La Luz in Ekko, 20 sep 2016
Per ongeluk sprak ik laatst een theaterfiguur en die begon flink af te geven op het publiek dat je ‘overal’ tegenkomt. Altijd maar weer die eeuwige staande ovaties na afloop, vloekte hij. Op zo’n manier weet je verdomme niet meer wanneer ze het nou wel of niet menen. Hij maakt het mee dat mensen gedurende een heel optreden verveeld naar hun smartphone zitten te staren en na afloop dan toch doodleuk een donderend applaus ten beste geven. Hypocrisie!
Het meidenpopsurfbandje La Luz zag je gisteren in Ekko met hetzelfde verschijnsel worstelen. Applaus en geroep om een toegift na afloop…twijfel of ze nog een nummer zouden spelen.. nog wat geroep….twee leden die al aanstalten maken zich terug te trekken in de kleedkamer.. wel of niet een toegift? .. discussie….uiteindelijk toch maar niet… .
Maar zie, na afloop wordt de merchtable beschaafd bestormd door volk wat méér wil. Kennelijk was het enthousiasme welgemeend vanavond. Typisch gevalletje van verkeerde geestdriftsinschatting dus, dunkt mij. Een toegift was bij nader inzien zeer op zijn plek geweest. Dat krijg je ervan.
Misschien dat die verwarring met hun korte rokjes te maken heeft, want die mooie beentjes van de dames leiden alleen maar af. Sexy en popmuziek, ik vind het een combinatie van niks. Ik bedoel, ga dan in je blote reet staan! Dan ga ik wel bier halen, ja?
Net als de Ronettes hebben minimaal drie van de La Luz-dames Cherokee-bloed door hun ad’ren stromen, schat ik in. Native American girls is what we get. Ugh! ‘Hi, we’re La Luz and we’re from California,’ kondigt frontvrouwe Shana Cleveland de band aan. Een plaatje dat klopt natuurlijk want surf komt nou eenmaal uit Californië, en langpotige beachbabes die huppelen daar daar bij miljoenen rond. Een dwangmatige hang naar authenticiteit is dat van Shana waarschijnlijk, want wat ze er niet bij vertelt is dat de band al jaren vanuit het mistige Seattle opereert en pas enkele maanden geleden naar LA verhuisd is! En ik kan het weten want ik heb hun fb-pagina geliket en kreeg zodoende alle berichtjes omtrent die op handen zijnde verhuizing om mijn oren geslingerd.
Maar de muziek van La Luz is best oké hoor. Vooral de rustige nummers mogen er wezen. Op een waterbed van een heerlijke, zacht kabbelende swing legt Shana haar zomerse surflicks neer. ‘De vrouwelijke Allah-las’ merkt iemand achter me op. “Surf noir,’ noemen ze het zelf en van mij mogen ze. In de wat meer onstuimige nummers komen de beperkingen van het genre echter snel in zicht, want een tot het bot afgekloven genre is surf hoe dan ook. De vocalen zijn niet Shana’s sterkste punt, want zij moge dan moeders mooiste zijn, haar wat awkward verschijning lijkt haar stem in een verkillende greep te houden. Bij wijze van contrast staat rechts van haar nieuwe bassiste Lena heerlijk zichzelf te zijn. Links van haar toetseniste/ percussioniste/ zangeres Alice die à la Bart Ramselaar bekwaam de gaatjes vult die vallen. Maar hmm, zou zij wel iets met surf hebben of puur vanwege haar conservatoriumachtergrond bij de band gehaald zijn?
En fin. Vanwege hun jeugdige verschijning, hun hippe connecties (Ty Segall produceerde) en hun hippe label (Hardly Art) verkeren de dames in de luxe positie om uit de buurt te blijven van back-to-the-60s-festijnen. Wat je krijgt is een verantwoord en prettig in het gehoor liggend geluid van een prettig ogende band, dusdanig dat je je er geen buil aan kan vallen. Van mij krijgen ze een staande ovatie met een knipoog. Je moet zelf maar uitzoeken wat dat waard is.
(pics by FP)
Comments
Related Posts
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
Bam, daar gaat het deurtje van het Tramhaus dicht →
Vreemde vogels bij Florist in Ekko →
