Glimmende pareltjes te midden van Bredase kakofonie

Man, man, dat was me weer eens een klassieke rock ‘n’ roll party, gisteren in Breda. Het Surf & Turf festival werd daar gehouden, op een stadsstrandje op een industrieterrein achter het station, gewoon bij Sexclub Reeperbahn en dan linksaf. Terwijl de koperen ploert inbeukt op het rijkelijk getatoeëerde publiek, dribbelen wij heen en weer van podium 1 naar podium 2. Want in een nauwelijks bij te houden tempo en strak op schema spelen daar tussen 13.00 en 23.00 uur welgeteld 11 bands. Omdat de deejays ook nog eens non-stop toffe platen erdoorheen staan te jassen (ook tijdens de live-acts!), kun je wel spreken van een kermisachtige kakofonie, waarbij alleen de DIXI-wc’s je nog enigszins rust gunnen. Maar ja, na een half minuutje heb je het daar ook wel weer gezien (smiley).

De organisatoren van Surf & Turf verdienen deze week de Kettingzaag Pluim van de Maand. Zij zijn erin geslaagd om met ongetwijfeld beperkte middelen een boeiend en stijlvast programma bijeen te smeden, waarin genres als garage, trash, psych, punk en indie-pop om voorrang dringen. Wat zeg ik? Als in Primavera, Barcelona een hoek van het festivalterrein was ingeruimd voor een programma als dit dan hadden we een hele stoot aan quasi-interessante mega-acts mooi links kunnen laten liggen.

Las Robertas, toen het bord er nog hing…

Grootste verassingen van Surf & Turf zijn LAS ROBERTAS uit Costa Rica en SURF CURSE uit het land van Trump. Beide bands blinken uit in het leggen van mooie zangmelodieën, bovenop bedjes van gitaargruis. The Robertas, de zangeres-gitariste ziet er vandaag helemaal vintage 70s uit, een beetje als Tika, de dochter uit Tita Tovenaar, compleet met lullig jaren 70-glittersterretje onder haar oog geplakt. Ze staan heerlijk zichzelf te wezen en weten gaandeweg steeds meer te overtuigen, zeker als ‘Anemone,’ het prijsnummer van The Brian Jonestown Massacre voorbij komt en een broeierige Latijns-Amerikaanse bewerking ondergaat. Si, het is soms van een My Bloody Valentine-achtige schoonheid bij hen. Een mede-zager roeptoetert in mijn oor dat ik deze band al eens eerder heb gezien, een jaar of zes geleden in Spanje, maar daar kan ik me verdorie niets meer van herinneren zeg.

De vloek van Surf Curse. Let ook eens op de gefiguurzaagde vleermuizen aan de podiumpalen. Brrr scary!

Over SURF CURSE wou ik ook nog iets schrijven maar ik weet niet meer wat…. Je mot ze in ieder geval wel gaan bekijken als je de kans krijgt, al is het alleen maar vanwege de totale devotie die de gitariste aan de dag legt. Zij riedelt daarbij de ene mooie lick na de andere uit haar gitaarvingers. Je begrijpt wel, wij hingen aan haar lippen… Surf Curse could be the band that is playing at your prom, if the prom queen was covered in pigs blood and killing every one inside… Ondertussen sloopt het publiek een bord van het podium en dat wordt vervolgens handig ingezet als surfboard. Neezeker, nergens wordt het begrip crowdsurfing zo letterlijk genomen als daar in de Bredase zon..

Even later…

Eervolle vermeldingen zijn er nog voor HAXXAN uit Tel Aviv met bij vlagen hele fraaie liedjes. Ook het totaal geflipte Argentijnse onderdeurtje ROLANDO BRUNO mag niet onvermeld blijven. Cumbia Trash heet zijn zelfgeschapen stijlfiguur, waarbij hij het traditionele Peruvaanse levenslied door de one-man-bandmangel haalt. Om de party-vibe kan niemand heen en tegelijkertijd ligt de ironie er moddervet bovenop want met een permanent dik aangezette glimlach lijkt hij de hele boel in de maling te willen nemen, zijn gitzwart glimmende haren en bakkebaarden zorgvuldig gekamd. Haha, wat een innemende oplichter is dit!

Rolando Bruno