Avonturen in LA, pt 3: het Burgerama festival
De Zuid-Californische jeugd stroomt massaal toe naar het festivalterrein, dat zich bevindt temidden van een enorm en doods, zonovergoten en superclean bedrijvenpark in Santa Ana, zo’n 50 minuten zuidwaarts Amtrakken vanuit LA. Op vrijdag is het even schrikken want dan is er een pre-party en wat bij binnenkomst meteen opvalt is het grote aantal pubertjes, en dan ook nog eens voornamelijk meisjes, en dan ook nog eens vooral van Latijns-Amerikaans/Mexicaanse bloed (wat wil je ook, met meer dan 40% van de bevolking van deze afkomst). Zodoende is de prominentste festival-kleurtoon op vrijdag het langharige, glanzende zwart der latina’s.
Okay, niet helemaal representatief deze Burger-tutjes…
Preparty of niet, er spelen al meteen toffe bands. Neem het mij verder totaal onbekende trio POOKIE AND THE POODELZ, een funband uit Oakland. Op een maffe, geaffecteerde manier spelen ze zeer aanstekelijke, korte, punkpoppy liedjes a la No Bunny (met wie ze ook bevriend schijnen te zijn). Tot onze verbazing staan deze zelfde gasten later op de avond nogmaals op het podium, maar dan hebben ze de instrumenten verwisseld en heten ze CUMSTAIN. Minstens zo goed, minstens zo leip, minstens zo aanstekelijk.
Pookie and the Poodelz
Een andere opvallende verschijning zijn The SLOTHS. Dit zijn veteranen in de ware zin des woords, want ze debuteerden al in de jaren 60 van de vorige eeuw ! Ooit in 1965 maakten ze het singletje Makin’ Love, dat destijds in een zeer beperkte oplage verscheen en snel in de vergetelheid raakte. Gerechtigheid kwam er in de jaren 80 toen het nummer terecht kwam op deel 4 van de spraakmakende Back From The Grave garage-verzamel-serie. Sindsdien is het plaatje zeer gezocht, The Gories coverden het en een gaaf origineel exemplaar doet thans ongeveer slechts 6500 dollar op E-bay! ‘That fucked our brains out’ vertelt de zanger ter verklaring van het heroprichten van de band. Live is het drie keer niks (inclusief rekwisietenkoffertje!) maar het laatste nummer Makin’ Love maakt alles goed!
Het alcoholvak is meer voor volwassenen…
Gaan we door naar de zaterdag. Ook nu overheerst de (iets oudere) jeugd. Ja, want dat is toch een groot verschil met het oude Europa, waar de gemiddelde leeftijd op festivals volgens mij al gauw een jaartje of 15 hoger ligt en waar het beginnend grijs soms de boventoon voert. De meeste 40+ers die je op Burgerama ziet rondlopen zijn dan ook óf leden van bands, óf zwaarlijvige security-boys óf gewoon bezoekers uit de oude wereld met een ernstig Peter Pan-syndroom (of misschien zelfs wel met een Rob de Nijs-complex).
Burgerama-op-volle–toeren kent drie podia (een kleine en een middelgrote binnen, een grote buiten). Elke band speelt een half uur, kwartiertje pauze en dan de volgende band. En dat dus non-stop en op drie podia tegelijkertijd, alles gaat in een razend tempo. Je moet goed opletten dus, ook omdat er geen app van is ofzo, en acts worden nauwelijks aan- of afgekondigd of geïntroduceerd, je moet het zelf maar uitzoeken.
Heet en druk man, en bijna geen schaduw…
Curieus: vanwege het jeugdige publiek en gezien de tamelijk strikte USA-wetten omtrent het nuttigen van alcohol in het openbaar, heeft men de ruimte voor het grote buitenpodium in drie vakken ingedeeld. Het middenvak kan iedereen zo inlopen, In de twee zijvakken kun je alcohol kopen en drinken. Maar om daar binnen te komen moet je eerst apart een polsbandje halen en die krijg je pas weer als je je ID toont om te bewijzen dat je oud genoeg bent (een Hollands NS-abonnement voldoet hier ook, is de ervaring (“are you guys from Iowa?,’ vraagt de security-guy laconiek).
