Laatste keer bier op plafond Tivoli
Je hoeft geen antropoloog te zijn om vast te kunnen stellen dat de gemiddelde Limburger gebukt gaat onder een fiks minderwaardigheidscomplex. De provincie telt op geen enkele manier echt mee in de grotemensenwereld, heeft bijna geen BVO’s meer en hangt er zelfs letterlijk een beetje bij. Boven de rivieren doen “de Hollanders” ook nog eens ronduit lacherig over het taaltje waar de Limburger zo trots op zijn. De zuiderling voelt zich, kortom, buiten zijn grondgebied nooit serieus genomen.
Een grote gemene buitenwereld vergroot natuurlijk de onderlinge verbintenis, die het Limburgse volk cultiveert met lokale rituelen en tradities als carnaval, processies, fanfares, enzovoort. Al bijna dertig jaar behoort ook de Noord-Limburgse band Rowwen Hèze tot het canon van alles dat Limburg definieert. Maar in tegenstelling tot andere cultuuruitingen uit de zuidelijkste der provincies nemen grote groepen niet-Limburgers de muziek van deze band wel serieus. Daarmee draagt de band ontegenzeggelijk bij aan het gevoel van eigenwaarde en daarmee de emancipatie van de zuidelijke Nederlander. Dat feit alleen al maakt de band niet minder dan fenomenaal.
Limburg boppe!
Maar dat is natuurlijk niet alles. De mengeling van hoempamuziek, zydeco, polka en americana die de band over het voetlicht brengt is aanstekelijk en wakkert feest- en danslust aan. Als de band in Tivoli speelt wagen mijn levensgezel en ik daarom steevast de tocht naar de Oudegracht. Net als al die andere keren werden wij gisteravond niet teleurgesteld.
Jacques “Koningslied” Poels en kornuiten
Wat ons als eerste opviel was dat het publiek deze keer niet alleen bestond uit Utrechtse Limburgers van verschillende generaties, die het concert doorgaans – gehuld in bandshirtjes – in familieverband bezoeken. Dit keer waren er ook opvallend veel jongeren en wij merkten op dat het fenomeen “hipster” inmiddels is doorgedrongen in de zuidelijkste regionen van het land. Wij troffen namelijk diverse jongeren van verschillende leeftijden aan met nauwsluitende broekjes, gekamde haartjes, baard en bijpassende moeilijke bril. Wij gingen er vlakbij in de buurt staan en stelden vast dat zij inderdaad over de zuidelijke tongval beschikten. Opmerkelijk.
Voordat de band het podium betrad, werd de zaal lekker opgewarmd door een deejay die goed op de hoogte is van de smaak van de Limburger. Hij wisselde texmex plaatjes af met gezellige schlagers, die vooral bij bezoekers op leeftijd in de smaak vielen en met overgave werden meegezongen. De stemming zat er dus al in nog voor de band één noot had gespeeld. Het zal de lezer dan ook niet verrassen dat het publiek zichzelf al na de eerste twee maten van het openingsnummer trakteerde op die traditionele “bierdouche” die onlosmakelijk verbonden is met concerten van de band uit America.
Fanfare
Het optreden van gisteravond was het laatste dat de band zou geven in het oude Tivoli. Zanger Jacques Poels, die vorig jaar nog zijn provincie mocht vertegenwoordigen bij het componeren van het zgn. Koningslied, besteedde daar tussen de nummers door uitgebreid aandacht aan. Dat maakte het concert natuurlijk extraspeciaal. Emoties lagen aan de oppervlakte. Tranen vloeiden daardoor makkelijk bij gevoelige nummers als Ien Minuut, waarin multi-instrumentalist Tren van Eckevort zijn trekzak extra melancholisch liet huilen. Net zo makkelijk gaf het publiek zich over aan de vrolijke uitbundigheid van nummers als Bestel mar, De lamp ging oet, en Loep nar d’n tap toe (anders is de tap toe). Bier, handen, voeten en hele personen gingen moeiteloos de lucht in.
Rowwen Hèze beschikt over een heel arsenaal limboklassiekers die stuk voor stuk langskwamen. De band waakt er al jaren voor dat ze haar eigen traditionals kapotspeelt door ze soms in een ander arrangementje te gieten. Zo gaf de band het filosofisch standaardwerk ’n Man, ’n vrouw (en unne groete pot beer) gisteren een rocksteady-uitvoering door het te combineren met Eric Donaldson’s Cherry Oh Baby. Niets minder dan een trouvaille van nieuwe bassist Wladimir Geels!
Darkroom is er niks bij
Een gesubsidieerde zaal als Tivoli heeft een band als Rowwen Hèze graag te gast. De Limburger kijkt namelijk niet op een biertje meer of minder. Wachttijden bij de tap liepen op tot twintig minuten en dat terwijl alle bierpompen in het pand volcontinu in werking waren. De Limburgse band en dito bezoekers staan zonder twijfel garant voor een fiks deel van Tivoli’s jaaromzet kwa bier. Dat betekent dat we Rowwen Hèze zekers te weten opnieuw zullen kunnen begroeten in een van de nieuwe zalen aan de Vredenburgkade. Een geruststellende gedachte voor iedereen die, net als ik, de zuidelijke staat van Nederland en al zijn inwoners een warm hart toedraagt.
Comments
Related Posts
Nee maar, nog meer ouwe Tivoli-affiches! (part 2) →
De vergeten pracht van ouwe Tivoli-posters (part 1) →
Is Rosanne Cash wel bij machte tot ontroeren? →
