Primavera: diepe dalen, hoge toppen
Primavera editie 2013. De volle maan werpt een gave kegel van licht in de verder pikdonkere Middellandse Zee. Mooi hoor, precies een schilderijtje van Munch! Maar aan wal zijn het de meer aardse beslommeringen die om aandacht vragen. Zelf heb ik als levensmotto “Bier is bier en patat is patat,” maar mijn reisgenoten denken daar duidelijk anders over. Links en rechts is het gemekker op HEINEKEN namelijk niet van de lucht. Heineken, de nieuwe hoofdsponsor van het Primavera Festival in Barcelona, het is even wennen…
Niet alleen de zwaar chemische prutsmaak van onze multinationale flessentrekker moet het ontgelden, ook het feit dat het unieke Spaanse karakter van het festival zo steeds meer naar de zijlijn gedrongen dreigt te worden doet de wenkies fronsen. Twee jaar terug nog was het plaatselijke biertje Estrella Damm immers nog de hoofdgeldschieter, en vorig jaar was dat nog San Miguel, ook al zo’n karaktervolle Spaanse. Maar nu…
Zelfs een speciale fles, hier gekiekt vanuit ons optrekje. In de verte het festivalterrein met – dit keer – een reuzenrad. Of zoals Thee Oh Sees dat ding ter plekke tekstueel incorporeerden in hun nummer Minotaur: “the fucking ferris wheel”
Nu we toch in de moppermodus zitten, meteen maar even het dieptepunt van het festival bij de kop pakken: THE JESUS AND MARY CHAIN! Het is natuurlijk nooit een pretje om ouwe helden van hun voetstuk te zien tuimelen, maar dit… Sof, suf, deceptie, aanfluiting, rock ‘n’ rollator… dat soort termen vallen her en der direct na afloop van hun bijna anderhalf uur durende optreden op het megalomane Heineken hoofdpodium. Helaas zit er weinig anders op dan me schoorvoetend aan te sluiten bij deze weeklaagpolonaise. Want op de keper beschouwd maakt deze in 2007 heropgerichte Schotse band het echt te bont, klinkt het ècht te ongeïnspireerd, te vlakjes, te vreugdeloos, te aangeharkt, te lamlendig, te… .
Zanger Jim Reid oogt nog enigszins patent en bij de les. Maar om ons als 52-jarige nou vanaf de immense schermen indringend aan te kijken en zonder enig spoortje van ironie rond te schallen van “I wanna die, I wanna die like Jesus Christ, I wanna die like JFK, I wanna die, I wanna die” : Je zou hem zo spontaan een handje willen helpen! Om nog maar te zwijgen van zijn oudere broer William op gitaar, die er anno 2013 uitziet als Jan Mulder met een permanentje. Nee, deze band is duidelijk uitgekakt, heeft zijn ei al in de jaren ‘80 gelegd en grijpt de hereniging van nu slechts aan om in te cashen. Iets anders kan ik er niet van maken, mensen.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=5nGFOsgADZs]
Dit was nog wel aardig: Bilinda de Slager van ’other iconic shoegaze band’ My Bloody Valentine (MBV zou een dag later optreden), die meezingt met Just Like Honey.
Maar genoeg gezanikt, want…. een nieuwe hartenbreker is opgestaan in de persoon van… SEAN NICHOLAS SAVAGE! Deze heer Savage is werkelijk een volstrekt uniek talent. Van zijn looks moet hij het bepaald niet hebben maar toch: al vanaf de eerste seconde hangen de Spaanse chica’s gebiologeerd aan zijn lippen.” I love you!” wordt er onbeschaamd geroepen, nog voordat het vierde nummer goed en wel afgelopen is. Doodleuk vervolgt Savage het optreden door vanaf een verfomfaaid papiertje een gedicht van een vriendje voor te lezen.
Probeer je eens voor te stellen: een jonge John Waters met het charisma van de jonge Jonathan Richman. Of beter gezegd: een Bowie in zijn Hunky Dory-periode die het in zijn hoofd haalt om pakweg This Charming Man van the Schmitts te coveren, slechts begeleid door een eenvoudig Casiootje, inclusief rumba- en bossanovaritmes. Ja, heb je ‘m? Nou, zo klinkt nou Sean Nicholas Savage! Wat mij betreft heeft hij het in zich om het helemaal te maken. Breekbaar, kwetsbaar, naturel, eigenzinnig, ongeremd ontwapenend, ongrijpbaar….Wat een lef!