Jacco
Altijd leuk om te checken hoe onze jongens in den vreemde het doen. JACCO GARDNER + band zijn de enigen op het festival die met een akoestische gitaar op het podium staan. Ook lijkt bij hen iedere vorm van rock n roll rebellie of dwarsigheid te ontbreken, iets wat bij Amerikaanse bands juist weer bijna een vanzelfsprekendheid is. Zou dat dan typisch Hollands zijn, dat brave? Kan zijn, en misschien is dat juist weer wat Amerikanen er weer zo in aantrekt. De vijfmansband brengt een goed doorwrochte set vol puike liedjes en aardig wat nieuwe nummers, minder dromerig dan voorheen, met immer fraaie koortjes en zorgvuldig gemusiceerd. Overigens, de Amerikanen die we spraken klagen er wel over dat ze er niets van snappen dat Jacco met zijn nieuwe album Hypnophobia wegtrekt van zijn label Trouble in Mind en zijn heil zoekt bij Polyvinyl. Vinden ze een stomme zet, Trouble in Mind is een geliefd label!
Een band die momenteel live duidelijk aan klasse inboet, zijn THEE OH SEES. Een jaar of twee, drie terug waren zij nog met gemak de beste band op aarde, en hun platen bewijzen dat ze dat predicaat nog steeds verdienen. Maar Jezus zeg, zoals ook al bleek tijdens hun Melkweg-show eind 2014 is deze band druk bezig zich live flink te vergalopperen . Het lijkt wel of termen als ‘nuance’ ‘contrast ’en “gas terug” plotseling vieze woorden zijn geworden in de mond van John Dwyer. In een soort van hard-rock a gogo show wordt alles er in hoog tempo doorheen gejast. Thee Oh Sees hebben nu behalve nieuwe bassist Timothy Hellman ook nieuwe vazallen in de gelederen in de vorm van twee (nieuwe) drummers. Zoals wel vaker het geval is bij bands met twee drummers (Dirtbombs, Glitter Band, The Fall eventjes, en eh….) ziet dat er visueel tof uit, maar zolang er voornamelijk dezelfde partijtjes gespeeld worden levert dat muzikaal niks extra’s op. Nee, ik zeg het eerlijk, persoonlijk kom ik maar niet over dat pijnlijke gemis heen van die ooit fantastische inbreng van die ooit zo geliefde characters Petey, Mike en Bridget.
Ook kun je je afvragen in hoeverre Le Guess Who MayDay nou wel zo slim geweest is om hen zo tamelijk gemakzuchtig (in 2013 concert van het jaar, dus terugvragen dan maar die hap…) tot headliner te bombarderen voor de komende mei-versie. Volgens mijn gaan ik vroegtijdig naar huis dan…
Hey Mike!
Speaking of the devil, geinig was het om tijdens een optreden van SARAH BETHE NELSON ex-Oh See MIKE SHOUN achter de trommels te ontwaren. Sarah is een soort van singer-songwriter, haar band speelt een traditioneel soort van roots rock. Best wel aardig natuurlijk maar tegelijkertijd weinig opzienbarend en een beetje arm aan uitstraling. En onze Mike dan…. welk een gruwelijk contrast vormt dit bandje toch met de wereldband waar hij voorheen in speelde! En hm, ontwaar ik daar niet wat onverwerkt verdriet in die teneergeslagen blik van hem?
Een andere bekendheid die we achter de drums aantreffen is J. MASCIS. In 2006 richtte hij met wat vrienden het stoner metal bandje WITCH op, waarin hij zich kon uitleven als drummer. J was immers ooit als drummer begonnen in zijn eerste bandje DEEP WOUND. Op Burgerama trommelt hij er flink op los. Wel met witte handschoentjes aan want korte tijd later moet hij op het andere podium nog een solo-performance doen…
De ‘internationale buzz-band’ van dit moment schijnt het Londonse trio HAPPYNESS te zijn (staan binnenkort ook op Down The Rabbit Hole, las ik). Op Burgerama staan ze gewoon in het kleine zaaltje. Na eerst een paar aardige rock-nummers gespeeld te hebben gaat het roer halverwege overtuigend om en volgen er een paar fraaie (piano-)ballads. Rockers die zich van hun gevoelige kant laten zien, dat geeft over het algemeen wel een goed resultaat… zoals ook hier dus.
