Spaanse bommen en granaten

Al m’n ganse leven voel ik reeds het gemis van een soort van romantisch heroïsche oorlog. Zo’n oorlog waar je graag naar toe wil om een paar schoten mee te schieten, enkele hippe foto’s te maken en vervolgens een avontuurlijk jongensboek te schrijven. De Hemingway in mij kijkt dan ook met lichte doch stijgende verwachting naar hetgeen zich allemaal afspeelt in Madrid, Barcelona en tegenwoordig ook Brussel. Komt er eindelijk een frisse, vrolijke oorlog onder de zon, een soort van nieuwe Spaanse Burgeroorlog? Is er eindelijk een plek waar ook de niet-islamitische, naar spanning zoekende maatschappelijk mislukte avonturier naar toe kan om het leven nog enige zin te geven?
Die vorige Spaanse Burgeroorlog heeft ons in ieder geval behoorlijk wat geinige liedjes opgeleverd. Ik denk dan natuurlijk aan de Spaanse liederen uit de tijd zelf (A las Barricades, Ay Carmela enzo), maar ook aan de later onder meer door Pete Seeger en Woody Guthrie vertolkte strijdliedjes van de zogenaamde Abraham Lincoln Brigade van Amerikaanse vrijwilligers. En natuurlijk aan de band the Durruti Column die is vernoemd naar de anarchistische legerleider Buenaventura Durruti, de Che Guevarra van de Spaanse Burgeroorlog. Zouden de heren van de Durruti Column weten dat Durruti volgens hardnekkige geruchten door zijn eigen anarchistische manschappen is vermoord omdat hij autoritaire bevelen begon te geven? Moet je niet doen bij anarchisten…(wat meteen verklaart waarom ze de oorlog verloren).

Het mooiste lied blijft echter natuurlijk Spanish Bombs, een van de hoogtepunten uit het oeuvre van the Clash. Geschreven door Joe Strummer die was geobsedeerd door die oude verhalen over het anarchistische Catalonië en Andalusië, daarbij aangemoedigd door zijn toenmalige vriendin, de drumster Palmolive (o.a. the Slits) die uit Andalusië kwam. Strummer zou daarnaast zijn geïnspireerd door enkele ETA-aanslagen op toeristencomplexen aan de Costa Brava. Spanje was rond 1979 nog een spannend land, waar pas sinds een paar jaar een soort van democratie begon te wortelen, nadat Grote Boze Stokoude Wolf Franco in 1975 na een sterfbed van een jaartje of zes eindelijk het laatste beetje lucht uitblies. Jammer alleen dat Strummer enigszins overmoedig ook iets in het Spaans wil zingen. Wat hij precies zingt, is nog steeds voer voor Clash-exegeten en hispanisten. In het tekstvel van London Calling staat ‘Yo t’quierro y finito, yo te querda, oh ma côrazon’, wat doet vermoeden dat Joe een zeer obscuur dialect uit de binnenstreken van Extremadura voor correct Spaans aanzag. Later verklaarde Joe dat het hier om Clash Spannish (sic!) gaat.
Nou ja, bekijk de clip zelf maar, waarin zo’n beetje alle helden van die tijd voorbijkomen, zoals de vermoorde dichter Federico Garcia Lorca, Buenaventura Durruti en spreekstalmeesteres La Pasionaria. Was trouwens ook best een vreselijke oorlog toen, hoor! #moetenwenietwillen