Bitterzoete Oh Sees

Thee Oh Sees, valt daar nog iets zinnigs over te melden? Terwijl ik in de Sprinter op weg naar Bitterzoet verveeld de stations aftel, vraag ik me af hoe vaak ik die lui nou al niet live heb zien spelen? Na zeven stations weet ik het precies: precies zeven keer!

In een ver verleden kon een knulletje als ik nog moeiteloos de namen opdreunen van alle bandleden van vele tientallen bands. Avondenlang naar platenhoezen staren gaf zo zijn resultaat. Maar met de huidige vluchtigheid, de MP3-manie en de algemene hoezeloosheid schiet dat er flink bij in de laatste jaren. Thee Oh Sees daarentegen zijn daarop een grote uitzondering: John Dwyer, Brigid Dawson, Petey Dammit en Mike Shoun zijn de klinkende namen van de stripfiguren van vanavond. Ach, ach, wie kent ze niet!?

Hun optreden van twee maanden terug in De Helling -tijdens Le Guess Who Mayday op 18 mei- wordt nu al her en der in de media (en zelfs op de website van Bitterzoet / Paradiso) tot ‘legendarisch’ verklaard. Nou van mij mogen ze. Maar ik zal je vertellen dat hun optreden van een dag daarvoor in Eindhoven OOK legendarisch was. Maar ja, daar waren dan geen media aanwezig, dus dat telt dan blijkbaar niet mee. Luie journalisten die de Randstad niet uitkomen, het is al jarenlang een plaag. We zullen ermee moeten zien te leren leven…

Hey jongens, daar heb je onze Johnny weer met zijn glas-in-lood-armpies!

Maar goed…. Binnengekomen in de uitverkochte tent blijkt dat ik mijn verwachtingen qua publiek even flink moet bijstellen: geen über-hippe Lowlands-klaplopers zoals je die zou verwachten bij een nieuwste legende. Wel veel figuren zoals ik: loslopende boeren-chippendales en veel forty somethings. Nee, Jong Nederland laat het duidelijk afweten vanavond

Het mini-zaaltje stroomt dan al snel helemaal vol. Het is er -zoals te verwachten- mudjevol en bloedjeheet. De Rolling Stones verklaarden ooit dat de gillende meisjes die in de 60s vooraan bij hun concerten stonden, dusdanig hysterisch werden dat ze ALLES lieten lopen. Bij Thee Oh Sees blijft het beschaafd vanavond, slechts het ruggezweet gutst discreet onze bilspleten uit.

Op het podium het oude, vertrouwde beeld: John heeft na al die jaren nog steeds hetzelfde grijsbruine T-shirtje, korte broekje en schoenen aan. Of vergis ik me nou en heeft hij wellicht in zijn koffer een paar dozijn identieke setjes liggen? Ook muzikaal gesproken wordt er weinig aan het repertoire gesleuteld eigenlijk. Steeds weer zijn het die vertrouwde Oh Sees psycho-hitjes… Begin ik dan verdorie verzadigd en blasé te raken? Hm… toch blijft het opmerkelijk dat ze hun omvangrijke terugcatalogus nauwelijks aanroeren. Ik zeg: een beetje avontuur en afwisseling kan nooit kwaad.

Mike , Brigid, Petey… (bovenste twee foto’s zijn van Rutger)

Okay, al met al was het een goed optreden, maar zeker geen legendarisch optreden. Dat wil zeggen:voorin de zaal klinkt het als een klok, maar achterin als uit een papieren zak. Beter gezegd: het zaalgeluid haalt het simpelweg niet bij die massieve, ja legendarische wall of sound van De Helling.