Lowlands 2012. De recensie

Om maar meteen de belangrijkste vraag te beantwoorden: ja, het was heet, heel heet. En dat was eigenlijk wel zo fijn. De koperen ploert rekende meedogenloos af met het normaliter al te uitgelaten carnavalspubliek, het melige straattheater, de flauwe grappen en grollen en al het overbodige extatische gejoel om niets. Wat overbleef was een heerlijk loom publiek dat deed wat een festivalpubliek behoort te doen; al dan niet geconcentreerd naar de muziek luisteren, wellicht vergezeld door een enkel danspasje of een keertje wiebelen met het hoofd. En er viel veel spannends te beluisteren dit jaar. Want zo zouteloos als Lowlands 2011 in muzikaal opzicht was, zo verfrissend was Lowlands 2012.

Pak het aantekeningenschriftje er maar bij en noteer daar maar in de namen Howler, FIDLAR en Alt-J. Drie fijne nieuwe bands waarvan we meer gaan horen, wat ik u brom. Howler heeft wat van de Strokes anno 2001; opwindende gitaarmuziek met sexy zanger, FIDLAR staat voor Fuck it Dog, Life is a Risk. Ze deden mij nog het meest denken aan Rancid, hoewel iemand het ook een Weezer on Speed noemde. Alt-J is zo’n leuk indie-bandje met vals gezongen meezingliedjes.

HOWLER: de nieuwe Strokes?

Allemaal bands waarvan ik dacht: waarom stonden ze eigenlijk niet op Primavera? Lowlands was daardoor dit jaar muzikaal spannender dan het dit jaar toch wat tamme Primavera. Uitstekende concerten waren er voorts van lesbo-heldin Feist, van Veronica Falls (Patrick was er ook weer bij), Hot Chip (al speelden ze veel te vroeg voor een dance-band) en Spinvis. Laatstgenoemde had eindelijk een fatsoenlijke band bij zich waardoor de nummers eindelijk ook live tot hun recht kwamen. Dan blijkt ook weer dat we die Spinvis toch wat onderschatten. Had hij in het Engels gezongen, dan was het een wereldster! The Chromatics waren wel beter dan in Barcelona, maar zullen nooit een live-band worden, vrees ik. The Shins, Wilco (2,5 uur!), The Whitest Boy Alive en Mark Lanegan voldeden wel aan de hoge verwachtingen. Die Mark blijft wel een medisch wonder natuurlijk, iemand die ik nog wel eens zie sterven op het podium. Erlend speelde voor de gelegenheid in het boxershort van Ton Elias. Omdat ik in de tussentijd niet per ongeluk Diederik Samsom, kereltje Pechtold of Jolande Sap was tegengekomen was het al met al een zeer geslaagde editie.