Stiekem rotjes in je drumstel verstoppen met Keith Moon
Eén van mijn favo zondagochtendverpozingen is het uit de kast trekken (letterlijk en figuurlijk, analoog en digitaal) van alle singles van één bepaalde act. Hedenmorgen viel die eer ten deel aan The Who. Voor de zoveelste keer moet ik zeggen. Telkenmale weten deze gasten me te intrigeren met hun krankzinnige goeie tunes. Hun serie singles uit met name de periode 1965-1967 is werkelijk onovertroffen, met – verbaast u zich even mee– I Can’t Explain; Anyway, Anyhow, Anywhere; My Generation; Substitute; A Legal Matter; The Kids Are Alright; La La La Lies; I’m a Boy; Happy Jack; Pictures of Lily; Under my Thumb / The Last Time; I Can See For Miles… Waar mijn nekharen echter het meest van overeind gaan staan is het b-kantje van The Kids Are Alright, het ongelooflijk wilde instrumentaaltje The Ox.
‘The Ox’ was tevens de bijnaam van bassist John Entwistle. Hij had die naam te danken aan het feit dat hij (tijdenlang) niet vatbaar leek voor de bij-effecten van de vele geneugtes die het woeste rock n roll leven van the Who met zich meebracht. Een vent als een os die dus die Entwistle, schijnbaar onaangedaan en onverstoorbaar. Toch komt aan alles een eind en dat geldt ook voor het leven van een os. Op 27 juni 2002 legde hij het loodje in een hotelkamer in Las Vegas, een paar dagen voordat een Amerikaanse tournee van The Who van start zou gaan. Je zou zeggen dat de dood van een bandlid met wie je tientallen jaren opgetrokken bent tot een periode van diepe rouw en bezinning zou leiden bij de overgebleven bandleden. Maar nee hoor, the Who pakte al enkele dagen later de draad weer op en deed de tournee gewoon met een vervanger. Onaangedaan en onverstoorbaar als ze leken vroeg ik me af: wie is hier nou de os, huh?
Maar even terug naar het nummer the Ox. Dat was dan wel naar Entwistle genoemd, de feitelijke muzikale hoofdrol hierin wordt gespeeld door drummer Keith Moon (expressief en explosief, maniakaal en hondsbrutaal). Grappig hoe er twee verschillende ‘dia-shows’ op YouTube rouleren, elk met een eigen hoofdpersoon. Multi-interpretabel dus dat nummer, al naar gelang wie je favo Who-lid is, lijkt het wel. En geloof mij nou maar, als ik niet zo lui was geweest dan had ik ook zeker een dia-show in elkaar geflanst met pianist Nicky Hopkins als protagonist!
Overigens, op het label valt te lezen dat The Ox geschreven is door Townshend/ Entwistle/Moon/ Hopkins. Nou ik vind het best, ik gun iedereen zijn inkomsten, verdiend of niet. Maar in wezen is The Ox natuurlijk niet meer dan een vrije feedback-interpretatie van Jack the Ripper van Link Wray. In zijn tijd (1961) was Jack the Ripper minstens zo revolutionair als the Ox een jaar of vijf later, maar dat is een different story.
Misschien was Keith Moon het wel roerend met mij eens, en wilde hij de frustraties daarover van zich af spelen door stiekem wat rotjes in zijn basdrum te verstoppen tijdens een Amerikaanse TV-show. Wat zouden ze schrikken die mede-bandleden van hem, dat zou ze mores leren! Welnu, de knal pakte verdomd goed uit, Pete Townsend was er zichtbaar beduusd van en zou er voor de rest van zijn leven een gehoorbeschadiging aan overhouden. Keith Moon, de allereerste zelfmoordterrorist?
Waar zijn ze trouwens gebleven de maniakale drummers? Al sinds Rat Scabies en the Damned in the late jaren 70 moeten we het zonder doen. Moeilijk uit te houden…
Comments
Related Posts
De broek van Rat Scabies →
Interview met Tobi Dahmen, de tekenende ‘fietsmod’ →
Karl Blau heeft een mooi plaatje voor jou →
2 Responses to Stiekem rotjes in je drumstel verstoppen met Keith Moon