The Moonlandingz in Paradiso: veel meer dan een zootje ongeregeld!

Hey joh, is er eigenlijk nog iets te doen de laatste tijd? Ik ken iemand die me dat zowat om de week vraagt. Vaak moet ik hem het antwoord schuldig blijven, maar vandaag weet ik het ineens wel: ja joh, gisterenavond in de Kleine Zaal van Paradiso, daar had je bij moeten zijn, bij The Moonlandingz!

Om iets zinnigs te zeggen over The Moonlandingz is het noodzakelijk om eerst even in de achteruitkijkspiegel te kijken. Allereerst kennen we natuurlijk allemaal The Fat White Family, een van de weinige bands op aarde die we met een gerust hart gevaarlijk en gewetenloos kunnen noemen. Deze ongewassen ex-krakers uit Brixton zijn ware libertijnen, een blote kont met een gaatje precies in het midden heeft voor hen meer waarde dan een planeet met nog twee intacte poolkappen erop, om maar eens een rake vergelijking te trekken. Waar een band als Radiohead onze aarde tracht te redden door fans op te roepen om zoveel mogelijk met het OV naar hun concerten te komen (echt waar!), daar steken onze Londense vrienden nog eens een vette joint op, laten een tevreden scheet en lippenstiften een hakenkruis op elkaars achterwerk. Afijn, je moet deze schitterende recensie van hun concert in Ekko van twee jaar geleden er nog maar eens op na lezen.

Ten tweede is daar het mij tot dusverre totaal onbekende Sheffieldse gezelschap Eccentronic Research Council. Zij plegen daar up north wat aan te klooien met diverse soorten opruiende elektronica en knutselden in het verleden in totale afzondering al enkele fantasie-platen in elkaar. Aangezien ze bevriend zijn met The Fat Whites vroegen ze Lias Saoudi en Saul Adamczewski mee te werken aan hun album ‘Johnnie Rocket, Narcissist & Music Machine…I’m Your Biggest Fan.’ Aldus geschiedde en het resultaat is een heus concept-album. De rode draad in deze rock-opera is een groupie die het in haar botte hoofd haalt Johnnie Rocket te stalken, de fictieve zanger van de fictieve band The Moonlandingz.

De stap van een fictieve band naar een real-life band is maar een kleine, vraag dat maar aan The Gorillaz bijvoorbeeld. Zo kwam het dat The Moonlandingz zelf ook een plaat gingen opnemen. Nu moet je weten dat The Fat Whites op hun beurt bevriend zijn Sean Lennon (de halfbroer van Julian), hij produceerde de boel bij elkaar en zo zijn er nog meer connecties. Zo hoekten The Moonlandingz op met illustere types als Phil Oakey van The Human League (ook uit Sheffield natuurlijk), Randy the Cowboy (van de Village People, hij zingt mee op ‘Glory Hole’, yeah!) en niet te vergeten Yoko Ono (Sean’s moeke dus, de ouwe heks) die ouderwets een potje mee mag krijsen. Het resultaat mag er zijn, luistert maar naar ‘Interplanetary Class Classics,’ het Moonlandingz-debuutalbum dat afgelopen maart verscheen. Echo’s van Suicide, Hawkwind, Primal Scream, The Jesus and Mary Chain, Serge Gainsbourg, Gary Glitter, Norman Greenbaum, The KLF, Phil Spector, Abba en Bauhaus vechten daar om voorrang, maar het zijn de ultra-catchy spacerock-songs die uiteindelijk blijven hangen.

Stukkie tekst uit ‘Glory Hole’ dan, speciaal voor jou: ‘I found myself in al leather bar / there was sweat dripping off ‘a my wurst / “Hey boy!” said the man to my right / “Do you need something to quench your thirst?” / A brown bottle makes an appearance and he thrusts it under my nose / I woke up in a studded mask / wearing Heinrich Himmler’s clothes.’

En verdomme, wat blijken The Moonlandingz live goed uit te pakken! Ze mogen dan op het eerste gezicht overkomen als een bonte troep idioten, hun muziek laat er geen twijfel over bestaan: deze band is overdonderend, haarscherp, funky en keihard in your face. Temidden van een Peter Hook-in-country-kledij-type op bas, een wanhopig-proberend-cool-over-te-komen-gitariste en een ouwe bok op synths, is Fat White Family’s zanger Lias Saudi het stralende middelpunt van dit zootje. Hij komt op in een – modetip van de maand!- kort rokje met een bruine blouse met daaronder een zwarte coltrui. Na een nummer of drie blijft alleen het rokje over en dat blijkt dan ook nog eens te bestaan uit enkel doorzichtig plastic (‘vershoudfolie’ heet dat spul bij de Jumbo). Degenen die vooraan staan hebben dus vol zicht op zijn saoudische jodokus dat onder het folie vervaarlijk meeproppelert met zijn wilde, ongecontroleerde moves. Achteraf hoor ik van hen die helemaal vooraan stonden dat de geurcombinatie van zweet, kots, bier, lippenstift en opgewarmd plastic bijna niet te harden was, maar ja, je moet er wat voor over hebben hè.

Maar belangrijker nog: bevrijd van de muzikale nukken van de Fat White Family blijkt Liam Saudi zich te ontpoppen tot een geweldige zanger. Hij is in het bezit van een prachtig sneerende, donkerbruine rockstem en is gezegend met een werkelijk perfecte timing. Bovendien is hij ook nog eens een performer annex frontman van de buitencategorie. Hoe idioot hij er ook uitziet, hij stort zich volledig in de muziek en lijkt drie kwartier lang in zijn eigen interplanetaire dark room te verkeren. De zaal laat zich gemakkelijk door hem meevoeren en het arme vloertje van de kleine zaal deint al snel heftig mee. En dan…. is het plotseling afgelopen, want toegiften doen ze niet aan. Kortom: gedenkwaardig avondje. Gaat dit zien!

Nog te zien half juli op het Valkhof Festival te Nijmegen (gratis entree).