So hee, die nieuwe plaat van The Coral: gooeed!
Een nieuwe plaat van The Coral is een dingetje in Groot-Brittannië. Dat bleek toen de DJ van Islington Mill, waar afgelopen vrijdag Eagulls optraden, tussen de bands door uitsluitend liedjes van Distance Inbetween draaide. Die plaat was namelijk diezelfde dag uitgekomen en dat moet iedereen natuurlijk meteen horen.
Een dag later bleek geen enkele platenzaak in Manchester nog een exemplaar van de elpee op voorraad te hebben. Teleurgestelde fans dropen af met de ceedee, of dan maar met wat andere plaatjes. De “comeback-plaat” van de band uit Liverpool is niet minder dan een fenomeen.
Dat is begrijpelijk: Distance Inbetween is heel erg goed. Bovendien is The Coral aan de andere kant van het kanaal al vijftien jaar retepopulair. Als minderjarige jochies (hun ouders moesten het platencontract tekenen) werden ze in 2002 de lievelingetjes van de Britse muziekpers. De op zeemanslegenden gebaseerde psychedelische debuutplaat werd gretig ontvangen. Hier waren de genieën van de toekomst aan het werk. En voor een keer hadden de bladen gelijk. De barre jaren na de teloorgang van Britpop waren voorbij: er was vers talent.
Het bekendste hitje
Ook de vervolgplaten van The Coral schoten stuk voor stuk de Britse top tien in. De band zou minstens zestien ijzersterke singles in de Britse top 2000 hebben staan, als die zou bestaan. Zelfs een moeilijke en freaky derde plaat, die de band speciaal maakte om wat minder populair te worden, verkocht als een tierelier.
Rond 2010 kwam de klad er wat in. De jongens werden wat ouder en gezinnetjes begonnen aandacht te vragen. Bovendien ontdekten ze dat ze na bijna tien jaar feesten en geld uitgeven geen cent te makken hadden. Een groot deel van de band kwam in de schuldsanering en moest leven van weekgeld. In 2012 besloot de band er maar helemaal mee te stoppen. De lol was eraf.
En nu is The Coral dus weer terug met een geweldig lekker plaatje. Weliswaar is de originele gitarist vervangen door die van The Zutons, maar ze hebben met elkaar afgesproken dat hij gewoon weer mag instappen als hij er zin in heeft.
Distance Inbetween is een keiharde knetterscheet midden in het gezicht van jongere psychedelische georiënteerde bands die het stokje van The Coral dachten te hebben overgenomen. Ik noem bijvoorbeeld een Temples of, van bij ons, een Jacco Gardner. Het tekent allemaal wat flets af naast het nieuwe werk van The Coral.
Trippy trippy clippie van de nieuwe single
Ik ga die nummers van de plaat hier allemaal niet langslopen, hoor. Je moet gewoon zelf maar gaan luisteren als het je ding is. Volgende maand is The Coral trouwens voor het eerst sinds Motel Mozaique 2011 weer in Nederland. Toen speelde de band in de Rotterdamse schouwburg voor een half paard met een mannenkop. Als ze slim zijn nemen ze 8 april voor de zekerheid een paar bussen met landgenoten mee naar De Melkweg.
Comments
Related Posts
Regenjassenreggae uit Manchester →
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
Last Night At Club vinex, Vol. 8 →
