oefenen in De Doelen in 1973
De vraag is gerechtvaardigd: is De Doelen zich bewust van deze historische Stones-feiten? Nou, jarenlang niks van gemerkt. Maar nu hebben ze me toch iets bedacht! “ A Simphonic Tribute to the Rolling Stones’ heet het event dat er morgen moet plaatsvinden (en bv ook op 16 april in Tivoli). Een drietal notoire schnabbelaars (te weten die ene krullenbol van Di-Rect, Tim Knollemans, Eric fucking Corton) zijn bereid gevonden wat Stones-liedjes te zingen onder begeleiding van een heus orkest.
Een mens vraagt zich af wat het orkest in kwestie, het Noord Nederlands Orkest daar zelf van vindt. Normaal gesproken blijf je over zoiets in het ongewisse maar gisteren las ik daarover toch iets in het Rotterdams Dagblad. Artistiek leider Marcel Mandos komt aan het woord. Ik typ over: “Hij erkent dat niet alle orkestleden direct enthousiast in de popsongs doken. ‘Toen wij hier negen jaar geleden mee begonnen, vonden sommige muzikanten dat wel even schrikken. Maar nu is het orkest enorm flexibel en wendbaar.’ ”
Aha. Je zou maar zo’n moderne zzp-muzikant zijn. Heb je zes jaar lang zitten blokken op dat kolere conservatorium, kom je eindelijk in een orkest terecht, vette hypotheek genomen… Wordt je vervolgens gedwongen een paar zeer matig getalenteerde snotneuzen te begeleiden bij het maken van enkele onnozele covertjes. En als dat dan maar alles was.. beroerder zijn nog de dubieuze complimenten die je baas publiekelijk uitdeelt. Dat je zo fijn flexibel en wendbaar bent enzo. Ja toedeloe, lekker is dat!
Comments
Related Posts
De tragiek van Brian Jones omgezet naar een toffe docu →
Nabihah Iqbal is van vele markten thuis →
Warhaus is op zijn best als hij gewoon doet →
