Uit de kast: ik hou van Damien Rice.

Hoewel ik al gauw een kilo vlees per dag verorber, knetterscheten laat in het bijzijn van vrouwelijk schoon en Voetbal International lees en kijk, beschouw ik mijzelf als best wel een gevoelige jongen. Sterker nog, het zou mij niets verbazen als ik in de categorie ‘hoog-sensitief’ val of zelfs een of andere stoornis in het gevoelsspectrum heb.

Waar ik dat op baseer? Nou, onder meer op het feit dat de nieuwe Damien Rice mij niet geheel onberoerd laat. Sterker nog, behalve vele hartjes van GroenLinks-meisjes en Riagg-mutsjes heeft deze Ierse romanticus, melancholicus en kwijlebal ook mijn hartje weten te veroveren. Ik besef dat menigeen nu spontaan mijn contactgegevens uit de mobiele telefoon schrapt, maar ik kan hierover niet langer zwijgen.

Ik geef meteen ook maar toe dat ook zijn vorige twee cd’s bij mij raakten de gevoelige snaar. En ja, ik heb de afgelopen jaren als een soort personage van Gabriel Garcia Marquez gesmacht naar een nieuw teken van leven van deze meesterlijke emotie-opwekker.

My Favourite Faded Fantasy blijkt het wachten meer dan waard te zijn, met meesterlijke nummers als It Takes a Lot to Know a Man, I Don’t Want to Change You (een advies dat grote rijpheid verraadt) en het schijnbaar maar niet werkelijk aan dit advies tegenstrijdige nummer Colour me in.

Verontrustend is alleen dat Rice deze plaat in IJsland heeft opgenomen. Hoeveel aanzwellende violen en gebronsd stemgeluid zou dat IJslandse ijs aankunnen? Het zou wel eens een natte kerst kunnen worden.