The Twins, leven die dan nog?
De Duitse muziek zit in Nederland behoorlijk in het spreekwoordelijke verdomhoekje. Okee, er zijn wat uitzonderingen. In de jaren tachtig gingen Nena, The Spider Murphy Gang en de rest van de Neue Deutsche Welle erin als koek. En heden ten dage heeft iedere zichzelf respecterende muziekliefhebber natuurlijk al het werk van Kraftwerk, Neu!, Can en Amon Düül II in de platenkast. Knuffelduitser Herbert Grönemeyer mag optreden op Pinkpop, maar daar staat tegenover dat van Udo Lindenberg – de enige echte graue Eminenz van het Betere Duitse Lied – niemand in Nederland gehoord heeft. Behalve Ellen ten Damme dan. Begin jaren 00 was er een kleine Zweite Neue Deutsche Welle met bandjes als Klee, 2Raumwohung en MIA. Maar in Nederland pikte slechts een enkele goed geïnformeerde muziekliefhebber dat op. Nee, Berlijn mag dan al een paar jaar de hipsterreisbestemming nummer 1 zijn, met de kennis van de muziekgeschiedenis van de oosterburen is het bar gesteld in Nederland.
Laat ik hier daarom de eerste stap zetten voor een welverdiende herwaardering van Deutschpop door eens aandacht te besteden aan een pareltje uit de Duitse muziekhistorie: The Twins.
Deze “twins” zijn geen echte Zwillingen. Het zijn Ronny Schreinzer en Sven Dohrow uit Berlijn. Ze maakten sinds het midden van de jaren zeventig al voorzichtig elektronische muziek. Na het succes van Gary Numan, Human League en Depeche Mode durfden zij dat in 1980 aan het vinyl toe te vertrouwen. Die eerste single (Runaway) klonk nog als een overduidelijke Tubeway-Armypastiche, maar met opvolger Desert Place ontwikkelden Sven en Ronny een eigen geluid. Of eigenlijk, ze combineerden de toen nieuwe Britse synthklanken met de Zuid-Duitse discostilo van Giorgio Moroder. Het resultaat is even onweerstaanbaar als invloedrijk. Barney Sumner bekende onlangs bijvoorbeeld dat Desert Place een van de inspiratiebronnen was voor New Order’s Blue Monday.
Goed opletten: ze bewegen echt!
The Twins brachten hun eerste platen uit op het Berlijnse Hansa-label: het label van Boney M, maar ook van de studio waar David Bowie delen van Low en Heroes opnam. Net als dat beroemde label laveerden The Twins met hun singles tussen kunst en kitsch. Face To Face, Heart To Heart (1982) klinkt nog als een supercatchy kruising tussen OMD en Erasure, maar Ballet Dancer uit 1983 gaat al lekker richting cheesy Italo.
Doe maar gewoon…
De kids in Italië pikte die Italovibe snel op. The Twins waren er razend populair. Zo populair dat hun platen vanaf Love System uit 1984 op Baby Records uitkomen. Dat label ken je van Grote Italiaanse Namen als K.I.D. (eigenlijk een Brit), Gazebo (eigenlijk een Libanees) en Al Bano & Romina Power (wel beiden spaghetti’s). Maar we dwalen af.
The Twins bleven tot begin jaren negentig platen maken, maar hun beste tijd hadden ze toch wel in de jaren tachtig. De eerste schijf van hun verzamelaar 12 Inch Classics is duidelijk gemodelleerd naar Substance van New Order (twaalf lange versies van singles uit de jaren 80) en heeft dezelfde status van standaardwerk. Als je je verzameling Duitse platen deze maand wilt aanvullen, laat het dan met dat plaatje zijn.
O ja, Ronny en Sven leven nog. En The Twins ook. De band heeft een schare enthousiast fans die elkaar bijpraat over alles Twins. Over concerten bijvoorbeeld, want de band treedt zo af en toe nog op. Houd die Duitse concertagenda dus in de gaten!
4 Responses to The Twins, leven die dan nog?