Abigails
Een goeie, echt overtuigende band vind ik THE ABIGAILS. Onder aanvoering van zanger en ex-Growler Warren Thomas brengen ze een bak vol wankele Cali-desert-blues, ofwel net iets te zonnige dicht-bij-de-afgrond-liedjes, ook wel “satanic outlaw-country” genoemd, waarbij Lee Hazlewood nooit ver weg is en waar alle liedjes op elkaar lijken en toch ook weer niet. Die Warren is wel een zuiplap, al bier slurpend zwalkt hij over het podium en aan zijn uitpuilende pens te zien maakt hij er een gezellige levensstijl van ook. Check hun albums op Burger Records: Songs of Love and Despair (2012) en Tundra (2014).
Niet onvermeld mag GIRL BAND blijven, die net hun USA-tour afsluiten. Deze Ierse K-zaag favorieten blijken flinke stappen voorwaarts gemaakt te hebben met hun nog immer snoeiharde, compromisloze muziek. Verschil is dat het nu allemaal wat strakker en overuigender in elkaar zit en de techno invloeden lijken de beats steeds meer te gaan domineren. Het is nu zaak dat die fucking debuutplaat eens snel uitkomt en wie weet pakt dat dusdanig goed uit dat we met hen dan eindelijk de waardige opvolgers van The Fall in huis blijken te hebben.
Ook interessante zijn TOMORROW’S TULIPS. Ondanks hun domme naam maken ze best wel indruk met een soort low-tempo shoegaze, een soort vertraagde Jesus and Mary Chain / Spaceman 3 met een monotonie die op den duur verslavend werkt. De drie boys hebben identieke sluikgeblondeerde kapseltjes, zodat ze voor mijn part zomaar als de nieuwe Police door het leven mogen.
Ouwe lullen zijn er ook te zien want de GANG OF FOUR geven een niet eens zo gek concert met veel oude successen erin gebreid(‘To Hell With Poverty,! met het historische We get drunk on cheap wine’). Ze komen in ieder geval gedreven en gretig over met een sound die niks veranderd is in vergelijking met een jaar of 37 (!) geleden. Gitarist Andy Gill is het enige overgebeleven oer-lid en gaandweg vraag je je steeds meer af of hij nou bezig is met een heilige missie of gewoon niks anders kan en die poen nodig heeft?
Over het hek meegluurders
Okay, nu even positief eindigen:
Op de zaterdag is WEEZER aangetrokken als hoofdact. Als het festivalterrein direct na afloop van hun optreden leegstroomt dan weet je dat het festival deze publieksmagneet nodig had om de zaak vol te krijgen. En dat is ook meteen kritiek op Burgerama: men laat wel erg veel mensen naar binnen, het is gewoon volplempen geblazen. Soms staat de zaak chronisch vast in de gangen, best wel scary (gek genoeg is het alleen in de kleine zaal relatief rustig). En dat de bierprijzen zo hoog zijn (minimaal 7 dollar voor een beker, tenzij je genoegen met een Amerikaanse literknaller) is vast weer bedoeld om bands als Weezer te kunnen bekostigen… Daarnaast is het als West-Europeaan gewoon wennen geblazen aan het feit dat het buiten snoeiheet en zonder schaduw is terwijl binnen de airco’s loeien, welbeschouwd een aanslag op je gezondheid. En oh ja: we betaalden 30 dollar extra voor een VIP-kaart maar het enige extra’s blijkt te bestaan uit een zakje Burger-afval te weten een paar stickers, buttons, een postertje, een dom T-shirtje en een cassette die ik toch niet draai. Kat in de zak? Hm..
Wordt vervolgd, geloof ik.
Pingback: Kabam! Burger Records hard ten val. Who’s next? - DeKettingzaag