White Fence: voluit de diepte in

Gisteren was het alweer de derde keer dat we Tim Presley in Utrecht mochten verwelkomen. Ja, want volgens Ekko heeft Tim al eens eerder bij hen op het podium gestaan, namelijk als lid van The Strange Boys tijdens Le Guess Who in 2010. Okay, dat moet dan die ene avond geweest zijn dat ze daar samen met Ty Segall optraden (Strange Boys toen met saxofoniste). Er waren wat technische probleempjes wat Ty niet verhinderde om er een vrolijk-charmant punkrockfeest van te maken.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=1YjfsFfnN9A&w=420&h=315]
Afgelopen december stonden Ty en Tim opnieuw samen op Utrechts planken tijdens Tivoli’s LGW’s Fuzzbox. Presley speelde toen met zijn White Fence, wederom gevolgd door een optreden van Ty Segall. Bij het begin van Ty’s optreden speelden ze zelfs enkele nummers samen, wat ook niet zo verwonderlijk was aangezien ze toen net het gezamenlijke album Hair gedropt hadden.

Wist je trouwens dat deze zelfde Tim Presley ooit met The Fall (!) heeft meegespeeld? Het zit zo: Tim maakt tevens (nog steeds) deel uit van het gezelschap Darker My Love. Samen met de bassist daarvan (Rob Barbato) kwam hij om onnavolgbare redenen in de kliek van Mark E. Smith terecht. Het kwam er op neer dat een paar leden van The Fall ‘m hadden gesmeerd en halverwege een US-tour het vliegtuig naar huis hadden gepakt… Kort daarop speelden Presley en Barbato mee op het 2007 Fall-album Reformation Post-TLC album. En niet zo’n beetje ook! Die titel ‘Post-TLC’ slaat overigens op de gevluchte ex-bandleden: traitors, liars en cunts dus!

Hoes van de Amerikaanse persing, met Tim in witte blouse

In Ekko is het al vanaf de eerste minuut duidelijk dat het Tim menens is met zijn muziek. In een 100%- no-bullshit-show laat hij -zwarte broek, paisley shirt, rug veelal naar het publiek gekeerd- horen dat die hele zogenaamde ‘psych-pop’ van tegenwoordig wel degelijk meer kan zijn dat alleen maar een zootje oppervlakkige en Spa Blauw lurkende imitators. Hij en zijn band gaan voluit de diepte in. Daar in het halfduister blijken ze volledig baas over hun effectapparatuur en besnuffelen daarbij en passant alle hoeken en gaten van het sonische spectrum. Dat ze daarmee een uniek eigen geluid creëren staat buiten kijf, ook al dringen zich soms ook associaties op aan illustere 60s bands als 13th Floor Elevators, Electric Prunes en The Leaves.

Gezien het halvolle zaaltje mag White Fence er dan nog niet echt in geslaagd zijn een fan-base op te bouwen, maar ik zeg: vanaf nu gaat daar gaat verandering in komen!