Over Reigning Sound en The Walkmen

Zo beste Kettingzaagjunk, vandaag gaan we eens lekker retrospectief doen met een unieke laid-back plaat uit 2001. Dus trek je bankstel erbij, ga eens lekker onderuit in je skelet hangen, plug in op Spotify op en GENIET (dit is een bevel!) van het album Break Up Break Down van REIGNING SOUND.

Reigning Sound is de groep van Greg Cartwright, en dat is al jaren zo. Op Break Up Break Down is Greg druk doende een verloren liefde te verwerken. Zoals gebruikelijk bij het goed en grondig verwerken van liefdesverdriet kiest hij daarbij voor de ballad als enige uitingsvorm. Daarbij legt hij zijn eigen ziel & zaligheid zo ongenadig hard op de pijnbank dat het af en toe over de grenzen van het onbetamelijke heengaat. Een soort vrijwillige waterboarding dus eigenlijk, ofwel de ultieme vorm van zelfhygiëne. Die openingsregels van het eerste nummer Since When alleen al: darkness haunts you like a phantom / you won’t sleep tonight….
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=OJ8pXC7CYKU]
Met een krachtige platenmaatschappij achter zich had Break Up Break Down het met gemak tot een hedendaags Classic Album kunnen schoppen, de plaat die Springsteen van de troon had kunnen stoten (eindelijk!). Maar forget it baby, met een label als Sympathy For The Record Industry achter je mag je al blij zijn als je platen überhaupt normaal verkrijgbaar zijn.

Bijkomend en bekend probleempje met Greg Cartwright is dat hij ondanks zijn romantische inborst en giga-talent steeds maar weer voor een duivels dilemma lijkt te staan. Want moet hij zijn tere hartje volgen en als singer-songwriter zijn pareltjes blijven droppen? Of maar aldoor dwangmatig op zijn gitaar blijven rammen, zoals zijn achterban zo graag ziet? Helaas kiest hij nog te vaak voor het laatste.

In zijn puber-jaren in de mid 90s met THE OBLIVIANS kwam dat geram nog uitstekend van pas. The Oblivians, oftwel de teenage Ramones uit Memphis, Tennessee; het legendarische basloze trio: Greg Oblivian, Jack Oblivian en Eric Oblivian. Gedreven tot op het bot en overtuigd van hun missie om de rock ‘n’ roll te redden, bereden The Oblivians Gods’ wegen, achtersteegjes en podia. Daarbij een schare van devote aanhangers aantrekkend die tot op de dag van vandaag vol eerbied over hun oude helden spreken.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=QP4hxwyWxHY]
Greg zoals we hem toen graag zagen

Maar na jaren van Oblivians (en nog wat meer muzikale avonturen) zou je verwachten dat die Greg uitgeraasd is. Met Break Up Break Down, de debuutplaat van Reigning Sound kon je die conclusie wel trekken in ieder geval. Wat een prachtplaat is dat toch! En een van de meest ondergewaardeerde platen van deze nog jonge eeuw, durf ik wel te stellen. Maar toch, wat jammer zeg, op de latere Reigning Sound platen verschuilt Greg zich weer volop achter de bekende garagepunk gitaarmuren met als dieptepunt Too Much Guitar uit 2004. Ik vind: na haar 40e doet een vrouw er verstandig aan zich niet meer in bikini te vertonen, net zoals een kerel na zijn 30e niet meer op een gitaar moet rammen. Greg blijft dat nog wel stug doen en klinkt daardoor soms (ik parafraseer nu even Jan Akkerman) alsof hij nog steeds met een rol pepermunt in zijn broekzak staat te spelen.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=PUGJ07rpRFE]
Greg zoals we hem nu graag zien

Maar we blijven de moed niet opgeven. Reigning Sound speelt op zondag 16 september in Tilburg op het Incubate Festival. Braaf en trouw reizen we dan weer zuidwaarts, al is het alleen maar om te checken of Greg verdomme dat raggen nu wel verleerd is.

Ok tot zover 2001, maar worden er anno 2012 ook zulke mooie platen gemaakt?, hoor ik de trouwe Kettingzager al van verre overpeinzen. Jazeker, is het volmondige antwoord. Heaven is het zevende album van THE WALKMEN uit NYC/Philly. Na jaren van bijna-wel-maar-net-niet (bekendste nummer: de emo-uitbarsting van The Rat) zijn de boys er nu echt klaar voor. De karakteristieke stem van Hamilton Leithauser is daarbij allesbepalend. De band beseft dat ook en doet op de nieuwe plaat bewust een stap terug om Hamilton alle ruimte te geven. Puur vanwege diens stem stijgen the Walkmen ver boven zichzelf uit, ja komen hier en daar zelfs religieus gedreven over. Een soort (hmpf!) Bono eigenlijk die Hamilton, maar dan zonder de smerige associaties met Het Vaticaan. Heaven is qua tijdsdimensie minstens zo tijdloos als Break up Break Down en wat mij betreft hèt muzikale toppertje van Q3-2012. En ik kan het weten hoor, want ik heb er verstand van!! En de voorkant van de hoes heeft wel wat weg van Beggar’s Banquet, wat mij betreft dè volwassenheidswordingsplaat van de Rolling Stones (joh, laat je toch niks wijsmaken over Exile on Main Street). Zal wel geen toeval zijn.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6QaFK_GvO_s]