Op stap met Lee Fields and the Expressions
In Amerika is soul al zeker 40 jaar zo dood als een pier, maar Europeanen kunnen er maar geen genoeg van krijgen. Vandaar dat slimme Amerikaanse platenjongens afzakken naar de plattelandsgemeenschappen aldaar met als doel om authentieke soulnegers op te snorren, een beetje zoals Nederlanders ook Franse dorpsmarktjes afstruinen op zoek naar die ene vintage lit-jumeaux of zoiets. Rond zo’n opgespoorde neger wordt dan rap een band opgetuigd, vrijwel altijd bestaand uit gladde conservatoriumgasten. Iets wat puur uit nood geboren is want er is verder geen neger meer te vinden die nog authentieke soul speelt natuurlijk.
Na een – bij voorbaat goed ontvangen- plaat opgenomen te hebben in de Daptone-studio in Brooklyn (het uitgevallen haar van Amy Winehouse hangt daar ingelijst aan de muur) volgt de onvermijdelijke Europese tournee. Alles wordt dan voor je geregeld, inclusief een paar flitsende showkostuums. En voordat je het goed en wel in de gaten hebt vind je jezelf terug in een anonieme Europese hotelkamer. Terwijl die slicke bandleden van jou de hort op zijn en museum na museum bezoeken lig jij daar voor je uit te staren, vergeefs op zoek naar Amerikaanse zenders op TV, terwijl die verrekte medicijnen veel te snel aan het opraken zijn.
Na een land of zeven bezocht te hebben staat er op Dag Acht opnieuw een busje voor je klaar, dit keer bij een fijn Amerikaans aandoend vliegveld dat de rare naam Schiphol draagt. Je bent nog maar amper ingestapt of vermoeid begin je al weg te soezen. Maar damn, een half uurtje later wordt je alweer wakker gepord door die tourmanager-met-dat-gekke-accent. Het blijkt dat je al aangekomen bent bij de juke joint van vanavond, een stadje verderop. Wel een grote en erg betonnen juke joint, overigens zeg. Hoe heet het hier? You-trackt? Okay…
Vijf security-guys, twaalf automatische deuren en zestien roltrappen verder blijkt daar ineens het trappetje naar het podium te zijn: Pandora heet het hier. En daar sta je dan als 65-jarige. Voor een voor 99,9% uit blanken bestaand publiek dat maar liefst twenty euro voor jou heeft neergeteld. Je hebt je knaloranje broek maar weer eens aangetrokken, je er totaal niet van bewust zijnd dat dát de reden is dat die Nederlanders zo raar staan te gniffelen. Pas achteraf hoor je hoe het zit: ze vinden dat grappig omdat ze zogenaamd denken dat jij wellicht als domme toerist de Amsterdamse Koningsdag bent misgelopen. Nou ja zeg!
Een voorprogramma is er niet bij vanavond, dat schijnt kostentechnisch teveel gevraagd te zijn voor deze met mega-tekorten kampende juke joint. Dus meteen om 20.30 uur vol aan de bak. Aan jou de ondankbare taak om dat duffe Eerste Pinksterdagpubliek in een feeststemming te krijgen. Het gaat je wonderwel goed af, sterker nog: jouw oproepen om mee te klappen, te zwaaien en te joelen krijgen gaandeweg Peter Koelewijn-achtige proporties (alleen het ‘hey-babbariba” laat je wijselijk achterwege). Dat de muziek daar flink te lijden heeft deert je voor geen meter, in the good ol’ days was het tenslotte overal party.
Je weet ook wel: de goede toehoorder en de fijnproever horen tussen jouw gebedel tot publieksparticipatie door, wel degelijk je talenten doorklinken. Je bent dan wel geen Charles Bradley, maar je stem en performance mogen er best wezen. Op zijn best roep je associaties op met James Brown the Godfather, je bijnaam is niet voor niets ‘Little JB.’ Oh man, vroeger in North Carolina wond je er nog menig lokale cutie pie mee om de vingers. En met de ogen dicht is dat begeleidingsbandje van je ook best te pruimen. Ja, op de beste momenten mogen die toeschouwers van je zich wanen in het Apollo theatre op 125th Street.
Na afloop van het concert volgt dan de onvermijdelijke signeersessie, ouderwets handtekeningen zetten op albumnhoezen. Maar hey, tegenwoordig is dat niet meer op cd’s maar op LP’s, can you believe it? In het busje naar het hotel in Brussel gaat de tourmanager alwéér naast je zitten en begint te vertellen over de business in Holland. Weet je Lee, een logische vervolgstap is dat je over een paar maanden bij North Sea Jazz staat, in een havenstadje genaamd Rotterdam. Je moet het spelletje daar een beetje meespelen, legt hij uit. De nationale omroep daar volgt met hun camera’s namelijk obsessief elk van de dertien aanwezige negers, terwijl 10.000 aartslelijke en netwerkende blanke ambtenaren zorgvuldig buiten beeld gehouden worden. This is Europe, begrijp je wat ik bedoel, Lee?, vraagt hij indringend. Je moet gewoon meehelpen een illusie in stand te houden, begrijp je dat, Lee? De illusie dat negers toffe gasten zijn en dat jazz en soul springlevend zijn, begrijp je wel? Oh ja, en ook heel nederig verbazing veinzen als ze voor je beginnen te klappen, Lee, dat doet het goed daar. En vooral ook veel en brééduit lachen, Lee! …. Lee? Lee? …Maar jammer voor hem, jij ligt alweer weg te soezen, dromend van een lekkere pot Memphis stew bij grandma thuis. Zzzz…..
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
