Dylan Leblanc laat ons denken

Ergens in juni las ik tot mijn grote vreugde dat Dylan Leblanc een optreden zou gaan verzorgen in de Amsterdamse Tolhuistuin. Eindelijk is hij dan in Nederland, het fenomeen uit Louisiana! Ik kocht direct een kaartje en noteerde in mijn agenda dat ik op 23 november een date met Dylan had in Amsterdam.

Wist ik veel wat ons boven het hoofd hing. Het kabinet viel kort daarop, er kwamen verkiezingen en donderdagochtend 23 november werden we wakker in het land van Wilders. Kon ik het mij nog wel veroorloven om naar een concert te gaan, terwijl het land ten prooi was gevallen aan ‘het fascisme’? Moest ik mij niet vastketenen aan de Domtoren? Solidariteitsliedjes zingen op de Dam? Voorbereidingen treffen voor een leven in de illegaliteit? De zolder geschikt maken als onderduikruimte? Helaas was het vlees weer eens zwak en besloot ik alsnog af te reizen naar Amsterdam. Misschien dat Dylan zijn concert wel zou omtoveren in een protestmanifestatie tegen het oprukkend fascisme. Of dat hij tenminste iets over de schokkende gebeurtenissen zou zeggen.

Niets van dat alles gebeurde. Gepokt en gemazeld door de Trump presidency pakte Dylan Leblanc het iets anders aan. Met zijn meanderende gitaarpartijen en fraaie falsetstem balsemde hij de gekwetste zieltjes in de zaal en stelde hij me in staat om alles eens heel rustig te laten indalen. Tja, misschien was het allemaal toch een tikkeltje minder dramatisch dan sommigen ons wilden doen voorkomen. Misschien is het wat al te kortzichtig om dit deel van het electoraat zonder meer als dom en imbeciel af te doen. En die Wilders zal vanuit de aard van zijn persoonlijkheid zeer waarschijnlijk falen als minister-president, dus waar maak je je druk om? Hij is in bijna twintig jaar tijd niet eens in staat geweest om een fatsoenlijke partijorganisatie op te bouwen!

Aan het einde van de avond besloot ik weer eens: het is beter je door muziek dan door politiek te laten meeslepen.