Dry Cleaning in Rotown, 2 mei 2022

Met foto’s van Anne-Marie van Rijn, een paar dagen eerder gemaakt in Ekko.

Nee, onoverzichtelijk is het niet in Rotown. Het hele, stijf uitverkochte optreden lang zijn alle ogen en oren gericht op zangeres Florence Shaw. Haar band is zich als het ware aan het wegcijferen voor haar. De drie begeleidende heren, dertigers zo te zien, lijken liever weg te duiken in het halfdonker om daar hun toevlucht te zoeken tot alsmaar repeterende patronen, tot monotonie bijna. Hun muziek klinkt op het eerste gehoor als weinig opzienbarende rockmuziek. Maar juist doordat de band het zo krachtig, stug en ongegeneerd blijft uitventen begin je er gaandeweg de schoonheid van in te zien en ga je er verslingerd aan raken. Knap is dat.

Dry Cleaning is, wie weet dat nou niet, een van de vele nieuwe Britse bands, de een nog spraakmakender dan de ander. Met schijnbaar gemak veroveren ze de internationale popwereld, ook al hebben ze, zoals in het geval van Dry Cleaning, met ‘New Long Leg’ (uit 2021) slechts één volwaardige plaat onder hun riem. De behoefte aan nieuwe geluiden in een nieuwe lente, aan nieuwe inzichten in een nieuwe tijd, is groot zo lijkt het wel. Acts die zich nog maar amper hebben bewezen hoeven maar voorzichtigjes aan de deur te kloppen om al in een vroeg stadium hartstochtelijk te worden omhelsd. Onwillekeurig vraag je je af, waar het is toch de deugd van het aloude ploeteren gebleven?

Dit soort overpeinzingen doen echter niets af aan de superioriteit van Dry Cleaning. En dat heeft weer alles te maken met de klasse van zangeres Shaw. Haar ‘deadpan delivery,’ oftewel haar onderkoelde praatzang (in de Britse media’s wordt steevast over ‘Sprechgesang’ gerept, dat vinden ze denk ik interessanter klinken) is op zichzelf al niet bepaald alledaags. Gebruik makend van de aloude cut-up techniek komen haar teksten bovendien over als een verzameling aaneen geplakte one-liners. Van maffe observaties, van dingetjes waar ze zoal op straat tegenaan loopt (‘christmas tree recycling point’) of die ze wellicht achter zich in de bus heeft opgevangen (‘I’ve been thinking of eating that hot dog for hours’). Als een soort Britse Paulien Cornelisse lijkt Florence Shaw zo een zesde zintuig te hebben voor allerhande taalcuriositeiten met dat verschil dat Shaw geen goedverkopende doch uiterst flauwe boekjes-voor-onder-de-kerstboom uitkakt maar er goeie rockteksten van weet te brouwen, compleet met de handigheid om verschillende sferen recht tegenover elkaar te zetten (‘juxtaposition’ in goed Engels) waardoor er een vervreemdend contrasteffect ontstaat. En wat dacht je wat, het wèrkt als een idioot!

Een beetje vreemde tante is Florence Shaw wel. Gehuld in een soort Sherlock Holmes ruitjesjas-achtige creatie staat ze in Rotown vooral weird te wezen. Met stuurse blikken en alsmaar wegdraaiende ogen lijkt ze een aanleg voor psychoses te veinzen. Met haar lange sluikhaar doet ze soms denken aan Sissy Spacek in ‘Carrie’ wanneer die een emmer varkensbloed over zich heen gestort krijgt. Creepy! Maar gaandeweg het concert laat ze die houding varen en krijgen we een meer ontspannen en goedlachse Florence te zien. Dan zijn band en publiek al lang en breed vriendjes geworden, helemaal zoals het hoort in de showbiz.

Dan valt ook op dat de ‘postpunk-’invoeden er af en toe duimendik bovenop liggen. We hebben het dan over muziek van 40 jaar oud die de boventoon voert: flarden van The Fall, PIL, Magazine, Suzie & The Banshees, Sonic Youth… Verder willen de voetjes in Rotown maar nauwelijks van de vloer komen, Dry Cleaning blijkt meer een band om aandachtig naar te luisteren dan om onstuimig bij rond te hopsen, want tja, dat krijg je nou van al die ingetogen praatzang. Een beetje zorgwekkend voor de band lijkt me tenslotte dat hun 2018-single ‘Magic of Meghan’ bij het publiek veruit de meeste geestdrift losmaakt. Een tweede album zal dan ook moeten uitwijzen hoe het gesteld is met hun veerkracht en of deze band here to stay is.