THE HECK in je bek
Loeiboei Henri Keefman en zijn mede-Hecksters hebben weer een zwarte plak uitgekotst, deze keer op het Soundflat Records label. Muzikaal swingt het heen en weer tussen vlotte sixties beat en blaartrekkende punk. In hun bio geeft de band als referenties op The Sonics en Reigning Sound en NL toppers als C + B en the Outsiders. Dus met de invloeden zit het wel snor. Lees en luister mee.
Op opener Move lanceert THE HECK zichzelf meteen tot buiten de atmosfeer. Alles in het rood en gaan! Ook al werd de plaat inclusief oordopjes geleverd, die heb ik toch maar niet ingedaan. Zoals wijsgeer Erben Wennemars ooit orakelde: Doetjes worden niet geboren, die worden gemaakt.
Zonder oordoppen is het echter lastig stilzitten op dit spijkerharde garagepunknummer waar 3FM geen brood van zou lusten. Daarmee is een mooi bruggetjes geslagen, over het tweede nummer heen, naar het derde lied getiteld Shit on the radio. Zo is het maar net… Maar wordt daar in daar het tweede liedje nou Nederlands beroemdste underground garagepunk/trashrock magazine genamecheckt? Ik zeg ja. En ook nog eens smaakvol opgeleukt met een hijgend Philicorda-orgel.
En zo dendert de Heck-trein verder, af en toe iets langzamer rijdend wanneer de band het introspectiever aanpakt. Zoals op Chance to change en Guilty. Die laatste klinkt als Bad man van Oblivians gespeeld door Reigning Sound en is daarmee wat mij betreft het minste nummer op de plaat. Als ik één van die twee wil horen dan zet ik die wel op.
Maar wat lekkere plaat zeg. De energie, levensvreugde en hormonale frustratie spatten uit de groeven. Thematisch en tekstueel spreekt het allemaal voor zich. Niks nieuws onder de zon. Daarom is het des te belangrijker om te vermelden dat Henri het allemaal verpakt in mooi geschreven liedjes en melodieën. Liedjes over vechten en vluchten, al dan niet je wijf bevruchten en de rest is ook kut. Dan blijft er weinig anders over dan de muziek. Als redder in nood, ter lering en vermaak en om eens lekker los te gaan. Dat zouden meer mensen moeten doen. THE HECK geeft alvast het voorbeeld:
Naar het einde van kant twee toe duiken er na elkaar ineens twee instro-mentalen op, te weten Heck Yeah! en No, no, no. Vooral op laatstgenoemde wordt nog één keer alles uit de kast getrokken. Een aangename verrassing op een meer dan aangename plaat.
Op afsluiter Thin line wordt het leed dat relatie heet nog eens bezongen. Deze keer akoestisch en daarmee verschilt het liedje met de rest van de plaat. Als gedachte-experiment stelde ik me de rest van de plaat voor in deze stijl. Dat lukte prima, en zegt alles over de kwaliteit van de liedjes. Hard en vuig spelen wordt daarmee een keuze en geen noodzaak om iets te verbloemen.
Heck Yeah!! is loeihard opgenomen en messcherp geproduceerd. Met deze plaat is een toekomstig energietekort zo opgelost.
Luisteren en aanschaffen doe je hier:
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
Naar de andere zijde met Jaakko Eino Kalevi →
