Primavera: nog meer happy endings
Ok mensen, we gaan gewoon vrolijk verder met nog wat goudgerande impressies uit Barcelona:
DINOSAUR JR. Fijn weerzien met deze 80s iconen. Joseph “J.” Mascis is één en al lang grijs haar + grijze stoppelbaard, maar ik kan je verklappen dat zijn neus er goed bijstaat vandaag! Ook Lou Barlow wordt een dagje ouder, staat te bassen met een dikke opabril op. Jawel, deze dinosaurus wordt steeds meer senior natuurlijk, maar dat deert voor meter, daarvoor klinkt hun muziek nog veels te vitaal, relevant en weerbarstig. Vandaag klinkt het ook niet zo knoerthard waardoor de schoonheid der liedjes wat meer de ruimte krijgt. Feel The Pain bijvoorbeeld, is toch eigenlijk een prachtige ‘ballad,’ slechts opgebouwd uit wat sonische scheermessen met snijtouw. En hey, plots valt op dat elk nummer in feite hetzelfde stramien volgt: eerst worden bij de luisteraar wat ouwe wonden opengereten waarna J Mascis er steevast met een striemende solo een handje zout in gooit. ‘Toch een beetje plichtmatig,’ hoor ik een betweter naast me brommen. Zou kunnen, wellicht probeert de band die kwalificatie te ontlopen door wat verrassingen in te bouwen zoals a) er een oud nummer van hun vorige band Deep Wound doorheen te gooien en b) te eindigen met een nummer gezongen door gastzanger Damian Abraham van Fucked Up.
Ooit zag deze jongen eens de meidenband the Vivian Girls in Memphis optreden. Maakt mij dat als mens uniek? Ik dacht het wel ja!
Vivian Girls, Memphis 2008
The Vivian Girls bestaan nog steeds, maar het zijn twee leden die tegenwoordig het meest van zich doen spreken. Ten eerste ex-drumster Frankie Rose die met een solo-carriere aan de weg timmert. Ten tweede oer-lid Cassie Ramone die tegenwoordig ook meespeelt met de New Yorkse groep THE BABIES (het woord ‘Brooklyn’ ga ik vanaf nu boycotten!). The Babies zijn één van de grote verassingen op het VICE-podium, Typisch Amerikaanse indie-rock zou ik willen zeggen, nonchalant gebracht en qua aflevering nogal lo-fi, maar ook vaak met verkwikkende en fraaie samenzang tussen female/male vox. Een mooi geheimpje nog dat gekoesterd dient te worden. Op 15 juni spelen The Babies in Ekko. Zorrug dat je erbij bent, dit is echt een goeie live-band!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=N9MMcI8UtYM]
De tijden dat Pitchfork stond voor zwaar alternatieve pop liggen ook alweer tijden achter ons. Op zich is het wel tof natuurlijk dat ze ook voluit de ruimte geven aan zwarte muziek. Maar op het eigen Pitchfork-podium programmeren ze nu zonder enige gêne ook de gladde soul-pop van zangeres SOLANGE. Solange Knowles is vooral het zusje van Beyonce. De 7-koppige Solange-band (waarvan alleen de drummer blank is, zie je niet zo vaak!) geeft een gelikte R&B-show weg. Ze grossieren in gladde liedjes, compleet met synchroon uitgevoerde danspasjes en op gitaar twee slick-niggers-in-het-pak. De beste liedjes bewaren ze tot het eind, dat zie je ook niet zo vaak. Ik weet niet of je het gezien hebt, maar op You Tube staat een recent incident vastgelegd van een gezonde Deense fan die Beyonce een klets voor haar kont verkoopt. Welnu, die neiging heb ik bij Solange niet, is mijn aardse eindconclusie. Oftewel: wel aardig, maar ook weer snel vergeten. Meer iets voor North Sea Jazz.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=nFibI_1ZPV4]
Okay Mike, speel dat ouwe hitje nog eens (met Big Boi van Outkast)
Ook op het Pitchfork-podium een goedlachse en ongelooflijke bolle neger met de naam KILLER MIKE. Hij is meer van de aanstekelijke feelgood-hiphop en doet dat al een aantal jaartjes. Want Killer Mike, die kennen we natuurlijk nog van zijn 2003-hitje A.D.I.D.A.S. En die titel had niks met het Duitse sportschoenenmerk te maken, maar alles met zijn ontboezeming All Day I Dream About Sex! Vooral in het begin van zijn loopbaan werkte Mike veel samen met de jongens van Outkast, sterker nog: Mike’s debuut was als gast-rapper op Outkast’s Stankonia-album. Wel een leuke show, maar het maakt tegelijkertijd opnieuw goed duidelijk dat er in de hiphop niks nieuws meer gebeurt.
Mike laat zich lekker in het publiek zakken
Nick Waterhoufd op het Ray Ban podium, fraaie locatie, geringe belangstelling
In het Auditorium, een grote overdekte zaal aan de rand van het festivalterrein, speelt DANIEL JOHNSTON. Om onduidelijke redenen moet hier 2 Euro pp voor bijbetaald worden. Het publiek laat zich er niet door weerhouden want de zich voortslingerende rij mensen bij de ingang is werkelijk honderden meters lang (‘el serpiente’ noemt de megafoon-chica dat, weer wat geleerd!). Voordeel is dat Stappie C naast me in de rij staat, hij kan me mooi bijpraten over verleden en cultstatus van deze Johnston. Want tja, ik weet er weer eens geen zak van, die lacunes in mijn kennis gaan me nog eens de kop kosten! Om heel kort te gaan: die Daniel Johnston maakt al jaren cassettes en platen, daarop deelt hij zijn meest intieme zielenroerselen met de luisteraar. Daar komt dan nog bij dat hij een verleden kent van depressies, schizofrenie, medicatie, familie-ellende, etc. Tegelijkertijd was o.a. Kurt Korbijn groot fan, voor zover dat wat zegt…. Al met al is er sprake van werk met een ongekende diepgang en vaak ook met een verbluffende directheid. Dankzij deze voorkennis lukt het me prima te genieten van de gebogen, grijze dikkerd die daar vooraan met bevende handen zijn liedjes zingt, ik zeg het maar zoals het is.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=k1Wij5UAAt4]
Dit is opgenomen in Sydney
O ja, toen we de volgende ochtend groepsgewijs stonden na te genieten van de enorme plas met ex-Heineken-zeik die daar in het ochtendgloren lag te shinen, toen toverde schrijver dezes een duivelse lakmoesproef uit de hoge hoed om de loyaliteit van zijn maten te testen. Bijna expres liet hij zijn smartphone uit zijn handen glippen, zo glip, de stinkende plas in! Om de shock nog te versterken slaakte hij ook nog een paniekerig gilletje. En wat dacht je wat? Niemand die een poot uitstak… behalve hoofdredacteur Frank die zonder na te denken het ding achterna dook, het uit het troebele vocht opviste om het vervolgens grondig en fanatiek af te vegen tegen zijn broekspijp. De anderen stonden wat schaapachtig naar het tafereeltje te kijken, maar Frank roep ik bij deze uit tot HELD van het Primavera-festival. Zonder hem hier geen flitsende foto-rapportage!
Oh, goudgerande plas met zeik, wat snijden uw dampende geuren mijn ziel weer helemaal schoon
Comments
Related Posts
LGW dag 4: Kat redt The Ex, Tropical Fuck Storm bekroont de zondag →
All hail to the Cassette-tape →
Die Nerven, je nieuwe favoriete band →
2 Responses to Primavera: nog meer happy endings