This is Ace!
Bij KISS denk je toch vooral aan ‘die ster’ en ‘de tong’. Ook nu nog slepen voormannen Paul en Gene voor KISS de centjes binnen, maar de man met het beste Rawk&Rawl-verhaal is The Spaceman, Ace Frehley. De gitarist met de snelle vingers is altijd al een kwajongen geweest. Dat blijkt wel uit zijn lidmaatschap van The Ducky Boys (ja, die ongrijpbare engerds uit The Wanderers). Het blijft bij The Junior Duckies en komt niet tot een volwaardig lidmaatschap. Het geweld zweert hij af en ruilt de bende in voor een band met de geurige naam The Muff Divers. Hij bandhopt wat tot in 1972 zijn oog valt op een advertentie in The Village Voice
“LEAD GITARIST WANTED, with flash and ability. No time wasters please”.
Hij mag zijn kunsten komen vertonen bij de band die later KISS zal gaan heten. Een wat lievige naam, maar boosaardige tongen zeggen dat het staat voor Knights in Satan’s Service. Ace houdt het zelf op Keep it Simple Stupid. Eigenlijk al bij binnenkomst tijdens die auditie is de verhouding tussen Gene en Ace gezet en dat zal de komende 30 jaar niet veranderen. Ace is een rare vogel die zich niet echt druk maakt en voor wie de muziek voorop staat. Gene daarentegen een controlfreak met dagobert duck-trekjes. Als het geld maar binnenkomt, dan hoereert Gene er met alle plezier op los.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=0jzve-Tmd70&w=420&h=315]
In het voor u door youtube aangeboden filmpje komt die verhouding prachtig tot uiting. Gene had hier graag het woord gedaan en zijn act opgevoerd. De interviewer is niet echt onder de indruk, maar krijgt langzaam aan een klik met Ace. Die is stoned en dronken, heeft zijn grapjas aangetrokken en trekt steeds meer de aandacht naar zich toe. De hoorntjes op Gene zijn hoofd beginnen steeds schever te staan tot dat hij niet eens meer de schijn op houdt dat hij zich dood ergert aan Ace.
De biografie van Ace Frehley “No Regrets” staat vol met dit soort stekeligheden en is zeer lezenswaardig. Het is tegelijkertijd ook een van de valkuilen, want die aandacht voor ‘de demon’ doet de anderen tekort. Had wel iets meer van hen te weten willen komen. Ace verontschuldigt zich daar ook voor, omdat de drugs en de drank hem ook wel een ietsepiets vergeetachtig hebben gemaakt. Sommige anekdotes lijken dan ook wel erg op de interviews die nog her en der op internet terug te vinden zijn. Dat verontschuldigen begint af en toe ook wel irritant te worden en dan met name de sorries voor zijn fouten die hij heeft gemaakt door het snoepen van ‘Betty White’ en het drinken van de diverse ‘cold ones’. Ik ben blij dat hij het overleeft heeft, want het zijn toch wel erg grappige verhalen die hij mee maakt tijdens zijn ‘tripjes’: elektrocutie, vechtpartijen, het herinrichten van hotelkamers, diverse auto-ongelukken en het ‘per ongeluk’ neerslaan van een groupie bij het afslaan met een golfclub. Dus No Regrets zou ik zeggen.
Ondertussen is er ook nog muziek gemaakt. Over de KISSplaten kunnen we kort zijn: voor de fans leuk, maar de eeuwigheidswaarde ontbreekt. KISS zet nog wel het Disco-label Casablanca op de kaart, door als eerste band te tekenen. Later wordt ook KISS, door de wens van labeleigenaar Neil Bogart, aangezet om met een discoplaat te komen. Dat wordt Dynasty, dat eigenlijk geproduceerd zou worden door (ja! ja!) Giorgio Morodor. Maar de echt leuke plaat is al een jaar eerder gemaakt. Er is wederom een commerciële scam bedacht, het uitbrengen van vier soloplaten. Ik heb ze alle 4 (ik heb eigenlijk alles van KISS tot 1985 moet ik bekennen) en er is maar één die ik ben blijven draaien. De soloplaat van Ace bevat namelijk een geleende track van glamrockers Hello, het heerlijke ‘New York Groove’. Niks beschrijft beter het ego, the groove en het leven van The Spaceman Paul ‘Ace’ Frehley.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=kTxju999pA4&w=420&h=315]
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol 5 →
Black Lips botsen met Kiss in München →
Giorgiobio deel 2: van soft porno naar soft disco →
5 Responses to This is Ace!