Buikjes en beugels op Dauwpop

Het buitenfestivalseizoen is weer geopend en dus is de Kettingzaag uit het vet gehaald om uit dik hout enkele fraaie doodskisten te zagen. Te beginnen in Hellendoorn, waar op hemelvaartsdag de 25^e editie van Dauwpop stond geprogrammeerd. Daar was de Kettingzaag dus nog nooit geweest, op dat Dauwpop. Dat lag niet zozeer aan ons (wij zijn welwillend) als wel aan het beroerde programma vol mislukte songfestival-artiesten als Ilse de Lange, Douwe Bob en Anouk, waarop de Hellendoorners ons wisten te trakteren de afgelopen jaren. Hoewel er ook dit jaar weer veel ondermaatse Nederlandse acts stonden geprogrammeerd was er nu ook aan de fijnproever gedacht met buitenlandse artiesten van enige statuur als Daniel Romano en Shame.

Het festivalterrein van Dauwpop was de eerste positieve verrassing. Als ik ooit een festivalterrein zou mogen ontwerpen zag het er ongeveer zo uit. Één redelijk groot hoofdpodium, een leuke muziekschuur, een fraai open podiumpje en een zogenaamde party-pit in een kuil, op een terrein van nog geen drie voetbalvelden groot. Op een melige karakoaketent na dus geen flauwekul-activiteiten als silent disco’s, schuimdisco’s en klimmuren waar al die andere Nederlandse festivals ons mee proberen te vermaken. Heel goed! Het publiek bestond uit veel tieners en veel veertigers, wat bij mij het vermoeden deed rijzen dat er velen in gezinsverband naar Overijssel waren gegaan. Buikjes en beugels kortom.

De honderden, zo niet duizenden bebeugelde meisjes met blonde staartjes en puisterige knulletjes met capuchons zagen we vooral terug bij Ronnie Flex, Kraantje Pappie, Donnie, Famke Louise en Merol. De mannen met vleespetten en vrouwen met grijze plukjes kwamen we tegen bij ‘nostalgie-acts’ als de Fatal Flowers, Daniel Lohues en zelfs bij George Baker die voor de gelegenheid was komen opdagen om een witte duif de frisse boslucht in te sturen.

Bij Daniel Romano schitterden beide publieksgroepen door afwezigheid (zie foto). En eerlijk gezegd hadden zij gelijk. Wat is er met Daniel aan de hand? Hij heeft een rare theedoek omgeknoopt die zelfs Turkse Wibra-oma’s te lelijk zouden vinden. En hij speelt tegenwoordig een soort doorsnee-gitaarrock, waarbij hij probeert zo lelijk mogelijk te zingen. Zijn klassiekertje Time Forgets verkracht hij op een manier die je doet twijfelen aan de vrijheid van expressie. We moeten concluderen dat onze Canadese held een duikvlucht naar beneden heeft genomen: iedere plaat werd al iets minder en hij probeert zijn creatieve droogte nu te verhullen door zogenaamd nieuwe spannende gedaantes aan te nemen. Daar trappen wij niet in…

Dus gingen we snel door naar onze eigen Wende die gelukkig wel goed bij stem was en die bovendien steeds beter gaat dansen. Ze doet me zowel muzikaal als qua performance steeds meer denken aan Perfume Genius. Een carrière die zich kortom juist in een stijgende lijn bevindt.

De Fatal Flowers daarentegen proberen de draad op te pakken waar zij die in 1991 hebben laten liggen, toen frontman Richard Janssen er plots de brui aangaf. Die Richard Janssen is een beetje de Rene van der Gijp van de Nederlandse muziek: veel talent maar een beroerde mentaliteit waardoor het er nooit helemaal is uitgekomen. Op verzoek van Dauwpop kwam de band weer bij elkaar, waardoor wij getuige waren van het eerste openbare concert van de band sinds bijna dertig jaar. Zowel uiterlijk als muzikaal zijn onze bloemen heel aardig geconserveerd. Prima optreden!

Jong en oud kwam vervolgens samen bij het grote hoofdpodium voor het optreden van de ultieme festivalband, de Kaiser Chiefs. De muzikale fast-food en de Robbie Williams-achtige zanger gingen erin als Thierry’s woord bij corpsballen. Helemaal niets mis mee, die Kaiser Chiefs. De Vlaamse heren van Balthazar zijn dan weer iets te serieus om aan te slaan bij het festivalpubliek. Er werden trombones, violen en nog zowat instrumenten ingezet en dat leidde tot het alweer vierde goede concert van de dag. Die laatste plaat Fever is trouwens ook echt een aanradertje.

Het beste was gereserveerd tot het laatste, namelijk Shame. Onze Engelse knaapjes stonden in de sfeervolle schuur en zorgden ervoor dat voor mijn neus veel buikige vleespetten en overgangsvrouwen begonnen te pogo-en. Zo zorgde Shame ervoor dat menig tiener zich ondertussen buiten kapot stond te schamen om zoveel ouderlijke aanstellerij. Het was kortom tijd huiswaarts te keren.

Afrondend:

De Kettingzaag concludeert hierbij: ook Dauwpop mag er zijn.