Warm Soda, The Miseries en The Black Cult in Ekko.

Ik snap dat het kiezen van een leuke bandnaam geen sinecure is. Je wilt een beetje opvallen met een naam die zich vastzet in het geheugen maar die tegelijkertijd ook weer niet te gemaakt en bedacht overkomt. De namen van de bands die afgelopen woensdag voor de schappelijke prijs van tien euro in Ekko te zien waren mogen hier als voorbeeld gelden. Allereerst was er de Black Cult. Dat is een garageband zoals een garageband moet zijn: jonge gretige gastjes die waarschijnlijk weinig slapen, de hele dag shoarma eten zonder één kilo aan te komen en met een permanente erectie rondlopen. Bij zo’n levenshouding past wel de keuze voor een niet al te ingewikkelde bandnaam. Ze hebben de jaloersmakende leeftijd waarin ze gelukkig nog niet beseffen wat origineel en wat cliché is. Daarom dus ‘The Black Cult’ : alsof we niet al the Black Lips, The Black Keys, the Black Rebel Motor Cycle Club, the Black Crowes en nog zo wat underground- zwartjes hebben (sorry Sylvana…).

Toch steekt die naam nog gunstig af bij die van de tweede band: the Miseries. Het is de nieuwe band van Tim Knol die ergens in de afgelopen jaren blijkbaar tot de conclusie is gekomen dat het leven gewoon kut is. Dat is niet erg en kan de beste overkomen. Jammer is wel dat hij ons daar deelgenoot van wil maken door niet langer vrolijke, spontane americana te spelen, maar deprimerende, bijna suïcidale gitaarrock. Om ons duidelijk te maken dat achter de weliswaar goed uitgevoerde, maar wel erg onpersoonlijke, kille liedjes een groot en diepzinnig soort leed schuil gaat is ook nog eens gekozen voor de naam The Miseries. Of zou hier sprake zijn van dat door mij nooit helemaal goed begrepen type humor dat mensen als ironie betitelen? Dan hoor ik dat graag… Ik zie echter liever een Tim Knol met blote billengezicht en vrolijke country dan deze sombermans met sik.

Als afsluiter stond de band op het podium met een van de meest onaantrekkelijke bandnamen ooit: Warm Soda. Getverdemme, van die warme cola of 7up… Kan het goorder? Let maar eens op de reactie als je iemand Warm Soda aanbeveelt… Om het allemaal nog viezer te maken, speelde de bandleden met afgekloven tandenstokers tussen de vlezige lippen. En de zanger had het type snor waar etensresten tussen blijven hangen. En de drummer deed denken aan Michael Moore, maar dan met tandenstoker. Niet vreemd dat een groot deel van het publiek enige afstand hield. Hoewel dat ook te maken kan hebben gehad met die enthousiaste Pabo-studente die voor het podium bellen stond te blazen.
Toch hoe goor ook, de naam Warm Soda blijft wel hangen. En dat past ook wel een beetje bij de sterke liedjes waar deze Amerikaanse band ons al enkele jaren op trakteert: Jeannie loves pop, violent blue, someone for you boren zich in het geheugen en zijn fris en bruisend als een koud blikje cola op een zomerdag.