Maar met hetzelfde gemak neukt hij zichzelf misschien als een soort Andy van der Meijde de goot in, om er vervolgens nooit meer uit op te rijzen. ‘Mits goed begeleid’ zou onze Henk-Jan Smits in dat geval dus heel verstandig opmerken. We zullen het zien dus. Maar puur vanwege diens Canadese afkomst voorspel ik nu al wel dat zijn komst een zekerheidje is voor de komende editie van Guess Who. Wat ik je brom!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=n2sXgp2T4M4]
Goed. Eens kijken hoe de (puur objectief gesproken) vier leukste bands van dit moment zich staande houden op dit arguably best festival ter wereld:
MAC DEMARCO. Deze gasten maken er een bizarre sport van om hun fraaie liedjes zo achteloos mogelijk te brengen. En dus wordt er door het trailer-trash geteisem aan bierblikken gelurkt, worden bierbuiken geshowd, lelijke trainingspakken gedragen, Viceroys gerookt en grollen gemaakt. Dat alles moet dus verhullen dat hier een tamelijk virtuoze en goed ingespeelde band staat die heel soepeltjes alle clichés weet te ontwijken. Naast veel bekend werk ook (stukjes) cover van Blackbird van the Beatles, Take Five van Dave Brubeck en Taking Care of Business van fellow-Canadians Bachman Turner Overdrive.
En, hoe vindt je mijn aankoop? Een 45 van Mac DeMarco, gescoord bij lokale dealer Revolver natuurlijk.
SAVAGES. Zoals hier al eerder gemeld vormen deze Londense chickies een opwindende live-band, maar op de plaat is het wat minder. Hun prima optreden stokt op een vreselijke manier als er zich een technisch mankement aandient. Gitariste Gemma Thompson stiefelt heen en weer met reservesnoeren, reserve-effectaparatuur, reservegitaren en zelfs een reserveversterker (!) maar krijgt het lek niet boven water. Zo gaan er dik vijf kostbare minuten verloren, een toegesnelde technicus biedt uiteindelijk soelaas. “Zie je dat, uiteindelijk moet een kerel het weer oplossen” hoor ik iemand achter me gnuivend opmerken. De zangeres kondigt aan “Sorry, we’ll have to skip a few songs,” daarmee alle showbizz-wetten tartend, want zoiets zeg je niet! (ja, dat laatste hoorde ik weer van iemand anders).
Ten aanval dames!
Oh jee, en dan THEE OH SEES weer! Tot twee maal toe wordt het optreden door de band stilgelegd omdat de security vooraan de stagedivers wat al te hardhandig aanpakt. Voor de rest is het weer opwinding a-go-go bij deze band. Wel jammer dat ze binnenkort (22 juli) in Bitterzoet spelen. Ik stel me voor dat Carice, Leo & Ricky dan ook een kijkje komen nemen, dat vervolgens meenemen naar het minuutje bij Matthijs, alwaar Leo dolenthousiast gaat kraaien over de voortzetting van een typische West Coast traditie. Waarna een optreden voor 6.000 blije mongolen op Lowlands onontkoombaar is. Hoe Thee Oh Sees deze uitzichtloze ellende uit de weg kunnen gaan? Gewoon zichzelf opheffen, er zit niks anders op …
Allah Las in Apolo
Op zondagavond is er in de binnenstad van Barcelona – in de prachtige zaal Sala Apolo- een afsluitend optredend met THE ALLAH LAS. Aangezien hun Guess Who-optreden in december ernstig geplaagd werd door een kreupel geluid, grijpen we deze gelegenheid aan om hen nu eens in volle glorie te aanschouwen. Welnu, onze inspanningen worden rijkelijk beloond met een concert van een loepzuiver geluid en klasse. De groep oogt zelfverzekerd en relaxed. Naast zo’n beetje hun hele eerste LP spelen ze een paar prachtige nieuwe nummers, waaronder een fraai surf-instrumentaaltje plus “CTA 102″ een cover van een Byrds -nummer uit 1967. Doet zeer uitkijken naar hun tweede album!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=HAjEhQwUgyY]
Hier het origineel van The Byrds, lekker psych.
Binnenkort meer!
Comments
Related Posts
Flat Worms slaat je om de oren, maar geeft je ook netjes een hand →
Gus Dapperton kan de volgende keer beter met de toegift beginnen →
Alex Cameron: de Bruce Springsteen van de indiepop →
6 Responses to Primavera: diepe dalen, hoge toppen